Rob Trip
Ik zit te prutsen aan een stukje over het Filiaal (waar ik niet blij mee was – met het Filiaal en evenmin met het stukje-tot-nu-toe) wanneer Rob Trip voor 12 uur Marcel Oosten aankondigt.
O ja, denk ik. En: leuk.
Maar dan: “Mag ik u..? Natúúrlijk mag ik dat. Ik wens u een Hele Mooie Dag.”
Thanks.
En ja: hij mag.
Er was hier kermis
Helaas ben ik verhinderd want ik moet wachten tot mijn nieuwe mobieltje wordt bezorgd.
Et voila: Herman van der Zandt (let op het woeste haar)
De dag die was
De wekker op vroeg-op, dood cavia onder ogen zien.
Helemaal alleen het ochtend-R1J wat leidt tot twee stukjes.
Dingetjes doen.
Middag R1J de godin zij dank samen met Hansje.
Meer dingetjes doen.
Avond R1J en ik stort in.
Met grote moeite twee stukjes die niet bij benadering het nieuwsaanbod dekken.
Om kwart voor zes kapót in bed gerold, twee minuten later er weer uit, ik hoor een leuk gesprek maar breng het niet op er iets van te maken, terug naar bed.
Uitgeput.
Een kwartier later een krijsende Sammie naast mijn hoofd.
Opgestaan. Zap-zap. DWDD is er weer. Judging Amy is weg.
Die Matthijs van Nieuwkerk mag écht wel eens naar de kapper.
Egel is er nog.
Ik ben zo moe.
Wat Menno Bentveld dit seizoen zal kijken
Door ‘de media’ wordt regelmatig lulkoek verkocht. Okee.
Maar dan: “Ik hoor vaak in de auto op Radio 1 hoe quotes door journalisten uit hun verband worden gehaald, om te polariseren en olie op het vuur te gooien.”
Op Radio 1. Welk programma zou hij daarmee bedoelen? Het Radio 1 Journaal? Stand.nl? HagensOpDeMiddag? Iets van BNN? Het Oog?
En: wélke journalisten?
Makkelijk hoor, zo’n uitspraak.
Dokter Sig in VK
Dit was Nina
Een borstelcavia dus. Die in het voorjaar een schimmel had en toen eerst tien dagen bij mij op tafel in een kooi moest en daarna nog eens zes weken bij R. Wat ze vreselijk vond.
Ik had haar daarna erg een gelukkig en ook lang leven gegund.
Voor wie net al zochten naar Herman van der Zandt: komt-ie
Ruimen
Het moest er maar eens van komen.
Het lijkje van caaf Nina uit de kooi op tafel ruimen.
Gisterochtend was ze stilletjes, gistermiddag haalde ik haar binnen.
Een snel ademend caafje dat niet wou eten en drinken.
Eigen dierenarts gebeld die geen dienst had. Overlegd met R.
Besloten te wachten tot het spreekuur van vandaag half negen.
Gisteravond half tien: Nina dood.
R. gemaild, Hansje gemaild, tranen.
Half zes op. Op het overloopje boven Guus knagend op iets dat kwa formaat tussen muis en rat zit (ik heb een zeer gevarieerde muis-rat-achtigenpopulatie in de tuin).
Nu even niet denk ik en hoop dat-ie ‘m in elk geval opvreet.
No such luck.
Beneden nog eens goed naar Nina gekeken. Hand op het lijfje.
Ja, echt dood.
Nu opgeruimd dus.
Muis boven nog niet.
Er zijn dagen dat ik wou dat mijn ‘dappere krijger’ gewoon een gezellige theemuts was en dat-ie niet zo nodig hóefde.
Yuma, AZ
Studie
Tien voor acht wil ik knagers voeren en mijn pad kruist egel 1.
Het is de zelfverzekerde egel. De egel die weet dat ik alleen het goede met hem wil. En die niet verbaasd is dat er al twee gebutste eitjes in een bak graan op hem liggen te wachten.
Hij houdt dus heel even in maar koerst dan aan op die bak en slurpt eitje 1.
Na knagers voeren blijf ik stil staan tegen de open schuurdeur.
In de hoop om – snel-snel graag – alle egels in tien minuten voorbij te zien trekken.
Stomme ik.
Na vijf minuten is daar een kleine, inderdaad lichter gekleurde egel. Dat heb ik dus goed gezien. Dat jonge egels lichter van kleur zijn.
Die ziet egel 1 en deinst terug in de struiken.
Egel 1 is dus *niet* (denk ik) moeder.
Ik buts nog wat eitjes op andere plekken maar jong vertoont zich niet meer.
Ik ga naar binnen en zie een kwartier later egel 2 opduiken. Die heel anders loopt. Veel meer links-rechts-zwalkend. Onrustiger.
En eitje kraken doet egel 2 ook knap onhandig nl zodat alles eruit stroomt dit itt egel 1 die het breukvlak bovenop houdt zodat hij/zij uit beide helften alles zonder een druppel te spillen naar binnen krijgt.
Ik denk: wat moet het mooi zijn je beroep te maken van egel-watching.
En ook: zou het echt niet kunnen, egels aaien?
Die stekels, ok, dat snap ik.
Maar die fraaie franjes langs hun kop?
Krijt
Rik van de Westelaken presenteert het 12 uur-Journaal en het eerste dat me opvalt: krijtstreep. En dat vind ik dus helemaal *niks*: krijtstreep. Ik vind het Donner en Hirsch Ballin van wie ik niet eens weet of ze het dragen maar daarmee associeer ik het.
