Jeanne's Weblog

De mus is een bedreigde diersoort, zeker in de stad. Er gaan soms maanden voorbij zonder dat ik in Amsterdam zo’n vogeltje zie, laat staan een kwetterende, rondhuppende of zoefend vladderende zwerm.

Hier in het dorp zag ik ze wel, ook in J’s tuin. Een kleine plantaardige ingreep (een  omgehakte boomstam die weer is gaan uitlopen, niet te hoog maar wel veilig boven de grond) en goed voer hebben intussen een wonder laten geschieden: er zijn er meer dan zestig. Slimmerikken die het roofdier Guus weten te vermijden en precies weten wanneer ze op het voer duiken en weer weg moeten wezen, met dat opwindende vladdergeluid. En lekker tjilpen.

Jammer genoeg willen ze niet allemaal tegelijk stil zitten voor de fotograaf.  Zo moet je het je voorstellen, maar dan heel veel meer:

Ik zie zo’n heerlijk blaadje, daar hoog in die boom. Ik spring dus eerst op het dak van het grote huis, dan hup ik op en neer om net het blaadje te pakken te kunnen krijgen (en doe dat zo snell dat de foto bewogen is). En tenslotte eet ik het smakelijk op, staand op m’n achterpoten.

Volg dit goede voorbeeld en begin nu met de voorbereidingen; er is nog maar een week voor de voorbereidingen van de voorbereidingen (lijstjes maken) en dan slechts drie maanden voor de echte voorbereidingen. Wanneer bij Overvecht de Kerstshow begint staat er helaas niet bij, dat maakt mijn voorbereidingsschema wel moeilijker.

Help! Had ik de Sinterklaasinkopen al vorige maand moeten doen?

Die brug is het hoogste punt van Obdam. Voor bergliefhebbers zijn er chalets te koop. Die heb ik helaas niet kunnen vinden, dus hoe die er uitzien, moeten we zelf bedenken.

Update: er zijn meerdere egels. Voor alle zekerheid wachten die de volle duisternis af voor ze komen eten. Ook daarvan geen verdere foto’s.

Een paar jaar geleden – er bestond toen slechts een vermoeden dat er zich een egel in J’s tuin had gevestigd – harkte ik de afvalhoop wat aan. Eén takkenbosje onttrok zich aan mijn netheidsdrang en wandelde weg: de egel. Hij bleek een vaste gast: at naar believen de alom door de toenmalige krielen gelegde eieren en verorberde ook graag kuikens. En hij was misschien ook wel een zij.

Teruggezien heb ik hem nooit. J vertelde wel over egels die zich steeds zichtbaarder manifesteerden, maar ook afgelopen april, de vorige periode dat ik op de beestjes paste, zag ik alleen onbeweeglijke takjes.

Gisteren, mijn eerste avond alhier, was het uur der waarheid. Om kwart voor acht zette ik het eten klaar, maar er verscheen niemand. Tegen half negen, bij het laatste licht, was er opeens een etende egel. Eentje, maar toch echt een levende egel. Was het nu mijn egel van destijds? Onwaarschijnlijk, maar toch: toen hij even van z’n eitje opkeek, leek het of hij me een dikke knipoog gaf. De andere egels hebben wel gegeten; gezien heb ik ze nog niet. De mijne zag er in het duister zo uit:

 

 

jeanne   457
rob trip  319
rik van de westelaken  237
Herman van der Zandt  190
jeanne doomen  174
lisa wade  124
jeroen tjepkema  80
mooie vrouwen  79
rik van de westelaken homo  65
jeannes weblog  55

Opmerkelijk: waarom zoeken alleen de Herman van der Zandt-zoekerds met hoofdletters??

De hersenen van mensen die vaak mobiel bellen zijn trager dan die van minder frequente gsm-gebruikers. Mobiele bellers beschikken daarentegen over betere selectieve aandacht. Dat blijkt uit een Nederlandse studie van de Nijmeegse onderzoekers naar de langetermijneffecten van gsm-gebruik.

Lees hier verder.

Net als Hyves en MySpace is Facebook een website waarmee je jezelf al dan niet voyeuristisch kunt etaleren. Waarmee je virtuele vriendschappen kunt sluiten met zowel oude bekenden als volstrekte vreemdelingen. En waarmee je professionale contacten kunt leggen die je bestaan meer inhoud geven. Dat laatste is verzonnen, vrees ik.

NOS-correspondent Tim Overdiek vertelt op zijn weblog over zijn verslaving aan Facebook wat erg veel herkenning biedt voor wie zich verslaaft aan bv Hyves.

Lees hier het hele stuk.

“Wat ga je dóen in Amerika?” mailt een virtuele vriendin.
En ik aarzel tussen “musea bezoeken” en “me helemaal súf neuken”.
Want zij zou toch beter moeten weten.

Zelfs de kapster vraagt me vrijdag wat ik ga dóen. Ik ga immers naar Amerika, het land van de onbegrensde mogelijkheden.
Waarop ik een verhaal hou over inkopen voor mijn Winkel (daar weet ze van) en dat ik me gespecialiseerd heb (nouja) in Amerikaanse politieke boeken en etc en bla en bla.

“Haal er uit wat er in zit” vind ik vandaag in mijn mailbox.
En ik ervaar ook dat als druk maar kies ervoor het te interpreteren naar wat ik wil.

Wat ik ga dóen is de thrift stores afstropen op zoek naar mooie boeken en als het niet te heet is de yard sales ook.
Wat ik hóóp te doen is de druk van wat moet zodra ik op Schiphol incheck van me af te schudden om dan te gaan boekjes lezen (of niet), tv kijken (of niet) uitslapen (idem) en dus vooral helemaal niets hóeven.

Hopelijk zit dat erin.
En foto’s maken.
Want dat vind ik dus echt gewoon léuk.

Ik ga kort naar Amerika dit keer.
Drie weken en een paar (vlieg)dagen.

Wanneer ik langer ga regel ik m’n trip onderweg. Bevalt het in Yuma – dan blijf ik langer. Word ik onrustig, dan stap ik eerder op.
En of het Kingman of Boulder City wordt en hoe lang bepaal ik van dag tot dag.
In theorie is het zelfs mogelijk dat ik opeens naar San Diego rijd.

Maar dit keer heb ik geen zin in ‘vrijheid’ (in elk geval niet op die manier) dus legde ik begin en eind (Yuma) al vast en ook drie dagen Boulder City = Las Vegas. Wat allemaal kon per mail.

Vandaag overwon ik mezelf en belde naar Kingman om in 3 minuten en 20 seconden kamer 151 voor zes dagen te claimen.

Daarna ook eens gekeken hoe het weer er eigenlijk is. Ook omdat ik dit jaar expres twee weken later ga dan anders omdat het ánders in Yuma zo bloedheet is.

Okeeeeeee.