Tussenstand invalpresentator Radio 1 Journaal
FYI en nee, ik roep niet op tot een Stem van de Dag.
Phoeniz, AZ
Uit geweest
Ik was met R. naar de opera Daphne.
Een merkwaardige ervaring, die opera.
Niet goed, maar hij had z’n momenten (mm – ‘opera’ zou best vrouwelijk kunnen zijn bedenk ik nu).
Het einde was net zo erg als de recensies zeiden: totally out of the blue projecties van foto’s van nazi’s eindigend met een foto van de componist van de opera Richard Strauss.
Een Boodschap kortom. Smakeloos.
En los van wat ik er politiek bozig van zou kunnen zeggen: het deed afbreuk aan wat er wél aan goeds zat in de uitvoering zoals mooi zingen (soms) en mooie muziek (ook soms).
Daarvoor aten we Tapas en bespraken het verschijnsel vrienden-van-vroeger.
Hoe je die soms terugvindt (lang leve internet) en dat het -voor ons- nooit goed uitpakte.
Omdat mensen veranderen. Omdat wat je vroeger aantrok je nu tegenstaat (en vice versa).
Omdat je perceptie van wat je vroeger samen hád heel anders was.
Ik had een leuke avond.
Nachten
Tot een uur of drie, soms vier slapen we met ons vieren op bed.
Dan gaat Guus op jacht. En komt weer terug – al dan niet met ‘grote prooi’.
Sammie wil best gewoon doorslapen maar wanneer ik ga draaien wordt hij boos en springt met een grote sprong demonstratief van bed af: als het zó moet, dan hoeft het voor hem niet.
Tien minuten later is hij terug en kruipt weer dicht tegen me aan. Tot ik zo lomp ben om nóg een keer om te draaien.
Eebje wil alleen maar slapen. En in mijn gezicht kruipen. Zodat ze midden in de nacht met haar pootje onder mijn ogen gaat krabben opdat … ja, opdat wát.
Ik vermoed dat ze denkt dat ergens onder/in mijn gezicht een plekje is dat nóg closer kan worden beknuffeld. Het plekje is er niet maar haar geheugen wordt er niet beter op zodat ze blijft proberen.
En ik blijf lief omdat ik denk: ze is 20 jaar en drie weken en stel je voor dat ik haar van het bed mep en morgen is ze dood.
Ergens vlak voor ik opsta, om een uur of vijf, moet Eebje plassen. Ze laat zich zakken van het bed, loopt naar het overloopje, plof-ploft langzaam de trap af, de keuken door, de bijkeuken door en dan in de koude schuur op de bak.
Dan weer terug. Tegen mijn gezicht. Pootje in mijn ogen. Tevreden knorren. En wat jammer nou dat een kwartier later de wekker gaat.
Ik vind haar zo lief. En zo stoer. Dat ze nog steeds helemaal naar beneden gaat om te plassen.
Ik denk wel eens: zal ik in de badkamer ook een bak zetten. Net als nu al een waterschaaltje.
Nee. Niet doen.
Blythe, Californië
Vermalen
Na een lichte mail-mot stap ik niet opgewekt in bed maar val toch (moe, moe) in slaap.
Tot drie uur.
Wanneer Guus binnenkomt met de ‘grote prooi’-loei en meestal duidt dat op een gevangen erg klein muisje maar aan het langdurige vermalen van botten op het overloopje naast de slaapkamer leid ik af dat prooi dit keer écht groot was.
Een half uur later (ik ben net in slaap gesukkeld): wéér ‘grote prooi’.
En wéér langdurig kraak-kraak van botten.
De rest van de nacht wil het niet meer.
Zodat ik om half zes voorzichtig uit bed stap. Snel een lamp aan voor ik in restanten stap.
Daar zijn ze. Net voor de deur naar de badkamer.
En dit is de situatie nu.
Met mini-man die die dingen niet doet.
Wim de Bie
Gisteren is het woord weblog tien jaar geleden uitgevonden.
