Jeanne's Weblog

Morgen om tien voor twee verwacht de dierenarts Sammie-in-een-mandje.

De assistente aan wie ik vertelde wat hij doet reageerde alleen met ‘wat merkwaardig, wat merkwaardig!’ zodat ik steeds banger werd dat dit plotse aanvallen hartstikke uitzonderlijk is en dús niet te genezen. Liever had ik ‘dat gebeurt vaker, dat is meestal niet ernstig nl…. of….’  gehoord.

Morgen om half 1 haal ik R. van de bus. Het luikje naar buiten heb ik dan al dichtgedaan. Dan vangen we de kleine man. Waarna de dokter hem inspecteert en met röntgen een érg kleine tumor vaststelt. We spreken af dat Sammie de nacht dáár blijft zodat hij nuchter de volgende ochtend geopereerd kan worden. Ik haal hem dan eind van de ochtend op vrijdag op, ga hem naar hartelust vertroetelen en heb een paar dagen later mijn lieve knuffelige mini-man weer terug.

Dat wenst vast iedereen me toe die het méént wanneer ze me Warme Wensen stuurt. En wie iets anders wenst heeft al dan niet stiekem de pest aan me en als haar (m/v) scenario zich voltrekt verpest ze zo haar eigen karma want what goes around comes around.

Het is drie uur, ik lig sluimerend. Denk een beetje over een artikel dat ik een paar dagen geleden schreef. Hoe ik dat heb aangepakt.
Op bed springt Sammie. Doelgericht loopt hij naar me toe. Pets!
Hij treft mijn wang en mijn oor.

Zo gaat het dus. Weet ik nu.
Ik doe helemaal *niets*. Hij komt bewust meppen.
Dan schreeuw ik naar hem en is hij weer weg.

Morgen ga ik met hem naar de dokter.
Ik hoop bijna dat het een tumor is. Iets dat je kunt aanraken. En verwijderen.

Sammie is veranderd.
Denk ik.
Minder ‘kleine knuffel’. Meer ‘klein kreng’.
En normaal is hij beide.

Eerst dacht ik: het ligt aan mij. Sinds de nacht van vrijdag op zaterdag kan ik niet meer (voldoende) van hem houden.
Gisteren zoek ik aarzelend weer toenadering. Vandaag doe ik nog een poging.
En ik geef toe: het gaat niet van harte.

Sammie tolereert dat ik hem aanraak. Maar er kan geen vriendelijke knor vanaf.
Wanneer ik het later nog eens probeer vindt hij het eerst ok maar wordt dan snel woest wat zich uit in klauwtjes in mijn hand. Ik doe boos (=eerste poging tot opvoeden).

Enig fysiek contact wil hij wel: tegen mijn benen aanliggen wanneer ik slaap (of dat probeer).
Niet in mijn armen. En bij praten en aaien kan er ook dan geen spinnen vanaf.

Ik observeer hem met Guus.
Ik dénk dat hij ook met hem minder geduld heeft. Wanneer die niet meteen hartstochtelijk gaat likken of te snel weer stopt wordt Sammie woest. En het vechten dat dan volgt is niet meer speel-vechten. Dat ziet er uit als menens en het is dat Guus (verstandige lieve wolbaal) het stopt.

Intussen kleur ik vrolijk verder richting geel.
De deur uit durf ik nog niet.
Wat duurt dat trouwens lang, zo’n blauw oog.

Sammie heeft me vannacht niet aangevallen. Wel werd ik een keer wakker terwijl hij raar naar me zat te kijken. Alsof hij over me zat na te denken.

Denken mag.

Adviezen krijg ik hier en via privé mail.
Brenda brengt het terug tot de kern: kies ik voor Sammie of kies ik voor mezelf.
In het kader van: wie gaat er een nare nacht tegemoet.

Dat is een makkie. Voor de mini-man natuurlijk.
Al is het maar omdat ik me zelf ook klote zou voelen als ik rot zou doen tegen hém.
En misschien stopt het mij-meppen wel even abrupt als het is begonnen.

Buurvrouw L. die me vandaag voor het eerst in het echt zag vond mijn oog er al veel beter uitzien dan op de foto’s. Het is aan het verkleuren.
Zelf zag ik niks maar het licht in de badkamer is ook niet zo goed.

Kiekje gemaakt dus maar. En verdomd.
Kijk eens hoe fraai lichtgelig aan de randen.

