Jeanne's Weblog

Over mezelf en andere dieren

Dat was het dan

Dinsdag was ik jarig.
Mijn verjaardag vier ik niet. Al ‘niet’ zolang ik me kan herinneren.
Lodewijk deed wel aan verjaardagen, ook aan de mijne.
Sinds hij dood is, ben ik er vanaf.

Helemaal te vermijden, is het niet.
Dus ‘onderga’ ik aardige gebaren.
Ik kreeg drie ansichten, 1 pakje met mooie kado’s.
En een taart die mijn overbuurvrouw, bij wie ik dinsdag ook een uur koffie heb gedronken, voor me had gebakken.

Wat er na het koffiedrinken over was van de taart, kreeg ik mee.
Dit is het restant.


Waarmee ik laat zien: de verjaardag is nu dus écht voorbij.
Al valt er vandaag nog wel te smikkelen.

Hap!

In Pinos Altos, NM hadden ze heel aardig een hummingbird feeder én zaden voor de vogels voor mijn raam gehangen.
Helaas was er een hor voor dat raam zodat ik niet kon doen wat ik het liefste doe: fotograferen.

Kolibri’s zijn niet bang dus dacht ik: ik ga wel buiten staan en dáár de vogeltjes kieken.

Terwijl ik sta te wachten op de hummingbirds, hoor ik achter me geluid.
Een lizard heeft een krekel gegrepen.


Ik ga dat schouwspel fotograferen maar ben zo stom om in hun (zon)licht te gaan staan waardoor de lizard de prooi los laat.

De lizard is pissig, de krekel poetst zich op en ik dénk dat die opgelucht is dat het goed is afgelopen.
De krekel heeft trouwens zelf ook een klap uitgedeeld (zie schouder lizard).


De lizard geeft niet op.
En: bingo.


Dát was lekker…

Pieten

Terwijl de rest van het land elkaar naar het leven staat over ja/nee zwarte (of roetveeg) piet, doet de Plusmarkt in De Rijp alsof er niets aan de hand is

Ervaringen

In september was ik in Amerika.
In dertien verschillende huisjes.

Ik kijk graag naar de foto’s.
Ik bewerk sommige voor dit weblog.
Dat doe ik per rental en dan plaats ik ze vast (met vertraagde publicatie).

Het is dé manier om nog eens te ervaren hoe het wás.
Niet alleen of het mooi was maar vooral hoe het *voelde*.

Veel huisjes en huizen herinner ik me ‘neutraal’.
Een paar vind ik heel bijzonder – ze trekken nu alweer aan me voor de komende herfst.
Een beviel me wel op bepaalde punten maar het eindigde nogal katerig.

Toen ik aankwam merkte ik al snel dat de koelkast amper werkte.
Het vriesvak was duidelijk al jaren niet schoongemaakt.
Ik stuurde de eigenaar een bericht.
Als ik er 1 nacht zou zijn geweest had ik het misschien zo gelaten, maar het waren twee nachten én de temperatuur lag boven de 40 graden.

Na nóg een keer twee uur later voorzichtig informeren hoe het ermee stond (mij was beloofd dat de werkster er direct aan zou komen) kwam ze.
En maakte vloekend en tierend de koelkast schoon. Sleurde(!) me erheen toen ze klaar was, wees op het gereinigde vriesvak en beet me toe: “Are you happy now?!”

Ja, zei ik.
Maar de volgende dag bleek dat de koelkast nu alleen maar water droop dus alles wat er aan papier in stond (een doos eieren, een pak wijn) was doorweekt.
Weer de eigenaar gemaild en verkast naar een ander huis.

Dit vond ik eigenlijk niet zo erg.
Ongemakkelijk maar: kan gebeuren.

Vervelender was dat hij me na mijn vertrek liet weten dat als ik het zou wagen een review achter te laten, hij *mij* zo’n beroerde review zou geven dat niemand me ooit meer een huisje zou willen verhuren.
Wanneer ik de foto’s bekijk probeer ik dat slot maar te vergeten.

