Jeanne's Weblog

Ik bezoek de kapper wanneer mijn haar té erg begint te pieken.
En sinds de kapper ook wenkbrauwen verft, doe ik dat soms óók.
Omdat de wenkbrauwen niet per se hartstikke grijs worden maar een paar maanden na zo’n verfbeurt verliezen ze wel wat kleur.

Zondag was ik naar een concert.
Om wat op te tutten zocht ik een leuke trui uit de voorraad (die moeite had ik me kunnen besparen, het was stervenskoud in het concertzaaltje dus iedereen hield de jas aan en de sjaal om).
Ook liet ik zaterdag bij de kapper de wenkbrauwen verven. Die ogen dan een paar dagen gotisch zwart maar niet dit keer want de kapster had wat grafiet door het bruin gedaan omdat dat, zei ze, beter bij mijn haar paste.
Gevolg: de volgende dag was het meeste bruin alweer bleekbruin geworden.

Een andere reden van dit bezoek alleen voor de wekbrauwen was dat ik eigenlijk geen idee had hoeveel dat kostte. Ik laat het immers altijd tegelijk met knippen doen, en dan krijg je een totaalbedrag.
Nu weet ik het. Het kost € 15.
Wat waarschijnlijk een gangbaar bedrag is hiervoor maar ik vind het duur.

Zodat ik me voorneem toch nog maar eens met een wenkbrauwenpotlood te oefenen als ik een accent wil aanbrengen.
Of anders gewoon laten zoals het is.
Aan de wimpers doe ik immers ook niets.

Ik neem graag foto’s en omdat ik wil leren het beter te doen, kocht ik deze week twee boeken van Laura Vink: Reisfotografie en Iedereen fotoSMART.
Het laatste boek begint met een hoofdstuk over ISO en mij overvalt direct het wiskundegevoel.
Ik snap het niet!

Scherptediepte dan.
Dat begrijp ik beter maar ik kan er niet zoveel mee, omdat ik een compactcamera heb.
Het reizen-boek lijkt me meer geschikt voor mij maar dat is groot en loeizwaar (denk ‘koffietafel’) zodat ook dat op de denkbeeldige stapel ‘voor later’ belandt.

Toevallig krijg ik tegelijk via de nieuwsbrief van Desert USA tips voor het maken van woestijnfoto’s.
Met deze tips kan ik ook niet veel.
Maar 1 ding haal ik eruit: zorg dat je altijd je camera bij de hand hebt.
Dat zegt Laura Vink trouwens ook. Zoals ze ook zegt (in haar nieuwsbrief die ik laatst kreeg): zorg dat de batterij vol is, neem een reservebatterij mee, heb genoeg geheugenkaartjes.

Juiste moment en juiste plaats

Verder benadrukt ze dat veel neerkomt op: ben op het juiste moment op de juiste plaats. Wat je (deels) kunt sturen.
Ik hang weer wat rond op haar website die echt fantastisch is. Met veel práktische tips.
Bijvoorbeeld: wanneer je op een nieuwe plek bent, kijk wat er op ansichten staat. En hoe die foto’s zijn genomen. Niet per se om het allemaal na te doen – ook van foto’s die té zijn kun je leren.

Uit de woestijntips sprak me die het meest aan over het fotograferen van wilde dieren.

Why do some animals trust us?

I wish we had a definitive answer. Some explanations that come to mind include:

Body language? There may be something in the human and animal subconscious that can recognize intentions through interpretations of subtle body movements and attitudes. We have never attempted to capture an animal, and are content to let any encounter be conducted on the animal’s terms. It may be that some of them can sense our good intentions.

We have all heard the old saying: “Animals can smell fear.” Perhaps they can also smell affection. If the study of pheromones is extended to humans, we may discover that we emit scents that signal our intentions.

Intussen zit ik weer te lezen op de website van Laura Vink.
Misschien had ik het daarbij moeten laten.
Haar foto’s en uitleg daarbij inspireren me meer dan de technische informatie die toch grotendeels langs me heen gaat.

Moab, Utah was de uitvalsbasis voor de reizen van Lodewijk en mij.
Het begon toevallig.
We reden er rond en namen gas terug toen we een appartementencomplexje in het oog kregen.
Madeleine, de eigenares, was er net in de tuin aan het werken en liep op ons af: wilden we misschien even binnen kijken.
De rest ‘is geschiedenis’ want we huurden een appartement en later een huis dat haar en haar man Hans toebehoorde en we kwamen terug en terug en terug.

