Jeanne's Weblog

Over mezelf en andere dieren

Meneer of mevrouw

Het is bijna half negen en de telefoon gaat.
De man van mijn dromen! denk ik positief.
Die eindelijk heeft ontdekt dat ik ook de vrouw van *zijn* dromen ben.

Ik neem op.
Achtergrond van call center.
Dan "met Corine van (onverstaanbaar) in Gouda – kan ik spreken met meneer of mevrouw Doomen".
Ik: "Die is hier niet."
Zij: "Dan bel ik een andere keer wel weer."
Ik: "Dat zou ik niet doen" en ik leg neer.

Een minuut later weer de telefoon.
Ik neem op en leg meteen weer neer.

En moet denken aan de zelfingenomen kwallerige hufter die ik een tijdje geleden aan de telefoon had die me iets wou verkopen en die ik toen ´nee, dank u´ niet hielp tenslotte neerlegde met "ik ga nu ophangen, dag".
Waarna hij terugbelde met een érg vals "ik wou óók nog even dág zeggen".

Tuig, bij die call centers.

Bugs

De knoop is voorzichtig ontward: er komt een nieuw konijn.
Omdat ik bang was dat de Opvang door de telefoon MOORDENAAR naar mij zou roepen heeft R. eerst opgebeld.
Er is 1 ´klaar´ konijn en 1 die over tien dagen gereed is.
Klaar konijn is al 5 jaar, bijna-klaar konijn is acht maanden.

R. vindt 5 jaar oud. Ik ook. Maar Ignaz en Leentje waren allebei jong en gingen óók dood dus jong zijn biedt geen garantie.
En Ginny zit zó zielig in een hoekje ongelukkig te zijn dat het hoe eerder hoe beter is.

Dus toen ook zelf de Opvang gebeld en afgesproken dat we Bugs morgen komen halen.
Hierbij de (beroerde) foto en de beschrijving van de Opvang-site.

1bugs.JPG

Naam: Bugs
Ras: Voskonijn
Reden van afstand: geen tijd meer

Bugs is lief, maar een beetje verlegen.
De eigenaar heeft niet voldoende tijd om Bugs de aandacht te geven die hij verdient. Dus is er besloten Bugs bij ons te brengen.
We zoeken voor Bugs een baasje die veel tijd en aandacht aan hem kan besteden.
Dat heeft die lieve Bugs echt nodig.

De dag

Vandaag had ik vrij.
En na dromen die erger waren dan gruwelijk (zo erg dat ik ze hier zelfs maar verzwijg) hield ik koppig het bed ondanks rotjongen uithangen door Sammie en éh-éh kreunen van Eebje die daarbij ook nog haar ruwe tongetje over mijn gezicht heen en weer bewoog.

Om half negen sta ik op.
Dat is later dan in maanden.
Om te genieten van ´vrij´ waarin ik een paar dingen wou doen zoals voor Fanlog deel 2 van de Autoserie schrijven (waarin rijden Govert van Brakel, Robbert Meeder, Louis Dekker, Mustapha Oukbih en Bram Vermeulen).

Verder de giroafschriften 2006 op volgorde in een mapje binden.
En de waterbeschadigde (en andere) boeken in een doos doen die dinsdag naar Inger gaat.
VK van gisteren uitlezen was ook leuk geweest en VN. En een boek.
Maar zoveel illusies heb ik ook weer niet.

Het is dus gebleven bij het schrijven van Autoserie-deel 2.
Wat volgende week zondag op Fanlog komt maar dat meld ik dan nog wel even.

Zaten er vroeger meer uren in een dag?

Liefde

27 dagen heeft het geduurd en gisteren wisten R. en ik het nog zeker: Potter wordt dinsdag weggehaald bij Tjibbe die toch niet echt van hem houdt en hij mag zijn geluk gaan zoeken bij Ginny.

Vanochtend sta ik nog met N. te aarzelen: zal ik wel, zal ik niet.
Want misschien kunnen konijnen ook wel Echte Liefde ervaren zonder dat ze per se kléf met elkaar zijn.
Ik bedoel: je hebt ook mensen die in een relatie meer maatjes zijn dan dat ze nou de hele dag met elkaar zitten te klooien.
En wie ben ik dan om te zeggen: dat soort liefde is niet goed genoeg, jullie gaan weer uit elkaar.

