Jeanne's Weblog

Ook koeien hebben hoogtevrees. Veel veedeskundigen dachten tot voor kort dat koeien nauwelijks diepte kunnen zien. Hun ogen, toch al niet goed, zouden daarvoor niet op de goede plek in hun kop zitten.

Dat koeien hoogtevrees hebben is relevant omdat bij veel melkapparatuur sprake is van abrupte hoogteverschillen tot een meter, opdat degene die de melkmachine bedient, gemakkelijk bij de uiers kan. Die hoogteverschillen leveren dus stress op voor de te melken koe, schrijven Australische en Nieuw-Zeelandse dieronderzoekers in het decembernummer van Journal of Comparative Psychology.

Lees hier verder.

Ik moet even pakjes wegbrengen en wanneer ik weer voor de deur parkeer gaat mijn mobiel die naast me ligt.
Het is de monteur.
Hij maakt een afspraak voor morgenochtend tussen 8 en 10.
Ok.

Maar.
Er hebben nog een paar mensen uit mijn straat gebeld.
Aha.
En als dat er nou méér worden, dan krijgt het prioriteit en gaan ze er iets aan doen.
Misschien is het dan al in de loop van de dag opgelost. Dat merk ik dan vanzelf.
En dan komt hij morgen dus niet.
Ja, dat snap ik.

Wat ik *niet* snap, maar dat ontdek ik pas wanneer ik dat griezelige mobieltje weer heb neergelegd, is waarom hij bij *mij* aan de deur moet komen wanneer nu al duidelijk is dat het probleem waarschijnlijk niet bij mij in huis ligt maar ergens in de straat.

Ook vraag ik me af hoeveel mensen moeten klagen voor iets prioriteit krijgt.
En: mijn straatgenoten, schat ik die in als assertief (telefoon doet het niet: klagen!) of als dociel (iemand anders zal het wel melden, het zal wel goed komen).

Mijn telefoon doet het niet.
Ik moet de storingsdienst bellen en wat fijn nu dat ik dat mobieltje heb.
Alleen weet ik het nummer niet en dat lijkt me wel handig voor het geval ze me willen terugbellen.
Dus eerst R. gebeld of die het weet en gelukkig.

Nu de storingsdienst waar een aardig meisje me doormeet en vaststelt dat er inderdaad iets mis is.
Ze zal het doorgeven aan een monteur en die belt terug.
“Wanneer ongeveer” vraag ik.
Omdat ik af en toe het pand zal verlaten.

Ze kunnen me ook inspreken, zegt het meisje.
Eh… ik weet het niet, zeg ik.
Want ik gebruik m’n mobieltje alleen in geval van nood (zoals nu) en weet niet of je ‘m kan inspreken.

Aan de andere kant valt de ‘ik heb een oud wijf aan de lijn dat vast ook niet kan sms-en’-stilte.
En ik kan me nu stoerder voordoen dan ik ben maar die stilte is terecht.

Laatst had ik het met iemand over vroeger en we stelden samen vast dat voor elk van ons gold “I used to be someone”.

Een van de dingen die ik wás, was een verdomd goeie interviewer.
Ik dacht daar weer eens aan toen Hansje (die binnenkort een R1J-correspondent interviewt) me vroeg ‘of ik nog vragen voor ‘m had’.

Ik had (en heb) vrijwel nooit ‘nog vragen’.
Ik verzamel materiaal. Ik put uit google wat er in google zit. Als mijn te interviewen persoon elders is geínterviewd vraag ik dat op. Heeft ze (m/v) boeken geschreven, dan spel ik ze.
Niet alleen ter voorbereiding. Maar ook omdat ik vind dat het een belediging is voor een iemand die tijd maakt en moeite doet om met me te praten als ik dat *niet* heb gedaan.

Ik sta hierin – merk ik – alleen.
The times they are a-changin’…
En dat vind ik treurig.

In de krabbels van mijn Hyves-vriend Rik van de Westelaken las ik iets over een mooie foto van hem en zijn vriend.

In de Margriet.

Omdat ik (dit zal verbazen) dat prachtblad niet lees, had ik een probleem.

Gelukkig leest de moeder van Hansje de Margriet wél en geeft zij het tijdschrift door aan Hansje wanneer ze het uit heeft.

