Jeanne's Weblog

 

Ginny en Bugs kunnen heel goed graven en dat mogen ze ook; ze hebben zelfs  een complete ondergrondse woning,  Maar een gang richting buitenwereld wordt dichtgestopt. Of over het hoofd gezien, ze zijn tenslotte ondergronds.

En zo gingen ze zaterdag stappen. 

Ze zijn weer terug. Een te lang verhaal. Bugs (dat is de bruine hangoor, of ie heet Ginny) was twee huizen verderop, waar hij liefderijk werd opgenomen en aan de dorpsvlaggemast als vermist werd gemeld.

En de gangen zijn weer dicht. Nadat ze hun hereniging met enig (seksueel) geknok hadden beklonken, rusten ze nu uit. Proefboringen zijn al uitgevoerd.

�

Toen ik vanmorgen mijn tanden aan het poetsen was – het eerste meditatieve moment van de dag – keek ik uit het dakraam en zag dit rustende duifje; die leek me ook in meditatief verband te verkeren met de electrotechniek.

Toen ging mijn tandenborstel grommen en weigerde verdere poetsbewegingen. De duif vloog weg en ging met z’n collega’s zaadjes pikken. Ik zette de pc aan om te kijken of er vannacht iemand iets besteld had bij www.dewinkelvanjeanne.nl.

 Conclusie? Ik moet een nieuwe tandenborstel kopen. De duif kan lekker roekoe gaan roepen.

De Barnies zijn voor God en Balkenende niet bang – en voor mij al helemaal niet. Ik kan ze zonder bezwaar oppakken, maar daar trekken ze zich verder niets van aan. Met ferme schraappoten zoeken ze naar wurmen, zaden en kruiden. Ze gaan twee uur later slapen dan Hillary & Co, dus dat levert extra power. Ze leggen dan ook iedere dag. En willen haantje de voorste zijn.

Lastiger is dat de Barnies grote belangstelling hebben voor het territoor van de anderen en die zijn weer nogal chicken. – en maar met z’n tweeen. Wat de slaapfaciliteiten betreft, houden ze nog steeds afstand en vrede.

De andere dieren, zowel de tamme als de wilde, doen zoals het hoort: zij genieten van het voorjaar. En ik eigenlijk ook.

De gele eend is een zeer zeldzame vogelsoort die in de wind een zacht zoeffend geluid maakt. Helaas niet te koop in www.dewinkelvanjeanne.nl (waar dezer dagen de z.z. pokamon-producten zeer in trek blijken te zijn) maar irl te Grootschermer.

De Barnies zijn onverstoorbaar, in eieren leggen en in verder gedrag. Ontspannen brutaal, inmiddels. De dames Hillary & Co voelen zich niet geheel op hun chique (en verwende) gemak bij die barneveldse straatmeiden. Bij gebreke aan echte haan, is het aan mij om de sociale orde te bevorderen. Nog zoiets waarvoor ik niet geleerd heb. Misschien moet ik Balkenende uitnodigen om een paar keer “samen” te komen roepen.

Op hun tweede dag hebben de Barnies weer ieder een ei gelegd. Ze blijken bekwame en tiegewijde scharrelaars te zijn – hoewel opgegroeid in een niet te groot kippenkok-met-uitloop en dat proef je.

Hillary & Co, hoewel meestal nogal nieuwschierig, doen of ze de nieuwelingen niet zien en de nieuwelingen zien de autochtonen niet. En zo schuiven de twee groepen in het rond. De Barnies slapen nog in een tijdelijk hokje maar te verwachten is dat ze opeens bij de anderen op stok gaan zitten en dat Hillary & Co dat ook goed vinden. De strategie – zoals die ook besproken is met mijn transatlantische adviseur – is niets doen, ze moeten en kunnen het ’t beste zelf uitzoeken.

Het voorjaar heeft wel een groot nadeel: het groen schiet omhoog. De kippen verdwijnen gedurig in het struweel. En ik vraag me dan af hoeveel kippen in het water gevallen zijn of door een adelaar opgepeuzeld. Of gewoon weggelopen. Maar dan hoor ik weer tokkeldetokkel – in twee talen.

Geen kwaad woord over Hillary & Co, zeker nu niet. Maar: twee is maar twee en hun luxe levensstijl – lekker eten, geen eieren leggen – heeft z’n nadelen.

Dus was het idee: nog drie hennen erbij. Bovendien kan dan het hele stel min of meer tegelijk ingeent worden -Hillary & Co hoeven maar een prik, vanwege vorig jaar – want het ophokken zal wel weer gauw beginnen. De omslachtige administratieve procedure heeft het Ministerie gehandhaafd, zo blijkt.

Mevrouw Wanderen had drie Barnevelders op Marktplaats. Ze waren anderhalf, handtam en goedlegs, zei ze. Ze deed ze weg omdat zij ging verhuizen, zei ze.

Woensdag er naar toe gereden, vond ze leuk en deed ze in de grote kattenmand met een doek er overheen, dat leek me rustgevend. Het getokkel hield al gauw op, maar toen ik ze losliet in het quarantaine rennetje met tijdelijk huisje, begonnen ze weer snel met hun sister-talk. En de leukerds stapten meteen parmantig en nieuwsgierig in het rond.

