The point
Iemand met wie ik heel af en toe mail, mailt me dat hij toch wel erg benieuwd is hoe het zit met mij en mannen.
Nav iets dat ik schreef.
Waaruit kon worden afgeleid (met veel goeie wil) dat ik een boeiend relatieleven heb.
En omdat zijn vraag zo spannend klinkt overweeg ik een spannend antwoord.
En zelfs ik kan op papier/mail iets moois bij mekaar fantaseren maar ach, wat koop ik daarvoor.
Intussen had ik vannacht een heel concrete droom.
Seks met een man die ik aardig vind maar met wie ik echt geen seks wil.
Dat was in de droom ook zo. En toch deed ik het. Uit een soort vriendelijkheid.
En daarna in de droom en bij het wakker worden had ik iets kots-kots-achtigs.
En nu ik mezelf toch spreek: ik snap niet zoveel van die mensen op Hvves die het grootste deel van zichzelf afschermen.
Als je niet je ik bloot legt – what is the point.
Verlegen
In het Radio 1 Journaal praat Joris van de Kerkhof met een vrouw over Hyves.
De gebruikelijke vragen. Wat het is, hoe het zit met al die vrienden en of het de kroeg kan vervangen.
Eigenlijk is het best jammer (eerder hadden Bert van Slooten en Jurgen van den Berg het over Hyves) dat het onderwerp altijd wordt besproken door presentatoren die er geen affiniteit mee hebben.
Denk ik.
Maar dan zegt Joris van de Kerkhof: is Hyves nu bij uitstek geschikt voor verlegen mensen die in het normale leven moeite hebben op mensen af te stappen.
“Killing me softly” schiet me te binnen.
Ik bedoel: dat zinnetje over dat het wel leek of hij haar dagboek had gelezen oid.
Maar natuurlijk is het een heel gewone vraag. Voordehand liggend.
Had iedereen kunnen bedenken.
Het antwoord was trouwens ‘ja’.
Vraag en aanbod
Ik heb van die sjoelstenen van de Plusmarkt.
Ik vroeg hier al een keer of iemand ze wou hebben.
Niemand wou.
Dus dacht ik: op naar marktplaats.
Daar worden er aangeboden (“doe een bod”) en gevraagd.
Om te ruilen of te krijgen.
Deze advertentie vond ik wel leuk: “Wij zoeken alleen roze sjoelers van de plusmarkt. In totaal dus 30 stuks.
Ze zijn gratis verkrijgbaar bij de plus, dus we willen er niets voor betalen alleen natuurlijk de verzendkosten.”
Die mensen hebben nooit van vraag- en aanbod en schaarsheid van goederen en marktwerking gehoord.
Las Vegas, NV
Sinterklaas
Tis Sinterklaas en dat blijkt een groter feest dan ik me bewust was.
Het Radio 1 Journaal krijgt er bv geen genoeg van.
En op de lijsten wordt fanatiek gedicht.
Ook in de gewone berichten.
Ik verraad denk ik geen geheim als ik zeg dat ik ook met deze feestdag niks heb.
Behalve herinneringen.
Die telkens verder wegzakken en vager worden.
Als kind. Toen ik nog op de Mathildelaan woonde (dus jonger dan 12).
Snoep. En een boek.
Vierde ik het met de mannen met wie ik was?
Wat erg – ik weet het niet eens meer.
Zoals beloofd: Jeroen Tjepkema
en als extraatje nóg een pretty boy die er vandaag wel buitengewoon fraai uitzag met erg lang haar en in ut pak (met das): Herman van der Zandt
Logaanbieding
Bij een thrift store in Bullhead City rekende ik wat boeken af en zag toen in een vitrine een plastic zakje met deze visjes en zeesterren.
Magneetjes! Dacht ik.
Maar het bleken knoopbedekkers (kennen wij dat hier eigenlijk wel).
Je schuift ze dus op andere knopen. Moet dan wel passen.
Het materiaal weet ik niet. Misschien hout. Ik vermoed eerder iets als gips.
Van de gele vis heeft de knoopbedekker los gelaten.
Zelf denk ik dat een knutseltype er wel iets leuks mee kan.
Kleuren en structuur zijn mooier dan op de foto resp. scan.
Afm sterren 4,5 x 5 cm.
Logaanbieding incl verzendkosten (wat ook een plastic doosje is om beschadiging te voorkomen, daarom komt er een kopje bovenop) € 2,75.
‘Hebbes’ in de commentjes en zelf contact opnemen en binnen een week betalen.
Of helemaal *gratis* als je voordat een ander ‘hebbes’ heeft geroepen iets koopt in de Winkel.
Dat zóu een sticker van 50 cent kunnen zijn.
Maar dan vind ik je wel een ongelooflijke krent.
(zo)
[visjes gaan naar een áárdige – niet krenterige – klant]
Hap! (deel van een serie – kan op verzoek helemaal geplaatst)
Beeldschoon in (licht)blauw
Tjep natuurlijk. En om acht uur nog iets beeldschoner dan om zeven uur (z’n haar zat beter).