Zo kwam ik in het bezit van deze buitengewoon mooie, lieve, liefdevolle foto.

Hier geplaatst voor wie mogelijk ook de Margriet niet leest maar wel bewonderaarster (m/v) is van deze nieuwslezer tevens invalpresentator bij het Radio 1 Journaal die als dé muziekontdekking van het jaar Mika met Grace Kelly noemt.

Op Fanlog, dat laatste. Niet in de Margriet.

Ik vond ook nog:

• 3 bungles(?) van Super de Boer – 1 ophangding, twee sleutelhangers
• érg veel Pokémon flippo’s in alle soorten en maten
• postzegels gescheurd van ansichten uit verre landen (spaart er nog iemand postzegels?)
•  dit zijn ronde plaatjes met op de voorkant de drie elkaar achterna zwemmende dolfijnen met de sterren (iets kosmisch??).
• En op de achterkant van die woorden of uitdrukkingen zoals je ziet.
• Ze zijn niet gloednieuw maar ook niet zo vies als ze lijken: dat is de plaat van de scanner waar ik de kattenharen enzo maar niet van af krijg.

Geen idee wat dit zijn laat staan wat ze waard zijn. Iemand wel?

• sjoelstenen van de Plusmarkt heb ik ook nog en
• tientallen kaartjes met Love is…. waarvan ik er eerder 1 los in de aanbieding had en die ik ook in de Winkel heb staan waar ik er 75 cent voor vraag wat mensen ook betalen. Alleen heb ik geen zin om tientallen van die plaatjes voor 75 cent in de Winkel te gaan zetten.

Maw teab! Graag in de commentjes, niet via privé-mail.

Een collector’s item: Fortieth Anniversary-nummer van Rolling Stone uit mei 2007. Vraagprijs *excl* verzendkosten 5 Euro. Moet helaas als pakje verzonden want kan niet door de brievenbus.

Het spelletje zat in 1998 bij drie vellen December-zegels.

Het doosje is wat beduimeld maar de inhoud (kaarten enzo) ziet er goed uit.

Vraagprijs verzendkosten = € 2,20.

Rechts een boekenlegger met mooie paarse tinten, tekst is van Abraham Lincoln, op de achterkant zit een plakker met de (meer dan redelijke) prijs.

Je mag ‘m hebben voor € 1,50 incl. verzendkosten.

That’s it for now, er volgt meer (even schaatsen kijken) en FYI: de tafel is opgeruimd.

Goedemiddag Jeanne Doomen,

Ik ben een (student) journaliste van 19 jaar en ben momenteel bezig met een klein onderzoekje naar de manier waarop uitgevers omgaan met nieuwe boeken. Het schijnt zo te zijn dat uitgevers nieuwe boeken in grote getale naar verschillende recensenten sturen om hen te stimuleren om over deze nieuwe boeken een stukje te schijven.

Nu zou ik graag van verschillende recensenten willen weten of dit klopt.

Graag zou ik u ook wat vragen willen stellen over dit onderwerp.

Ontvangt u als recensent of boekbespreker recensie-exemplaren? Zo ja, wat doet u dan moet die recensie-exemplaren? Leest u ze allemaal? Of niet?

Geeft u wel een recensie-exemplaren cadeau aan vrienden? Martin Ros (die pas weg is bij de Tros) schijnt ze op te slaan in een speciaal pakhuis!

En de laatste: Voelt u zich als recensent wel een bezwaard als je niks met een boek doet?

Wanneer u tijd heeft om deze vragen te beantwoorden zou u mij daar enorm mee helpen. Wanneer u denkt dat het makkelijker is om een telefonisch interview te houden over dit onderwerp kunt u uw telefoon nummer mailen met daarbij de tijd die u het meest schikt.

Alvast bedankt.

Met vriendelijke groeten,

Het grote opruim-aanbieden gaat beginnen. Boekenleggers. ‘Gewone’ – of (in jouw ogen) misschien ook niet.  En een prentje van een wat suffige hond.

Wat moet ik hier nou voor vragen? Ik begin met ‘roept u maar’ en als niemand over een paar uur iets heeft geroepen verzin ik zelf wel wat.

Roepen graag via de commentjes en niet via privé-mail.