Jeanne's Weblog

Intussen mis ik haar dus. Nina.
Tien dagen werd ik gek van die caaf op tafel.
Eerst bang voor me. Toen me manipulerend tot hapjes geven.

Vanmiddag reesten R. en ik door het huis voor de allernoodzakelijkste dingen (hooi en ander eten enzo) en toen ik om precies 4 uur (=R1J) thuis kwam was achtergelaten kooi schoon maken niet prioriteit 1.

Ik weet nu dat Nina niet meer in de kamer zit. Maar ik denk nog steeds dat ze er zit.
En ik weet dat ze niks ontleende aan mij als aanwezigheid maar R. heeft haar op zolder staan.
Zodat ik nu denk dat ze misschien toch eenzaam wordt.
Hoewel ik niet de indruk had dat ze het erg leuk vond dat ik rond liep.

Raar hoor.
Negen caven in de achtertuin = vrolijke bende.
1 caafje ziek is plekje in m´n hart en bezorgdheid enzo.

R, en ik gaan met caaf Nina naar de dierenarts.
Ik weet zeker dat het kale plekje kleiner is geworden. Ik denk dus: nog 1 prik en over een uur zit ze weer bij de andere caven. Niet.

Een blond meisje, niet ouder dan Britney Spears, stelt zich voor als (naam niet verstaan), dierenarts. Ze werkt er 1 dag per week en wat is er aan de hand.
Nou zeg, denk ik: dit is een vervolgconsult. Had ze dat niet even kunnen nakijken.
Ik leg uit: caaf heeft mijt maar is kweek gemaakt voor schimmel maar het gaat goed.
Assistente tikt in de computer. Overhandigt bakje aan arts.
"Kijk maar," zegt die tegen mij. En ik zie een verkleuring en iets wits.
"Wat betekent dat?" zeg ik (ja, got – hoe moet *ik* dat weten??).
Schimmel. Shit. En nu?

Dát moet ze ´boven´ opzoeken. Zij weg. Vijf minuten later zij weer terug met handboek.
Caaf moet zes weken behandeld. Iets inslikken. Elke dag 1x.
En de andere cavia´s kunnen het ook krijgen maar misschien ook niet.
Ik rijd R. met caaf naar Amsterdam (aangezien ik de kracht niet heb een spartelend stukje spier van 1 kilo elke dag medicijn toe te dienen). Ik ben precies vier uur (begin Radio 1 Journaal) thuis.

Ik zit dit te tikken en word steeds bozer.
Want zei de échte dierenarts vorige keer niet dat als het schimmel was álle caafjes in bad moesten én medicijn krijgen. Waarom zegt zij dat niet.
En wat deed ze achteloos over nóg zes weken een buitencaaf in een kooi opsluiten.
Ze snapte niet eens dat het diertje zich dan klote voelt.

Muts. K*twijf (en het sterretje niet uit kiesheid maar om rare zoekerds weg te houden).
En k*t echte dierenartsen dat ze me hiermee op(af)schepen.

Negen dagen zit Nina nu in een kooi op tafel.
Zo kennen we elkaar niet.
En eerst dook ze weg en als ik vriendelijk tot haar sprak dreigde ze in caventaal (die ik eerst niet verstond maar na googlen wel).

Na een paar dagen kreeg ze onder de knie om mij (schuldig) te verlokken tot lekkere hapjes.
Die ik verstrekte. De een na de andere.

Gisteren zat ze opeens op het platootje boven.
Voor het eerst.
Waarvoor ik haar beloonde met andijvie.
Omdat ze meer deed dan weggedoken zitten en bedelen.

Zodat ze vandaag de hele dag daar zit en bedelt.
Ik kan er niet meer tegen en zit dus vanaf half negen al boven.

Morgen gaat ze naar buiten.
Of de dokter haar beter verklaart of niet.
Ik trek het niet meer.