Jeanne's Weblog

Ik stap uit mijn auto, groet de (nieuwe) postbode, doe de deur open, neem de post aan.
Ik zit een kwartier aan de computer, ga weer naar beneden en vind dit briefje in de bus.

Wat een lul: hij zag me thuis komen. Hij heeft niet eens aangebeld.
Morgen zal hij het pakje vast afgeven bij buren zonder te laten weten wáár want dat doen postbodes ook regelmatig bij mijn klanten (en dan klagen ze bij mij).

Dan word ik nieuwsgierig.
Wie zou me uitgerekend op sinterklaas iets hebben gezonden?
Een oude liefde? Een nieuwe misschien?
Een aardig bevriend persoon?
Een aardig te bevrienden persoon?

De naam/afzender kan ik niet lezen.
Misschien kan ik het raden als ik er achter kom waar het pakket vandaan komt.

Maar wat ik ook intik bij Track&Trace (ook de code is moeilijk leesbaar): steeds kom ik op onbekend pakket.
Wie ook een poging wil doen: mijn eigen postcode is 1843JL.

We horen de hele dag over de insignes voor de Srebrenica-soldaten en Govert van Brakel schakelt over naar een journaliste in Sarajevo die ons vertelt dat de Bosnische media verontwaardigd *is*.

Zucht.

In dit verband iets dat R. me doorstuurde: “Het Taaljaar 2006, Meningen van bekende taalgebruikers” over: o.a. belangrijkste taalgebeurtenis 2006, beste boek over taal in 2006 en “Wat is het ergste woord van 2006”, “Wat is het mooiste woord van 2006”.

Paul Witteman vulde in als zijn ergste woord:
“Het enkelvoudig gebruik van het woord media: `de media heeft…’.
Daarnaast het misbruik van het woord transparantie.”

(Witteman’s mooiste woord was `generaal pardon’ )

Wie op Hyves zit maakt vrienden.
Hyves=vrienden.
Dus scoorde ik Wouter en Femke en Aleid en gewoon aardige mensen en anderen scoorden weer mij.
Met een van die laatsten onderhield ik even een erg leuk email-contact.
Tot zij mij vragen ging stellen die ik als onaangenaam ervoer.
Of ik me over beslissingen in mijn leven ´schuldig´ voelde enzo.

Ik schreef terug dat ik daarop niet wilde ingaan.
Waarop zij mailde: "Wat reageer je stekelig, ik ben alleen maar nieuwsgierig …"
Wat het niet beter maakte want ´alleen maar nieuwsgierig´ naar dingen die mijn ziel raken en dan verwachten dat ik die na een paar mailtjes prijs geef – dat is nogal wat.

In diezelfde mail schreef zij: dan maar niet meer mailen.
Ik dacht: ok.
En elke keer dat ik inlogde op Hyves dacht ik: zou ze me verwijderd hebben als ´vriend´ maar dat was niet het geval.

Vandaag ga ik over tot daden.
Ik zoek op hoe ik een vriend kan verwijderen en dat blijkt nogal letterlijk ´in de vuilnisbak kieperen´ te zijn en ik dóe het.

Geen spijt. Hoogstens verwondering dat ik keer op keer weer ongehinderd door twijfel in een intens mail-contact stap om pas na weken door te krijgen dat de verwachtingen totaal anders zijn.

Vandaag zou mijn man 65 zijn geworden als hij nog geleefd had.
We hebben het daar wel eens over gehad.
Dat wanneer hij zou stoppen met werken ik dat ook zou doen.
En dan samen gaan reizen. Of verkassen naar Utah.
Hanksville leek mij wel wat.
Hij dacht meer aan Moab.

Maar hij is dood en ik leef en ik modder wat aan.
Zo probeer ik nu ook al uren te verwerk/verdringen dat konijn Leentje dood is.
Gisteren was hij nog levendig en at – vandaag ligt hij dood in zijn kooi.

Het is te veel ellende te veel dood ineens.
Ik nader een grens of ben ik daar al overheen.

Ook werk ik. Winkel enzo.
En ik luister Radio 1 Journaal.
Met een erg mooie reportage van Joris van de Kerkhof over de herdenkingsbijeenkomst voor het jongetje Jesse.
En verder veel voetbal.

Is er misschien iemand out there die even virtueel een arm om me heen wil slaan?

De School voor de Journalistiek bestond afgelopen week 40 jaar en ooit-directeur Herman van Run werd pas de dag ervóór uitgenodigd. Hij vertelt het in O.V.T. waar hij in een column herinneringen ophaalt aan die begintijd.

Ik denk: hij wérd tenminste uitgenodigd, ik niet.
Maar ach, zo lang heb ik er ook weer niet gewerkt en zo groot was het stempel dat ik er drukte ook weer niet en bovendien: ik zou niet zijn gegaan.

Toch overvalt me iets van weemoed bij de herinnering aan ons eerste gebouw.
Aan het bijgebouwtje waar ik een kamer deelde met een collega waar ik prompt verliefd op werd wat niet zo´n goed idee bleek.

Aan aardige leerlingen. Aan minder aardige leerlingen.
Aan de zenuwen die de eerste jaren door m´n keel gierden wanneer ik voor de klas moest.
Aan de vaak dolle pret met de collega´s en de gecommitteerden tijdens de eindexamens.

Oh well.

„Daar wordt op de kleur geklopt, hard geklopt, zacht geklopt", mompelt de oude Sinterklaas, die de elk jaar weer oplaaiende pietendiscussie een beetje beu is. Moet Piet zwart zijn? Is dat discriminatie?

Sint wil daar graag een stapje verder in gaan: waarom is Piet hetero? Is het niet aardig om een roze piet te hebben? Zo´n gezellige pepernootjes strooiende relnicht die zich een weg door het winkelcentrum joelt? Sint zou dat wel spannend vinden. En misschien is het aardig om de intocht wat te vervroegen. Dat Sint aankomt tijdens de Gayparade! Een spannende stoomboot vol roze pietjes in strakke matrozenpakjes. Wie stout is krijgt lekkers, wie zoet is de roe.

Lees hier verder.