Een paar jaar geleden ging ik bij ze langs.
Een bezoekje van een uur.
Omdat ik een gedragsgestoord type ben dat na dat uur de zenuwen krijgt van gezelschap.

Ruim twee jaar geleden een mail: Hans is dood.
Daarna schreef ik een briefje ‘ik ben binnenkort in Amerika, zal ik langs komen’ maar ik postte het niet.

Deze week plaatste ik ook op Facebook de foto van Lodewijk die ik hieronder plaatste.
‘Hans’ reageerde met ‘ik herinner me jullie nog goed’.
Ik zette daar weer onder: “is that you, Madeleine” en een dag later stuurde ik een bericht per messenger: ik ga in het najaar naar New Mexico maar als je het leuk vindt mij te zien, verander ik mijn plannnen.
Dat is nu 4 dagen geleden: niets.
Wel zie ik dat het bericht is gelezen (dan zet FB er een vinkje bij).
Ik neem dus aan dat Madeleine – als zij het was die reageerde – me niet wil zien.

Het was weer zo’n nacht.
Ik ging naar bed om 11 uur, ik lag nog wakker om 2 uur en toen werd het tijd om te gaan piekeren.
Kennelijk had mijn ziel geen zin in de echt belangrijke problemen, dus viel de focus op mijn komende reis.

Mijn eerste rental ná Pioneertown is een mooi huis met gebrekkige WiFi en dvd’s die je op een muur kunt projecteren (mm…). Voordat ik huurde, stelde ik dus vragen. Mn over hoe het zit met de wildlife.
Dat was er. ’s Ochtends vroeg hertjes.
En de hele dag vogels als de birdbath gevuld was en de hummingbird feeder was opgehangen.

Logische vervolgvraag: wordt ervoor gezorgd dat vogelbadje vol is en dat de hummingbird feeder hangt?
Antw: ik zal zorgen dat het badje vol is. Niks over de kolibri’s maar ik dan aan dat ze dat óók bedoelde dus reserveerde ik.

De reservering wordt bevestigd en ik krijg een stapel papier (bij wijze van spreken) met wat al-le-maal niet mag. Zoals: vogelvoer strooien. Want daar komen eekhoorns op af. En eekhoorns, die zijn ongedierte.
Dat is een tegenvaller want dit beperkt mijn kans om vogels te fotograferen. En natuurlijk ook eekhoorns.
Overigens: ik vraag altijd vantevoren of ik mag voeren. Ik ben alleen niet gewend dat bij de eerste instructies al zeer kattig geformuleerd staat dat dat niet mag.

Ook in de instructies: je kunt een hummingbird feeder ophangen. Ik? ik had toch al uitgelegd dat ik daar slechte ervaringen mee heb: feeder ging lekken, feeder viel op de grond.
Dus: hang dat ding alsjeblieft voor me op.
Daar moest ik haar later nog eens aan herinneren want ze moest het de schoonmakers vragen en dit hoorde niet tot hun takenpakket.
Maal-maal-maal.
Pieker-pieker-pieker.

Ik bewaar mijn sleutels in een vast plekje in mijn handtas.
Ik heb (vraag me niet waarom) een routine ontwikkeld waarbij wanneer ik met de tas naar beneden loop, ik de sleutels er al uit heb gehaald.
Meestal leg ik ze dan ergens neer (op de eettafel, op een bijzettafeltje, op het aanrecht) en even heb ik een ‘waar zijn ze nou?’-moment maar dan valt mijn oog erop.

Niet vandaag.
Dus kijk ik goed en nog een keer goed en béter maar: geen sleutels.
Terug naar boven. Niets.
Naar de schuur dan, want daar liep ik ook even binnen om de kippen wat graan toe te werpen.
Nog steeds niets.

Jaszak gecontroleerd. Tas een paar keer gecontroleerd.
Geen sleutels.

Fast forward bijna een uur later(!) waarin ik alles nog tig keer heb gedaan en ook in kamers heb gezocht waar ik helemaal niet tussen werkkamer en beneden was geweest.
Dan de allerlaatste keer tegen beter weten in nog eens in mijn tas gekeken.
En jawel.
Ergens opzij waar ik niet eens wist dat een klein gleufje was: de sleutels.

Opluchting.
Maar toch meer: waarom ben ik ook zo’n sloddervos die al járen boven de sleutels uit de tas haalt en eraan gewend is dat ze dan beneden even ‘zoek’ zijn.