Het Radio 1 Journaal belt met Wim de Bie, die – denken ze – 1 van de eerste Nederlandse weblogs had.
Wat niet zo blijkt te zijn. Bieslog is 5 jaar en zeven maanden oud.
Dit log 5 jaar en 1 maand.
Ik bedoel maar.
In het gesprek toont Wim de Bie zich een egotripper van klasse (negatief bedoeld) en lees voor de details maar even m’n stukje op Fanlog.
Erna ben ik oprecht upset. Vanwege Bie’s stompzinnige humorloze ikke-ikke-opstelling.
Met geen enkele belangstelling voor weblogs van anderen.
Wat een nare man.
Weblogs als verschijnsel vind ik wonderbaarlijk mooi.
Los van de berg kaf in het koren: regelmatig ontdek ik juweeltjes die ik enthousiast volg en koester.
Die soms weer verdwijnen in inactiviteit.
Het Radio 1 Journaal belde de verkeerde man. Die het licht van anderen niet in het water wil zien schijnen.
Ik denk: zal ik een paar logs noemen die ik zelf mooi vind. Maar zie daar dan ook weer vanaf.
Masterclass
Morgen begint het Glazen Huis en BN-ers leveren eigen bijdragen door via eBay op ze te laten bieden.
Een Masterclass van Rik van de Westelaken bv. Tot een half uur geleden kon je bieden en nu zijn er vijf gelukkigen die voor € 102,50 van hem mogen leren nieuwslezen.
Deze foto stond er bij en dan snap je niet dat het maximum niet hóger is gesteld …
Kerst
Gewoon *niet* meedoen met kerst als je daar geen zin in hebt schrijft Brimstone hieronder ergens in een comment.
Ik doe m’n best.
Dus mail ik wanneer iemand al z’n hyves-vrienden vraagt om een foto van d’r kerstboom (zodat hij die op zijn log kan plaatsen) beleefd terug dat ik er – ook dit jaar – geen héb.
Vijf minuten later een andere mail.
Iemand wil al haar 124 hyves-vrienden heel erg fijne kerstdagen wensen.
Ze is niet de eerste. Twee dagen geleden kreeg ik ook al zo’n collectieve hyves-boodschap van iemand die meldde dat ze vooral niet te laat wou zijn.
Op mail lijsten is het nu ook los gebarsten. Mensen die ik slechts van naam ken wensen mij en de 200 lijstgenoten een goed kerstfeest en een gelukkig nieuwjaar.
Waarna de andere 198 natuurlijk niet achter kunnen blijven.
Dan is er nog Intomart waarvoor ik dagelijks invul hoe ik de tv van de avond ervoor heb ervaren.
Daar staat nu een poll waar ik kan aankruisen of ik dit jaar het meeste uitgeef aan a) sint b) kerst c) oudjaar.
Ik doe helemaal *niets* is ook hier geen optie.
Mensen zoals ik bestaan niet.
Top
Gisteren was de finale van Holland’s Next Top Model en ik vergat te kijken.
Jammer, maar waarschijnlijk had ik het slot toch niet gehaald: het programma duurde volgens de gids tot half elf.
Cecile heeft gewonnen.
Kan ik me voorstellen. Carmen heeft een stomme ordinaire kop.
Cassandra is prachtig maar veel te uitgesproken. Te sterk ook.
Cecile is de mooiste, de gladste, de makkelijkst inzetbare.
Er was trouwens nog een meisje in dit genre. Dat er sprekend op leek. Op Cecile.
Maar die viel net voor de finale af.
Wat voor de hand lag want als Cecile moest winnen moet je natuurlijk niet twee in hetzelfde soort bij elkaar zetten om definitief uit te kiezen.
Ik lees dat de vorige twee winnaressen hartstikke goed terecht zijn gekomen.
Echte topmodellen zijn het geworden.
Wat een leuk vooruitzicht voor Cecile.
Misschien wordt ze aan het eind van haar catwalk-leven ook wel zuchtmeisje als dat dan nog ‘in’ is.