Maar nu, opeens, ze dóen het.
Niet wippen (dat hoeft immers niet per se Liefde te zijn) maar tegen elkaar aan zitten en om en om elkaars beeldschone hoofdje likken.
Klef. Heel erg klef.

Tjib moest eens weten hoe ze door het oog van de naald is gekropen.

Koert Lindijer over Mogadishu

“Slechts acht lijfwachten wachten me op bij aankomst op het vliegveld van Mogadishu. Een tegenvaller, want ik had er vanuit Nairobi veertien besteld. De recente precaire veiligheidssituatie in de Somalische hoofdstad heeft de vraag voor gewapende bescherming kennelijk opgedreven.

Niet op straat lopen, nooit in een file blijven staan, bij menigtes uit de buurt blijven en pas uit de auto stappen als deze door het hek is binnengereden. Dit zijn vuistregels die geen vrije interpretatie toestaan voor de bezoeker: negen buitenlandse correspondenten vonden de afgelopen jaren de dood in de hoofdstad omdat ze één van deze waarschuwingen in de wind sloegen.”

Gisteren in NRC Handelsblad, vandaag op Fanlog – waar je ook commentaar kunt leveren.

Marjon van Royen

Latijns-Amerika-correspondent Marjon van Royen over de macho-cultuur waarin zij haar werk moet doen.

"Poeh. Het heeft ook enorme voordelen. Ze denken namelijk dat je stom bent. Vooral bij militairen, machthebbers en andere gewapende kerels levert dat erg veel op. Je komt er makkelijker in, want bent niet bedreigend. Zo loop ik zonder problemen mee met Colombiaanse guerrilla, paramilitairen, en drugsbazen in Rio. Verder vertellen ze je meer als je vrouw – en dus stom – bent.”

Lees de rest van het interview met haar op Fanlog.

Konijnenprobleem

Nu ik toch bezig ben: het konijnenprobleem.

Ginny kwam hier met Ignaz, speciaal voor mij gekoppeld in de Opvang en dolblij met elkaar en met ´hier´ .
Een maand lang tot Ignaz dood ging.
Nu zit Ginny alleen en konijn alleen is ongelukkig en als ik dat al niet theoretisch wist straalt Ginny het wel uit. Ze zit in een hokje of naast een hokje, ze eet – zo´n beetje.
Ze rent niet rond, ze graaft niet. Het leven, vindt Ginny, zuigt (en gelijk heeft ze).

In de achterren zitten Tjibbe en Potter en een hoop caven.
Pas sinds kort zit Potter bij Tjibbe in het hok. Af en toe. Vaak zie ik hem opduiken uit het kleine cavenhok.
Zodat ik dacht: als ik Potter nu eens bij Ginny zette. Want close zijn Potter en Tjibbe toch niet.
En sowieso: Tjib was ook niet close met Potters voorganger Leentje.

Vandaag denk ik weer: Tjib en Potter zijn wel niet close maar ze trekken wel samen op.
Zo´n beetje. En wie ben ik om te oordelen dat dit geen Echte Liefde is en dat Tjibbe dus weer alleen moet zijn en Potter het na vier weken nerveus wennen weer met een andere dame moet proberen.

Het echte probleem is dus: ik durf na zoveel dode konijnen niet nog een keer de verantwoordelijkheid voor een nieuw konijn te nemen.
Er zijn zelfs dagen dat ik denk: laat ik Ginny ook maar dood vinden dan heeft dit probleem zichzelf opgelost.

Film

Zaterdagavond is de enige avond voor laat opblijven.
Tot voor kort kon ik dan kiezen uit Law & Order Criminal Intent en The Practice en ik koos altijd het eerste tot de laatste keer en viel toen weer totaal voor die serie maar daarna hield die meteen abrupt op.

Vorige week was het al doelloos rondhangen, nu probeer ik eerst X factor maar ik vind die meedoeners helemaal niks en beland in de film About Adam.

Meisje wordt verliefd op de vrijer van haar zusje of is het haar nichtje en verwikkelingen en het lijkt spannend tot blijkt dat die gozer echt alles neukt vanuit een soort rare rationalisering dat hij iedereen die hij tegenkomt een plezier wil doen.

