Jeanne's Weblog

Natuurlijk ken ik de uitdrukking ‘Heden ik, morgen gij’.
Ik heb er alleen nooit zo erg over nagedacht wat hij precies betekende.
Voor zover ik er al over nadacht, associeerde ik het met ‘karma’ of iets als ‘boontje komt om zijn loontje’ of ‘wat u niet wilt dat u geschiedt, doe dat ook een ander niet’.

De woorden staan bij de ingang van de poort naar de begraafplaats van Westbeemster.
Ze komen dreigend op me over.

Google geraadpleegd.
Het zou een ‘oud grafschrift’ zijn dat betekent: gedenk, lezer, dat jij ook zal sterven.

Op een Engelse site staat dat het een waarschuwing is: Everyone dies, so live well while you can.
Vergelijkbaar zou zijn: Here today, gone tomorrow.

Het is een beetje raar voor een begraafplaatsbezoeker, maar over mijn eigen dood wil ik helemaal niet nadenken.

Voeger ging ik met enige regelmaat op bezoek bij oma.
Dwz: eens in de drie maanden plus op Hoogtij Dagen.
Het was ook een heel gedoe.
Zeker toen ik nog geen auto had en ik met openbaar vervoer moest.
Helemaal van Amsterdam naar het bejaardenhuis in Eindhoven.

Eén ding is me mn bijgebleven.
Dat ik daar zat, en dat oma zei: “De dagen vallen zo lang, Sjan.”
Ik snápte dat toen niet.
Nou ja, ik begreep wel wat ze bedoelde maar ik had zelf een druk leven met mijn studie en mijn werk en mijn toen nog veel sociale contacten en relaties en wat al niet.

Nu vallen de dagen mij ook lang.
Ik vul ze zoals ik ze al jaren vul: lezen, radio luisteren, puzzelen, fotograferen, muziek, ietsje tv, veel netflix.
Mijn dieren natuurlijk.

Maar ze lijken extra uren te hebben.
Uren waarmee ik niets kan.
Uren die alleen maar ‘lang vallen’.
Ik heb er spijt van dat ik toen niet beter naar oma heb geluisterd, niet liefdevoller op haar ben ingegaan.

Oma is al bijna 30 jaar dood.
Er valt dus ook niets meer goed te maken.

Mijn tuin heeft leuke en ook mooie (meest wilde) planten.
Veel ervan bloeien.
Niet tegelijk.
Eerst een groepje hier, dan daar en opeens zie ik uit mijn ooghoek weer een andere die aan het bloeien is.

Zodra het bloeien begon, een paar weken geleden, ging ik ze weer fotograferen.
Het was geen succes.

Ik probeerde nog eens en nog eens en ik kreeg er steeds minder plezier in.
Wel hield ik vol.
Uit een onbeholpen fanatisme.

Ik zie vandaag de plant die ik op dit moment het mooiste vind langzaam aftakelen.
Ik maak mijn mind op.
Morgen bekijk ik wat ik tot nu toe heb gefotografeerd, ik maak een selectie, ik doe niet meer moeilijk: dit moet het dan maar wezen als foto’s van wat er nu bloeit.

Ik spreek mezelf troostend toe: je bént nu eenmaal niet zo goed met planten.
Dieren! daar ligt jouw kracht.
Maar die foto’s die ik vanmiddag van een koolmees maakte… ‘niet erg scherp’ is nog het mildste dat ik erover kan zeggen.

Van vorig jaar herinner ik me leuke (in mijn ogen!) foto’s van hommels en bijen en libellen.
Die komen later in het seizoen.
Misschien (weer een ‘note to self’) moet ik niet zo moeilijk doen over de jacht op de perfecte foto.
Die maak ik toch niet.
Lekker voor mijn plezier klik-klakken.
Wat dan ook.

En missch niet zoveel goed bedoelde instructie-boeken en -websites lezen over hoe je wél ideale foto’s maakt.

Onderzoek op de website van Gfk