Morgen ‘beeldschoon in beige’? Het retro-truitje is toch mijn favoriet.
(foto volgt later vandaag)
Las Vegas, NV
Aardig vinden of niet
Gisteren stuurde ik een mail aan iemand die ik aardig vind of hij mij ook aardig vndt.
Of niet.
Toen ik vannacht toch lag te malen nam ik die mail meteen even mee.
Had ik niet beter gedaan *niet* te vragen of… etc.
Vandaag krijg ik antwoord.
Het is een “ja maar”.
Wat ik meteen interpreteer als een “nee”.
Zodat ik me voorneem hem niet meer te mailen.
En in gedachten hem afstreep van het lijstje ‘fijn om in elk geval virtueel close to you mee te zijn’.
Isolde…
Ik kijk Ally McBeal en dan is dat afgelopen en zap ik in DWDD.
Isolde Hallensleben. Nóg vrolijker gekuifkapt dan ooit en – zie ik dat nou goed – met wat prontere borstjes dan voorheen?
Tafelheer is Theo Maassen die anders dan kjoete Isolde die babbel-babbel doet wél tegen een tasontwerpster durft te zeggen: waarom vind je dat nou zo leuk als een hoer als Ivana Trump je tas draagt. Tasontwerpster heeft die nl persoonlijk Ivana in de handen geduwd.
Dan Mart Smeets.
Die een boekje heeft geschreven. Hij is 60! Kirt kjoete Isolde. Gaat hij nu stoppen?
Huh?
Nou, als hij 70 is dan misschien?
(wat een stupide vragen stelt dat wicht)
Dan krijgen we – aangezien Mart Smeets daarover schreef – wat fragmenten van afscheid nemende sporters. Een ervan, Marco van Basten bij een Italiaanse voetbalclub, is erg mooi. Commentaar van Mart Smeets zit eronder.
Ja, zegt Isolde, dat komt natuurlijk door het commentaar.
En hij, Smeets (vals!): het zijn de beelden. Misschien leer je dat nog wel eens. Dat televisie béélden zijn.
YES!
Paul de Leeuw in de Vara-gids over Martin Ros
Vlinder in de vitrage
En daarna heb ik hem voorzichtig in mijn handen gepakt en buiten vrijgelaten.
Project van dinsdag
Nacht en dag
Om tien uur naar bed.
Om drie uur gewekt door Guus die met de ‘grote prooi’-loei het huis binnen komt.
(heel fijn – weer een muis van *buiten* gehaald)
Guus eindigt op het overloopje voor de slaapkamer en doet lóei en lóei en de bedoeling is dat Sammie jaloers komt kijken maar die ligt lekker tegen me aan en piekert er niet over.
‘Goed zo, Guus’ zeg ik dus maar. En ’knappe jongen’. En nog wat aanmoedigende teksten in de hoop dat hij het loeien staakt en Grote Prooi gewoon opvreet.
Wanneer dat eindelijk zo ver is kan ik niet meer slapen.
Ik ga woelen (Sammie boos). Ik ga malen.
Ik droom iets rots. Ik ga verder malen.
Het wordt vier uur en half vijf en vijf uur en half zes en dan voel ik me loom maar ik heb geen zin in weer een rotdroom en sta op.
Ik zie beren op mijn pad.
Beetje best leuk, beetje flauw
Kingman, AZ
Identificatie
Hebben vrouwen dat nou meer dan mannen dat als ze naar een film of serie kijken ze zich met iemand identificeren?
Ik kom erop omdat ik sinds kort weer kijk naar Ally McBeal dat lang was op een tijd dat ik Radio 1 Journaal luisterde. Nu kan het weer en voor de derde of meer keer volg ik Ally en waan ik me háár terwijl ik – echt – niet bij benadering zo neurotisch ben en ook niet zo dun.
Zelfde verhaal met Sex and the City. Daar ben ik Miranda.
Of misschien bén ik haar niet maar die vind ik het aardigst.
Eigenlijk begon het allemaal met Brooke.
Brooke in The Bold and the Beautiful.
The girl from the valley, from ‘the wrong side of the tracks’, die zó graag bij die andere side of the tracks wou horen.
Niet dat ik dat nou per se wou. Maar ik herkende wel heel erg het ‘wrong side of the tracks’.
En gaande de Bold identificeerde ik me meer met eerst haar ‘zou wel erbij willen horen’ en toen meer haar valsigheid – die ik niet zo vals vond omdat ik haar begreep – en glorieerde ik met haar prestaties die haar positie daar vestigden.
Eeuwig dwars gezeten door het loeder Stephanie (nieuw rijke kouwe kak). En zgn softere wijven als Karen (heette ze zo?) en Taylor.
O ja. En verder voel ik me ook erg Dorothy in The Golden Girls.