Jeanne's Weblog

Op 13 maart zond ik een groot pakket vooruit naar Yuma.
Met al die dingen die een vrouw niet in een sleepkoffertje kan meenemen zoals messen en scharen en zonnebrand en andere crèmes. Plus tientallen kopieën van cd’s. En alle landkaarten die ik daar nodig zou kunnen hebben.
En toen ik toch aan het pakken was kon er een heleboel méér ook nog wel bij (van afwaskwast tot koffiefilters tot t-shirts) zodat ik 6,8 kilo à 52,95 Euro richting Amerika zond.
Als Priority. Zodat ze er in 4-6 werkdagen zouden zijn.

Vanochtend eens een mailtje gestuurd, of het was aangekomen.
En ‘tuurlijk’ dacht ik. Ik wou het alleen zeker weten.

Hier het antwoord.

“Hi Jeanne,

Things are well. I checked and you have one package only, from Oriental Trading. That’s it!

Happy travels.

Melissa”

Happy travels! Maagkrampen, paniek, wat-nú zal ze bedoelen 🙁

Links brandnetel, rechts (gele) dovenetel.

Géén brandnetel – maar wat wèl? Geen idee. In elk geval niet uitrukken.

De telefoon gaat.
Met Stella nog-wat van (..) Telecom.
“Spreek ik met meneer of mevrouw Doomen.” Ja.
“Dan kan ik u een mooi aanbod doen.”
Sterke binnenkomer en soms zeg ik dat die er niet is en de vorige keer dat ik geen belangstelling had voor wat dan ook en dat ik helemaal niet goedkoper *wil* telefoneren.
Waarna de jongeman wildwoest reageerde dat ik het dan zelf maar moest weten.

Waarom ik het doe weet ik ook niet maar ik leg Stella uit dat ik volledig op tilt ga bij dit soort telefoontjes. Dat ik meteen de hakken in het zand zet en niet eens *wil* horen wat ze te zeggen heeft.

Ze begrijpt me, zegt Stella. Zelf is ze beeldend kunstenaar en ze woont in het hartje van Amsterdam en laatst was ze een paar dagen thuis om haar administratie te doen en ze werd gek van al die telefoontjes. Weet je wat ik moet doen: me afmelden op een site. Heeft zij ook gedaan en werkt prima.

Waarna zij me succes wenst en ik haar bedank voor de aardige reactie en verder óók succes wens zowel met het bellen als met haar echte werk en me daarna spoed naar die site.
Over 4 tot 6 weken moet het voorbij zijn met het “spreek ik met … dan heb ik een mooi aanbod voor u”.

Ik heb het gedaan, aangifte omzetbelasting.
En er was een moment waarbij ik onzeker was en dacht: volgens mij doe ik dit niet goed.
Maar dat zat op het eind.
Mijn gegevens kloppen wel en dan kunnen de ’leuker kunnen we het niet maken’-ambtenaren de uitkomst wel weer rechtbreien.

Pfoei zullen we dan maar denken.

Voor zover ik er ooit over heb nagedacht, dacht ik dat Rob Trip niet zou bijklussen als spreker of dagvoorzitter.
Fout.

Op 25 april zit hij in Nijmegen iets voor waar Thom de Graaf spreekt en ook Bolkestein en Max van Weezel. Over bestuurlijke vernieuwing (maar dan anders).

Er staat ook een actuele foto bij. Met moderne bril.
Niet zo’n flatteuze foto. En áls-ie al is gefotoshopt dan kennelijk met de bedoeling de populaire presentator er wat ziekelijk en zeker tien jaar ouder uit te laten zien.

Een virtuele kennis met wie ik best vriendin zou willen zijn maar ah – wie te veel hoopt kan “sorry, maar moet er niet aan denken” op d’r neus krijgen – vraagt of mijn vakantie van morgen over een week echt vakantie wordt.
Het antwoord is ja.
In die zin dat de Winkel zo slecht loopt dat het waanzin zou zijn veel tijd en moeite en geld te investeren in aanschaf nieuwe artikelen.
Ik zoem in (advies Theo) in wat ik zelf leuk vind en dat zijn boeken. Over politiek en over mensen, en over ‘bijzondere onderwerpen’=raar en verder zie ik wel.

Toch reis ik af met een opdracht.
Die is, verwoordde ik net in de mail aan de kennis, dat ik in het reine moet komen met hoe ik eruit zie.
De afgelopen reizen kiekte ik mezelf in de spiegel en dacht: best nog wel lekker.
En de keer erna: oef, er moet een hoop weggeworpen maar 1-2 aardige portretten blijven over.

Opdracht nu: niet mooier maken dan ik ben.
Mezelf in de ogen zien. Accepteren wie ik ben.
En Jeanne op 56 is hoogstens ok voor 56 maar wordt nooit meer Jeanne op 28 of 38 en ook niet op 50 of 52.
Zie het onder ogen. En vooral: accepteer het en stop met zeiken.

Waarmee het geen makkelijke vakantie wordt.

Een virtuele vriendin heeft er een gevonden, een leuke vent.
Ik ben blij voor haar en ze raadt me aan me te spoeden naar dating sites en noemt er wel drie. Zo kwam zij er nl aan.

Heb ik al eens gedaan, mail ik terug.
Maar ik tref altijd losers en creeps.
Zal mijn virtuele uitstraling wel zijn.
Niet dat mijn irl uitstraling zoveel soeps is.

Althans, zelf vind ik die helemaal ok maar een bezoek aan de Plusmarkt levert geen contacten op met Spannende Mannen en zelfs niet met Best-Aardige Mannen.
En om nou helemaal in Alkmaar te gaan shoppen in de hoop op die onverwachte ontmoeting in dat leuke Indische of Turkse winkeltje, ach, zo erg hoef ik er nou ook weer geen een.
Een leuke vent dus.