Maroesja zet het hieronder in een commentje en met buurvrouw L. was ik net tot dezelfde conclusie gekomen.
Sammie is de baas. Omdat ik hem altijd in alles zijn gang laat gaan.
Het enige dat hij *niet* mag is van mijn bord eten.

Wanneer hij me onredelijk krabt (buikje aanbieden voor aaien en dan opeens krab! en: bijt!) maak ik mijn hand voorzichtig los en excuseer me omdat ik kennelijk over een grens ben heen gegaan.

L. zegt: niet voor niets dat hij je aanvalt wanneer je ligt en niet wanneer je staat. Staand ben je groter en sterker dan hij, liggend ben je zijn formaat. En dus aanvliegbaar.
Het klinkt plausibel. De vraag is alleen: wat nu.
Want puppy cursus voor kloterige katers van bijna vijf dat heb je dacht ik niet.

(voor wie anders dan ik-op-dit-moment wél geïnteresseerd is in Mooie Jongens op tv: tis sinds 12 uur Tjep en hij ziet er pico bello uit)

Hij moet een reden hebben gehad, dacht hoopte ik.
Misschien was ik in mijn REM-slaap en vond hij het eng dat mijn ogen bewogen.
Of Eebje lag tegen mijn hoofd extreem hard te spinnen. Zodat hij jaloers werd. Zoiets.

Vannacht om vijf voor vier lig ik in halfslaap. Meer wakker dan slaap eigenlijk.
Ik lig doodstil. Ik droom niet. Eebje spint wel maar héél zacht.
Uit het niks geeft Sammie me een harde klap op mijn hoofd. Pets! Met nageltjes.
Alleen raakt hij dit keer mijn voorhoofd net bij de haarlijn.

“Hé!” roep ik en Sammie springt van het bed.
Om nog geen halve minuut later weer terug te springen en mijn knie aan te vallen.
Ik trap naar hem – hij weer weg.
Waarna ik niet meer durf te slapen, om zes uur maar opsta, me een uurtje laat afleiden door het Radio 1 Journaal.
Dadelijk moet ik nog een artikel schrijven.
En de tandarts afbellen waar ik woensdag een afspraak heb.

Ik merk dat mijn blikveld ongelooflijk beperkt is geraakt.
Ik kijk naar mijn mini-man. Ik vind hem niet lief. Ik vind zijn blik ‘gemeen’. Ik vertrouw hem niet meer.
Ik probeer niet te denken aan ev consequenties maar ik treur nu al om het verlies van wat we samen hádden. Of hádden we dat wel?

Ik kan niets anders bedenken om over te berichten.
Ik aarzel om mensen met wie ik wel eens mail ‘zomaar’ hierover te mailen.
Anderen mail ik wel. Die reageren aardig, vaak herkennend. 

Mijn persoonlijke kwelgeest XY comment dat ik de kat maar moet laten inslapen omdat dat immers mijn stijl is.
Tja.

“Jij bent wél lief” zeg ik tegen Guus die op mijn bureau heen en weer marcheert in de hoop zo het uitdelen van de rosbief te versnellen.
De schat slaapt de laatste weken op mijn hoofdkussen. Veel intiemer dan voorheen (voeteneind).

Dan zie ik uit zijn kontje iets wits komen. Iets duns wits. Een worm.
Dat kan er ook nog wel bij.

En dit is het ’ziektebeeld’ van deze ochtend.
Nóg roder, nóg meer opgezet.

“Niet stoer zijn” schrijft Mieke in een commentje.
Maar ik ben niet stoer.

Ik ben ontzettend geschrokken. Ik ben bang van mijn kat. Ik weet niet ‘hoe nu verder’.
Alleen op korte termijn en ‘praktisch’ kan ik iets bedenken.
Zoals dat ik zoals ik er nu uitzie niet ‘onder de mensen’ wil komen.
Dus vraag ik buurvrouw L. of ze maandag boodschappen voor me kan doen.
Niet veel stel ik gerust: alleen voor de knagers en uiteraard rosbief voor de katten.
En, neem ik me voor, bel ik maandag de nieuwe tandarts af met wie ik voor woensdag een afspraak had.
Want volgens mij is dit dan nog niet over.

Maar: geen dokter. Daar ga ik sowieso niet heen als het enigszins valt te vermijden.
Ook geen dierenarts.
Die zal ik wanneer ik er binnenkort sta met een aan een cyste te opereren cavia vragen of hij er iets op weet.

Intussen is mijn grootste echte probleem dat ik Sammie helemaal niet meer aardig vind.
Maar dat zakt vast wel.
Kwestie van dagen.
Back to normal.