Omdat ik niets beter te doen heb en dit mijn enige echt vrije avond is en lezen nog steeds niet lukt kijk ik de film uit.
Om bij de aftiteling ´tijdverspilling´ te denken.

Contacten

Ik wil iets schrijven over wat ik vandaag verder heb gedaan (gewoon – om weer wat ritme in het loggen te krijgen).
Dan overvalt me iets loodzwaars.
Nog net niet ´wat is de zin van het leven – niets´ maar wel een uitgestorte bak ´niet leuk´.

Die ene die boos op mij is en met wie ik een paar dagen geleden opnieuw het probeerde goed te maken. Nu door een kadootje te sturen.
Wat hij negeerde.
Een deel van mij denkt: wat zal ik nu weer proberen.
Een ander deel: zie toch onder ogen dat niets helpt.
Ik wil daar niet aan en het doet pijn.

Een ander die ik leuk vind en die dat niet eens door heeft.
Iemand die me enthousiast dankt voor 12 voor haar gebrande cd´s die ze op haar verjaarsfeest voor 70 genodigden zal draaien maar verzuimt mij te noden wat veilig had gekund want hoe groot zou de kans zijn geweest dat ik was gekomen.

Ik en contacten, relaties.
Gotsklere.

Zaterdagochtend

Ik droom dat ik iemand opbel. Zijn vrouw neemt op, ze zal hem roepen.
Hij komt aan de telefoon en hárd dat-ie praat!
Het blijkt de wekkerradio te zijn (zodat deze droom die nog een kleine mogelijkheid van ´goed aflopen´ had dat nooit zal doen).

Ontbijt gemaakt, TT aan en de onderwerpen in het R1J vallen me niet mee.

Nora Romanesco in gesprek met een Carla (74) en ze eten hutspot en Nora zegt dat ze uit Brabant komt en ik denk: die heeft d´r accent zorgvuldig afgeleerd dan.

Marcel Oosten duikt op en belt direct Job Cohen en het ene leuke gesprek volgt op de andere boeiende reportage zodat ik tussendoor niets kan schrijven en pas om half negen (na knagers voeren) kan gaan schrijven.
Daar ben ik tot tien uur mee bezig. Dan onder de douche.

Nu is het half elf. Over anderhalf uur begint het volgende Radio 1 Journaal.
Tis dat Marcel Oosten hartstikke leuk was.
Ik ben een beetje moe.

Droom

Ik trek op met een man die ik bewonder.
Ik kleed me om en vind een strakke short en een strak wit t-shirt.
In de spiegel zie ik niet ik-nu maar ik 20 jaar geleden en dat ziet hij ook.

Volgende scène word ik belaagd door een verkrachter.
Er zijn erg veel mensen om me heen en ik roep: bel de politie!
Niemand doet iets. ´Hij´ is in een kamer ernaast, van deze ruimte afgescheiden door een gordijn.
Ik aarzel: zal ik naar hem toe vluchten. Maar ik wil hem niet storen.
Wel roep ik steeds om hulp en denk: hij moet me toch horen.

Ik word verkracht. De droom is pijnlijk duidelijk (ik hier even niet).
Erna kom ik hém tegen. Ik vertel. Hij zegt dat hij het heeft gehoord maar "ik heb toch wel een beetje geslapen".
Ik kan er niet bij. Hoe is het mogelijk.
Ik denk: ik moet hem veranderen, zodat hij béter wordt.
En dan: ik moet onder ogen zien dat dit is wat hij is.
Een lul.

Aftellen

Nog 82 dagen te gaan (en ik tél ze) en dan mag ik weer naar Amerika.

Ik ga waar ik de laatste jaren steeds ga.
Mijn hart klopt sneller bij de gedachte aan mijn kamers, mijn steden, mijn favoriete steden, mijn meest geliefde thrift stores, mijn yard sales die op niks uitlopen, lezen, lezen, lezen.
En tv kijken. Law & order marathons.
Chris Matthews, Anderson Cooper.
Nip/Tuck (alleen in Kingman – andere steden hebben FX niet).

Radiostations, cd´s mee.
Maar vooral fotograferen.
En vaak ben ik thuis nog het meest verbaasd over wat er op staat.
De keren dat ik in de bloedhitte stond te kieken: voor me, links, rechts, over mijn schouder.

Maar als ik het dan terug zie: allemachtig – wat hou ik van dat land!