En het liefje van onze eigen Sarkozy.
Kingman, AZ (achter mijn motel)
Klus
De klus is geklaard.
Ik lees het bij een ander log en het slaat op het verzenden van 40 kerstkaarten.
Mm – toch niet helemaal van harte dan, concludeer ik. Maar dat blijk ik totaal verkeerd te hebben begrepen.
De geklaarde klus kwam juist diep uit het hart.
En ik denk: contradictio in terminis maar dit moet iedereen natuurlijk helemaal zelluf weten.
Ikke heb de klus gisteren inderdaad ‘geklaard’. Twaalf kaarten. Alles áf.
Op een paar na van wie ik dacht dat ze of mijn kaart niet zouden missen of niet boos zouden zijn als-ie niet kwam.
Enkele kwamen als moment niet uit mijn hart (ik haat die door anderen bepaalde ‘nu ff klef wezen’-momenten) maar ik heb er toch nog iets oprechts van gemaakt. Omdat ik dat wel voelde.
De rest was inderdaad ‘klus geklaard’.
Waarom niet op 28 mei iedereen die je lief hebt een mooie kaart sturen met een warme tekst?
En een lentefee in de tuin half maart.
Slaap, Sammie, slaap… daarbuiten waait een gure oostenwind
Op tien
Tv-recensent Wim de Jong van de Volkskrant eindigt het jaar met lijstjes. Per dag onthult hij iets. Vandaag begint hij op tien. En wie staat daar als beste tv-maker: Rob Trip
Is dat nou leuk voor ‘m, vraag ik me af.
Hij stáát in het lijstje. Maar wel helemaal onderaan. En misschien staat er op vier of op twee of – erger – op 1 wel iemand van wie hij zelf vindt dat die niet eens in zijn schaduw kan staan.
Zelf zou ik er niet echt blij mee zijn.
Beth Hart – Leave the light on
Herinneringen
Waar ik de pest aan heb (o.a.).
Iemand die me iets gekwelds mailt en daarbij een beroep doet op kwellingen in mezelf.
Het overkwam me afgelopen week.
Een vrouw van wie de man net dood was. Over hoe moeilijk dat is.
En normaal neig ik tot vaagheden (kom niet in de buurt van mijn ziel) maar nu dacht ik: daar koopt ze niks voor dus putten uit wat die ziel biedt en wellicht heeft zij er iets aan en wellicht kan ik leven met mijn eigen kwetsbaarheid.
Zodat ik vertel over hoe ik ‘de Ardennen met Lodewijk’ mis.
Huisjes, herbergen, eten, drinken (maar dan concreter).
Al die dingen, die details. Waar de stroom uitviel. Waar op honderd meter de vinken in kooitjes zaten en dat ik ze wou vrijlaten maar niet durfde.
De super marché’s en ‘s avonds in de avondzon opschuiven tot er geen zon meer was met onze glaasjes wijn en de paté.
Ik kreeg geen reactie. Was er geen herkenning?
Was het ‘o ja’- nou das dat.
Ik en mijn herinneringen en die onder ogen zien en erkennen.
Ik kan het steeds beter (wat nog steeds niet overhoudt).
En voor de vorm denk ik: zou ik ooit met iemand nieuwe herinneringen kunnen maken.
Nah.
Mika – Big girls, you are beautiful
Sammie in aktie
Soms doet hij iets anders dan slapen en rosbief eten.
Te doen
“Zondag=leesdag” mailt R. me.
En dat lijkt me ook wel leuk dus “ik zal zien wat ik kan doen” mail ik om kwart voor acht terug.
Maar tussen droom en daad staan te fotograferen muizen (van porcelein en hout dit keer) en kerstkaarten die moeten worden geschreven. En nog zo wat.
Te doen
* pakjes maken voor Govert-stemmers
– Karin T
– Hippo
– Lida
– Ria
– Hansje
* muizen fotograferen
* kerstkaarten schrijven (op een paar na maar toen had ik geen zin meer)
* wat verder ter tafel aan klussen in m’n kop komt