Jeanne's Weblog

Meisjes die vorig jaar werden geboren, kregen het meest Emma als naam (jongens Noah).

Alle namen staan online zodat je zelf kunt opzoeken of jouw naam (nog) populair is.
Jeanne is dat niet. Geen enkel meisje kreeg die naam.
Mijn 1e doopnaam, Adriana, doet het beter.
Daarmee werden 59 kindjes verblijd.

De naam Jeanne kom ik sowieso nooit meer tegen.
Nou – soms nog.
In overlijdensadvertenties van ouwe vrouwen.

Als ik ergens zou willen oppassen, zou ik me uitputten in waarom juist deze plek me helemaal te gek lijkt (en dat ik nog nooit zulke leuke dieren heb gezien).
Veel potentiële oppassers sturen een kort bericht met ‘ik heb wel interesse, kijk eens op mijn profiel’.
Wat ik dan doe maar eerlijk gezegd: dat is niet de weg naar mijn (oppas)hart.

Ik vermoed (maar dat is ook maar een gok) dat die mensen veel adressen aanschrijven vanuit een ‘niet geschoten is altijd mis’ en dat het ze eigenlijk niet veel interesseert waar ze terecht komen.
Mogelijk staat mijn adres zelfs ergens onderaan hun wenslijstje – voor als huizen die ze aantrekkelijker vinden niet doorgaan.

Gisteren raakte ik in contact met iemand die me wel wat leek. Ik stuurde haar vandaag nog een bericht maar kreeg (nog?) geen reactie.
Ook schreef ik zelf iemand aan – die na 24 uur nog niet heeft gereageerd dus óf ze vindt mijn huis+dieren helemaal niks of ze leest haar mail niet.

Wat haat ik dit!

Ik heb een aantal reacties op mijn advertentie voor een oppas.
De ‘klik’ voel ik nog niet.

Mijn maag is verknoopt.
Ik dacht: was Roelof er maar om dit mee te bespreken.
Maar als Roelof er nog wás had ik helemaal geen vreemde oppas nodig.

Ik hád een house sitter die in mei zou terugkomen.
En toen missch niet.
En toen weer wel.
En toen niet.
En eergisteren zeker wél.
En nu weer niet.

Zodat ik net mijn advertentie op Housesitters heb gereactiveerd.

Waarna het nu afwachten is.
En – zeg ik streng tegen mezelf: niet te gretig háppen wanneer iem zich opwerpt.
Want ik heb een mooi huis op een mooie plek met geweldige dieren te bieden.
Daar mag om geworven worden.

Aan échte voornemens doe ik niet.
Wel bedacht ik laatst dat ik wel erg hard door mijn geld heen ga.
Dat komt ook omdat het beste nog niet goed genoeg is voor mijn dieren.
Maar voor mezelf raak ik ook in verleiding.

Niet in het groot.
Geen nieuwe smartphone terwijl ik dat ding amper gebruik.
Steeds minder opera mini trips.
Bij Zalando ben ik geen vaste laarsjes-klant.

Wél ben ik al maanden op zoek naar een prettig gezichtsmeersel.
Daarvan schaf ik om de juiste te vinden dus te veel aan.

En (ik geef het toe) ik wil nog wel eens een t-shirtje kopen.
Bij de Hema. Bij Bonprix.
Goedkoop dus.
Zo verkoop ik het ook aan mezelf. Dat het om zéér betaalbare kleren gaat.
Rond het tientje per stuk.
Maar het telt wel op.

Idioot veel en duur wordt het niet.
Ik shop ook niet elke week tot ik drop.
Maar ik voel wel vaak de verleiding.
En van elke tien Euro die ik eigenlijk zinloos uitgeef, had ik iets anders (mogelijk leukers) kunnen doen.

Het is deels de schuld van Facebook dat me advertenties laat zien van leuke shirts met een kat erop.
Bijna bestel ik die. Tot gelukkig net op tijd tot me doordringt dat het wel leuke shirts zijn, maar dat ik die nimmer nooit ga dragen.

Facebook ziet me foto’s van Loki posten – zodoende.
Mezelf beschermen tegen andere verkopers kan door me af te melden van al die nieuwsbrieven die me lokken met giga korting, gratis verzending (alleen NU), 2 voor de prijs van 1 (uiteraard ook: alleen NU).

Elke nieuwsbrief die nu nog binnenkomt wordt *niet* meer gelezen.
Er wordt alleen met fijngeknepen oogjes gezocht naar het altijd moeilijk vindbare ‘Afmelden’.
Klik!

Vandaag schijnt de dag te zijn dat ‘we’ elkaar ‘gelukkig nieuwjaar’ toeroepen.
En ‘de beste wensen’.

Wanneer je zoals ik op Facebook zit met enkele honderden ‘vrienden’ scroll je je een ongeluk op zoek naar een gewoon bericht omdat je verzuipt in alle wensen.
Ik begrijp nooit wat die toevoegen.
Zomaar in het wilde een oneindig aantal mensen van alles wensen.
Waarop die mensen dan weer in de commentjes ‘jij ook!’ oid zetten.

Ooit, in een conference, maakte Wim Kan daar een opmerking over.
Hij voegde aan dat “de beste wensen” toe “en je weet wat ik zeggen wil” en als ik me goed herinner opperde hij ook nog dat het raar is om die wensen alleen op deze dag (erger: de eerste 6 dagen van januari) aan elkaar te doen toekomen.
Waarom niet op een andere dag in het jaar?

Ik doe er niet aan mee.
Ik wens niet en ik ‘jij ook’-niet.

Áls ik al wat zeggen wil is dat ik hoop dat ik goed blijf kunnen opschieten met die paar mensen met wie ik nu goed kan opschieten.
Nieuwe vrienden? ach – ik heb geen illusies.
Ik hoop vooral dat het met mijn dieren goed zal (blijven) gaan.
Dat de konijntjes elkaar lief vinden resp tolereren (het is niet in elke ren een paradijs), dat de kipjes gelukkig zijn.
Dat Loki blijft voelen hoeveel ik van hem houd en dat hij af en toe komt knuffelen.

Mijn diertjes ‘weten wat ik zeggen wil’.