 De volgende ochtend hun rennetje geopend en wat doen ze, de prijshoenders? Ze leggen alledrie een ei, in het officiele leghok. Daarna liepen er twee groepjes kippen door de tuin, die beide doen of ze van elkaars bestaan niet weten. En beide genieten van het weer, de wormen en de zaadjes.

Vannacht sliepen de Barnies voor zover ik kon zien weer in hun tijdelijke huisje. Hopelijk bedenken Hillary & Co and the Barnies gauw dat ze samen op een stok kunnen slapen.

Het blijft voor mij nog wat ongewis, met het “bonden” van kippen heb ik geen ervaring.

Maar toch, ik neig tot de onrealistische gedachte dat de wereld soms goed is.

En hoe heten ze? Daarover denkt J. nu na (meyt wie het ook goed gaat).

Vanmorgen stonden Guus en Sam joelend gereed om brokjes te eten. Maar nu was de Waardige Oude Dame zoek. Niet boven, niet dood onder de bank, niet opgesloten in de wc.

Het knipje van het kattenluikje had ik al gisteren afgeplakt.

Komt ze gemoedelijk door de tuin aangewandeld. Zij die vrijwel nooit naar buiten gaat – eigenlijk alleen als het raam open staat, zodat ze zich niet door de luikljes hoeft te wringen. Zij die het liefste van allen ontbijt. Zij, de prinses van de huiselijke rust.

Die jongens zijn wel leuk, maar om ze nou na te gaan doen.

 Een zonnige ochtend. Ik sta op. Geen Sam die, als hoofd van de ontbijtbrigade, controleert of ik wel naar beneden kom linea recta naar de brokjes-bus. Beneden ook geen belangstellende Guus; Eeb slaapt. Kijken, kijken, niets. Eeb slaapt nog steeds. Ik doe de samba met de brokjesbus. Eeb, die nogal doof is, wordt daarvan waqkker en wil best brokjes. Twee katten zoek.

Ik ga in de tuin, ik dans nu de samba heviger dan welke Star ook. Niets. Dan ontdek ik dat het kattenklapdeurtje op de vergrendelingsstand staat en zie dat niet alleen de mens maar ook de kat het knipje kan verschuiven. Het tweetal was dus buitengesloten en ik weet niet of ze nu boos de wereld ingetrokken zijn oflater nog eens langs komen om te zien of er er wat te nasjen is.

Een half uur later komen de heren rustig aanwandelen, voeren dan de vertrouwde – en dit keer met een minibegin aan waarheid – wij-krijgen-nooit-te-eten-act op. Eeb slaapt alweer.

Later op de ochtend ben ik in de tuin, het drietal buikt nog wat uit na een heerlijk ontbijt.

J. bevindt zich vergenoegd in Yuma. Zij heeft me ook de door mij vergeten tussenstap voor plaatjes weer bijgeleerd. Twee plaatjes in een post is voor gevorderden, daar had ik dus niet mee moeten beginnen. Maar ik heb nog weken de tijd om te oefenen.

 

Dinsdagochtend, spookvroeg, op Schiphol J. achtergelaten; zij was vol vragen over het wat, waarom en hoe. Terug naar Amsterdam om met Nina, die langzamerhand een huisgenote was geworden, naar de polder te gaan. Ik houd niet van autobesturen, Nina niet van rijden in een mandje. Maar na weken alleen op mijn zoldertje kon dat er ook wel bij.

De dierenarts zei dat de kweek van Nina’s haartjes ‘definitief negatief ‘was. Na mijn aanvankelijke schrik – want goed is soms negatief en soms positief – bleek dit opperbest te wezen. Nina bij haar collegaatjes gezet. En dit gefotograveerd voor het log. Helaas heb ik technische problemen met het ’toevoegen foto’ zodat ik me maar beperk tot de mededeling dat ze weer lekker rondholt met de anderen. Intussen weet ze ook weer hoe je je naar voren moet wringen als de gezamenlijke maaltijd wordt geserveerd – dat heb je niet als je op je eentje woont.

Een ander keer meer en, hopelijk, ook met plaatjes.

Vandaag, opeens: ik hoor de tjiftjaf.
Ik zie planten en bomen bijna voor mijn ogen uit schieten.
Ook de perenboom direct achter mijn huis waarvan bij een van de vreselijke stormen van deze winter de helft is afgespleten.
Egel is terug.
De dovenetel die twee weken geleden amper opkwam en toen voorzichtig knopjes kreeg breekt opeens geel uit. De witte nog niet en laat R. die nou asjeblieft niet uitrukken.
(Maar wél de brandnetel.)

Mijn eigen wortels. Opeens zitten ze ferm geplant in mijn huis, tuin, dierenbestaan.
Wil niet weg. Wil genieten. Wil hier zijn.
Elke nacht Eebje tegen mijn hoofd, Sammie in mijn armen en boos weg trappend wanneer ik onverwacht beweeg. Guus aan het voeteneind. Guus midden in de nacht (loei!) binnenkomend met “grote prooi!”= mini muis.

Vrienden, vriendinnen.
Heb ik niet op R. na (sorry voor wie mogelijk anderszins hoopte). Maar missen zal ik ze wel. Een aantal van die net-niets.

Toch morgen om vier uur de wekker.
Go west, old woman, go west.