Jeanne's Weblog

Ik kén ze niet, de mensen die dol zijn op vuurwerk.
Ik ken juist mensen die er de pest aan hebben en wier hart breekt wanneer ze zien wat dat knallen en flitsen met hun dieren doet.
Maar ze zijn er en het ene jaar zijn het er hier in de buurt meer dan het andere jaar en nu is het echt hommeles.

Vandaag overdag was het vooral knallen en dat deed Loki niet zoveel.
Nu gaan er flitsende kleuren af (en ook nog steeds knallen) en mijn kleine man die eerst zo stoer was ligt nu op de kamervloer in een hoek.
Gewoonlijk sluit ik de luikjes af om een uur of tien en zet dan de kattenbak (die hij normaal niet gebruikt) in de keuken.
Nu heb ik dat tweeëneenhalf uur vervroegd.

Mijn eigen ‘even een uurtje dutten’ is ook geschrapt.

Vandaag dacht ik toevallig aan al diegenen die me zijn ontvallen.
Niet door de dood – dat spreekt voor zich, tegen de dood valt niet te vechten.
Ik heb het over de vriendinnen (m/v).

Deels verdwenen ze door ‘natuurlijke’ oorzaken.
De jeugdvriendin met wie ik als kind speelde die omdat ze een paar maanden ouder was een jaar eerder naar de Grote School ging en daar nieuwe vriendinnen maakte.
De lagere-school-vriendin met wie ik nog wel in de brugkklas van de middelbare school zat maar daarna ging zij naar de MMS en ik naar het Gymnasium.
Ná de middelbare school vloog iedereen alle kanten op.

Later was er de boezemvriendin die een vriend kreeg die de pest had aan mij en ja… dan weet je het wel: exit Jeanne.
Andere boezemvriendin van wie ik nog steeds niet weet waarom ze me eigenlijk heeft laten vallen. Ik denk dat ze me niet leuk genoeg meer vond.

‘Vrienden’ ontvielen me deels omdat ik het grachtengordel-wereldje waarin ik ze had leren kennen was ontgroeid en contact houden daarbúiten niet lukte.
Of ze waren vrienden via mijn echtgenoot en zoals dat dan gaat: man dood, vrienden verlaten het zinkende schip (mij).

Nieuwe vriendinnen maak ik niet gemakkelijk.
Ik probeer het wel. Soms lukt het even.
Maar dan gaat het mis.
Geleidelijk mis (elkaar zien/schrijven komt er niet meer van) of met een harde klap mis.

Ik denk dat dat ‘het leven’ is.
Mijn leven is het in ieder geval.

Mijn overburen zijn allebei kok.
Zij maakt prachtige taarten, hij doet de rest (kan het niet goed omschrijven).

De taart kreeg ik als verrassing een paar dagen geleden.
Met de tapas kwamen ze net aanzetten.
Alles is even heerlijk.

Het adres is Salt Sugar and Taste in Grootschermer.
Tot hoever ze van ‘huis’ leveren weet ik niet.

Er is een huis in Blythe, CA waar ik een keer bij toeval verbleef omdat het lag tussen twee plekken waar ik zijn wou.
Later ging ik er met opzet heen, elke reis, ook al moest ik ervoor afwijken van mijn route.
Het is een mooi huis en ze hebben er kippen en kalkoenen en geiten die vaak kleintjes hebben (arme vrouw-geit).

De laatste keer dacht ik: dit is idd de laatste keer.
Ik heb het nu wel gezien.

Toen was er opeens een kalkoen die vriendjes met me wilde worden.
Ze keek me indringend aan toen ik buiten zat.
En de volgende ochtend toen ik wakker werd, stond ze bij het raam naar binnen te kijken.

Ik mailde de eigenaar over de kalkoen. Dat ik haar zo leuk vond en ze hinkte een beetje, wat was er met haar en had ze een naam.
Ze heette Penelope, ze hinkte omdat ze ooit haar pootje had gebroken en dat was niet goed geheeld. Ze was de enige kalkoen met een naam.
Ik dacht: nu moet ik dus voortaan terug gaan voor Penelope.

Toch ga ik niet in het voorjaar.
Het kwam echt niet uit.
Voor het najaar staat Penelope voorlopig nog wel ingepland.