Loki en de dokter

Voordat ik naar Amerika ging, liet Loki al vaak een restje van zijn Sheba staan.
Dat gaf ik dan de volgende dag aan de kippen die er gek op zijn en die het niet erg vinden als het al is ingedroogd.

Toen ik terugkwam, was dat erger geworden.
Hij begon met het aflikken van de saus, liep weg, at een paar brokjes en liep opnieuw weg.
Soms at hij later op de dag nog wat, maar vaak at hij de portie nog niet half op.
(kippen blij natuurlijk)

Maandag bezochten we de dierenarts.
Die onderzocht mijn kleine man en stelde vast dat het vérder prima met hem gaat, maar zijn achterste kiezen moesten schoongemaakt.
Het tandvlees achteraan was ook ontstoken.

De dierenarts beloofde me dat wanneer hij na het spreekuur ging opereren, Loki als eerste aan de beurt zou zijn. Ophalen? dat kon tussen 1 en 8 uur.
Kon het ook eerder? Vooruit – half 1.
En misschien nóg eerder, dan zou de assistente me bellen.
Het telefoontje kwam om kwart voor 12.

Thuis waggelde Loki helemaal groggy uit het mandje.
Ik maakte diverse fijne, warme plekjes voor hem bij drie verwarmingen: kussens, handdoeken.
Maar Loki wou de (open) trap op. Ik achter hem aan, klaar om hem op te vangen mocht hij tussen de treden dreigen te glijden.
Het ging goed.
Dit is een foto van Loki van die avond (nog behoorlijk suf)


Dit is de volgende ochtend maffend op bed op een warme ochtendjas van mij

Echt goed eten deed hij toen nog niet. Vreemd genoeg (vind ik) wél harde brokjes van Royal Canin, maar nog steeds moeizaam doen met Sheba.

Gisteravond legt hij een mini muisje voor me neer, mept het wat in het rond en gaat dan weer op bed slapen.
Vanochtend wil ik het muisje opruimen maar het is wég.
Het was echt dood. En het wás er wel (ik nam een slechte foto).
Dus moet Loki het later alsnog hebben opgegeten.
Knappe man!
Vanochtend eet hij zijn Sheba ook *bijna* op.

Victory Ranch bij Mora, NM

Ongeveer zes weken geleden was ik op weg naar San Jose, NM.
Ik was te vroeg en moest de tijd doden.
Ik las online over ‘de grootste Alpaca farm van Amerika’.
Altijd leuk, die alpaca smoeltjes dus daar moest ik heen.

Ik parkeerde mijn auto naast de andere twee en liep het gebouw binnen.
Of ik een ’toer’ wou. Voor 6 dollar.
Dat leek me wel wat en in gedachten zag ik me in zo’n golfkarretje over een groot terrein worden gereden om heel veel alpaca’s te ontmoeten.
Maar… waar waren de andere bezoekers?
Ik bleek de enige.

En de toer behelsde dat een jongeman met me naar een schuur liep en daar kartonnen platen van alpaca’s omhoog hield terwijl hij wat erover vertelde en: “any questions?”
Niet echt nee. Kom nu maar op met de dieren.

Elders op het terrein stonden er nog een stuk of dertig maar naast de schuur stond een klein groepje.
Dat mocht gevoerd.
Wat ik niet echt leuk vond want zo van dichtbij zijn ze best groot mn wanneer ze weten dat jij, klein, dun vrouwtje, een emmer met voer in je handen hebt.

Ja, ze kunnen wat “overwhelming” zijn, zei de jongeman.
In elk geval beperkte ik me tot foto’s nemen.

Intussen hoorde ik dat de grootste alpaca-farm van Amerika binnenkort zou worden gesloten.
Daarom waren veel alpaca’s al weg.
Waar gaan de andere heen, wilde ik weten.
Deels naar Las Vegas (eh…) en de eigenares hoopte dat de koper van het terrein, ook de alpaca’s zou overnemen.
Hier staan foto’s van toen de farm nog actief was (hij blijkt nl al gesloten).

Dit zijn een paar niet geweldige foto’s die ik nam.