Om vier uur nog eens gekeken en daar is-ie weer. Ik kijk kritisch. En nog steeds: ik hou er niet van.
Maar als *iemand* krijtstreep kan dragen is het Rik van de Westelaken. Zou er eigenlijk iets zijn waarin die man er *niet* goed uitziet?
Loei
Al twee dagen zie ik Guus loeren achter de omgevallen boom naast het huis.
Ergens daar achter woont iets dat hij buitengewoon aantrekkelijk vindt.
Vanmiddag, ik heb R. aan de lijn: Guus komt binnen met de ‘grote prooi’-loei.
Voor mijn voeten legt hij een dood klein muisje.
Omdat er geen redden meer aan is doe ik maar wat er van me verwacht wordt en prijs uitbundig “mijn grote krijger” die o, wat is hij dapper, helemaal zelf dat kleine diertje heeft gevangen en voor mij heeft binnengebracht.
“En eet hem nu maar op” zeg ik ook nog maar Guus hoeft ‘m niet.
Hij is voor mij.
Yammie.
Kom óp!
Radio 1 Journaal-presentator Marcel Oosten verzamelt Batmobiles.
Ik vraag hem of hij hierover wil vertellen. En eigenlijk heeft hij het druk maar hij neemt de tijd voor me. En stuurt een foto mee. En stuurt wanneer ik dat vraag nóg een paar foto’s.
Ik maak er een verhaal van en plaats het vandaag op Fanlog.
Dan is het wachten op enthousiaste commentjes van lezers.
Hansje levert er 1. En R.
That’s it. En that’s weinig.
En that’s vooral érg genant tegenover Marcel Oosten die zo vriendelijk is geweest mee te werken.
Maw: kom óp meisjes en jongens! Zet er ff iets aardigs neer.
Dan heb ik het niet meer over die fanclub van Jeroen Tjepkema die ik bij deze verklaar tot dood paard waaraan ik niet meer ga sleuren tenzij die helemaal uit zichzelf zonder morele en andere druk door mij de 20 leden haalt.
Aan het werk
Hartsfield-Jackson Atlanta International Airport
Batmobiles
Er schiet me niet een intrigerend voor meerdere uitleg vatbaar tekstje te binnen daarom maar gewoon zo: op Fanlog staat een leuk verhaal (vind ik) over Radio 1 Journaal-presentator/verslaggever/Filiaalhouder Marcel Oosten die Batmobiles verzamelt.
Met mooie foto’s zoals deze
Twee
Ook vanavond waren ze er weer, de egels.
Een om kwart voor negen bij het bakje met graan en de twee gebutste eitjes.
Slurpend uit 1 eitje en zich even terugtrekkend toen ik op een meter voorbij liep.
Wat me doet denken dat dit dus *niet* een van de egels is van ‘normaal’ omdat ik die tot het lijfje toe kan naderen. Een eitje direct bij ze kan neerleggen, op tien centimeter.
Ik voer knagers in de achtertuin en loop terug en vanaf het hekje naar de straat komt een kleinere lichter gekleurde egel (die ik steeds aanzie voor jonkie) aanlopen.
Die een paar dagen geleden kwam van het rechter pad langs de vijver = achter- of op z’n minst zijtuin.
Zijn er meer jonkies? Wonen ze apart? En als deze van het hekje richting straat komt, waar woont hij dan en is dat niet gevaarlijk.
Beide egels slurpen eitjes.
En om negen uur is het al zo donker dat ik niks meer kan zien.
Tosca
Tuurlijk kun je op YouTube grappige filmpjes en blote filmpjes en filmpjes van mogelijke nieuwe zangtalentjes zien.
En Shakira met ‘Hips don’t lie’.
Maar gisteren en vandaag zoek ik naar operette en opera en vandaag zoem ik in op 1 van mijn favorieten: Tosca van Puccini.
Ik begin met de scène in het tweede bedrijf.
Voor wie de opera niet kent: Cavaradossi is een rebel en Scarpia de heerser.
Tosca is een zangeres (een ‘diva’) die iets heeft met Cavaradossi maar Scarpia begeert haar.
De scène: Tosca wordt binnengevoerd in de ruimte waar Scarpia haar zegt dat ze moet vertellen waar een ándere rebel zich verborgen houdt en eerst zegt ze dat ze niks weet maar in een kerker onder die kamer wordt haar geliefde gemarteld en hij krijst en zij onthult de verstopplaats.
(… stukje geschrapt – wel te zien op het filmpje dat is ondertiteld)
Het einde is dat Scarpia haar belooft dat hij tegen ‘een prijs’ haar Cavaradossi zal laten gaan.
“Hoeveel?” bijt Tosca hem toe. Maar bij “een mooie vrouw” is de prijs niet geld. Maar… etc.
Tosca betreurt haar lot Ze zingt haar pracht-aria “Vissi d’arte” (ik heb geleefd voor de kunst en de liefde).
Nieuw filmpje. Ze smeekt, ze geeft toe en de rest verklap ik niet.
Mocht je een poging willen wagen: het is allemaal Engels ondertiteld.
En voor wie van opera houdt: het is een productie uit 1992 met (smullen!) Catherine Malfitano, Placido Domingo en Ruggero Raimondi.
Waarbij de laatste twee filmpjes als filmpje niet zo mooi zijn maar o – die stemmen.