Jeanne's Weblog

Mijn scoop waarop ik zo trots was is intussen door drie collega-logs overgenomen.
Da´s fijn.
Degene op wiens waardering ik gehoopt had (zie hieronder) geeft die ook vanochtend niet.
Omdat diegene die waardering niet voelt en dus niet gaat doen alsof.
Waarna ik een discussie begin over sociale beleefdheid wat leidt tot niets – ik ben vóór, die ander tegen. Maar dat wist ik dus al want daar ging het allemaal over.

Intussen blijf ik achter met waarom ik hecht aan waardering door anderen.
Of: waarom is een aai over de eigen bol niet genoeg.

Het maakt me afhankelijk en dat is niet goed. Tegelijk maakt het me ook open naar anderen en dat is – als het niet te gek wordt – weer wél goed. Vind ik.
En het maakt me er ook gevoelig voor dat anderen af en toe een ´goed gedaan jochie´ kunnen gebruiken. Vind ik óók goed.

Maar beter zou zijn om wel die positieve dingen te hebben zonder de kwetsbaarheid.
Zou dat eigenlijk kunnen.

LONDEN – De longen van mannen van middelbare leeftijd die zich vaak boos maken en vijandelijke gevoelens koesteren gaan in de loop van de tijd sneller achteruit dan die van rustigere types. Hoe groter de woede, hoe slechter de longfunctie, zo blijkt uit een onderzoek aan de universiteit van het Amerikaanse Harvard.
(Bron)

Vrouwen zijn niet onderzocht.

Worden wij geacht niet boos te worden of doet het er niet toe als onze longfunctie achteruit gaat?

Een cartoon van Andrew Wahl.

En net heb ik bedacht dat ik dan maar moet vertrouwen op het zalfje en dan krijg ik een mail van een loglezeres die ooit apothekers-assistente was: hydrocortison noooooit bij je ogen gebruiken!
Wat krijgen we nou denk ik en ga googlen en krijg ook daar wat verontrustende berichten.

Een virtuele vriendin gemaild: wat denk jij.
Heb je de bijsluiter gelezen, schrijft ze terug. Eh – nee.
Bijsluiter er wél bij gepakt.
Gebruik bij de ogen en sowieso op het gezicht wordt ernstig afgeraden.
Gotverdegotver!

"Artsen hebben weinig verstand van medicatie" mailt de lezeres me. En ze raadt me allerlei Bach-producten aan en dat is volgens mij bijgeloof en daar wil ik niet aan maar ik heb geen alternatief en weet het ook niet meer dus R. een mail gestuurd of hij dat morgen voor me wil kopen en toesturen.

Als de echte dokters me in de steek laten geloof ik voorlopig maar ´bij´.

Ik ga zelden naar de dokter.
De laatste keer – volgens zijn computer – was tweeëneenhalf jaar geleden.

Ik ga alleen
1) als er écht iets is
2) ik me écht zorgen maak
3) en anderen druk op me uitoefenen: ga nou.

Juist vanwege die ingebouwde drempel verwacht ik áls ik ga dan ook dat ik serieus word genomen, dat de dokter ´n best doet in gesprek met mij oorzaken en mogelijkheden door te lopen en alternatieven af te wegen.
En dat hij, als hij het ook niet weet dat eerlijk zegt zonder dat ik het eruit hoef te trekken én dat hij bij het afscheid iets zegt als: blijf je last houden, kom terug, dan denken we nog een keer samen na – we geven niet op en desnoods stuur ik je naar een collega.

Zouden artsen niet weten dat mensen (als ik) zo´n benadering verwachten?
Hoewel – ´verwachten´.
Als ik het echt verwáchtte ging ik wel vaker.

Het is meer een ´tegen beter weten in hopen dát´.

De dokter bezocht met de klacht: de huid om mijn ogen is rood en schilfert.
Dokter kijkt me aan of ik gek ben.
Gewoonlijk heb ik de ándere dokter in de praktijk. En waarschijnlijk zou die me ook niet herkennen maar deze dus zeker niet. Weet hij veel dat dit bij mij niet zo hóórt.

Dokter pakt een zaklampje en beschijnt mijn ogen.
Tja.

Of ik eraan wrijf.
Zo min mogelijk maar het jeukt dus wel (had ik vergeten).
En ik vertel alles dat ik me kan herinneren over de afgelopen maanden en oa dat mijn oogcrème prikt nu mijn huid open ligt. En zou het een allergie kunnen zijn.
Aha! de crème. Heb ik die bij me. Uiteraard.
Maar die gebruik ik dus al een maand niet en het gaat niet óver.
Nog een keer tja.

Hij kán me een zalfje voorschrijven. Maar eigenlijk mag ik dat niet lang gebruiken.
Dat is dan tegen de jeuk. Héél dun smeren. Vier dagen voor het slapen gaan.
Daarna proberen zo lang mogelijk zónder te kunnen.
Dan weer vier dagen. Daarna stoppen.

Hydrocortisonacetaat is het middel.
En dokter, u hebt dus geen idee wat het heeft veroorzaakt? Nee.
Tja dus.

Raar hoe herinneringen kunnen opduiken.

Vanavond, de wind giert door de polder en om het huis.
En het is de wind die me plaatst in de woestijn van Utah.

L. en ik overleggen: slapen onder de sterrenhemel (die behoorlijk bewolkt is) of in de tent (waar we niet van houden).
"Regen? Wat denk jij?"

Kijk! vleermuizen.
Regen? Zal wel niet.

het Turkse Torteltje dan – Triffid voelt zich prima.

Vanmiddag het allerlaatste 1 Op de Middag AVRO-Journalistenforum.

Héél jammer.

Zónder Rutger van Santen.

Nóg jammerder.

Even geen gebroken grammofoonplaat zijn en positief denken.

Het artikel waar ik gisteren zo somber over was is goedgekeurd met "ik had het zelf niet beter kunnen verwoorden".
En aangezien het een beeld geeft van het werk van de redacteur van het Radio 1 Journaal en niet van het zieleleven van een populaire presentator is dat een compliment.

Met R. honderden mooie boeken weggebracht naar de Knaagdierenopvang voor hun rommelmarkt. Er werd niet eens naar gekeken maar van de dozen met frutsels waren ze verrukt.

Hooi en kattenzand gehaald. PC aan en gezien dat alles in de soep liep met het Fanloggen en dat ik moest invallen.

(pieker: hoe te eindigen op een vrolijke noot)
Nog veertien dagen.
Dan fladder ik weg.

De dag begint met de droom dat ik met mijn hartsvriendin van toen ik eind twintig was naar Londen op vakantie zal gaan.
Dezelfde hartsvriendin die toen een vent kreeg die mij niet mocht zodat ze me hárd liet vallen. Is nooit meer goed gekomen.

De hele dag gewerkt aan het laatste artikel/interview voor het Fanlog dat af moet voor ik weg vlieg.
Niet tevreden (what else is new).

Sinds een paar dagen zijn mijn ogen weer rood omrand en geschilferd.
Ik begin me zorgen te maken. Zou ik een enge huidziekte hebben. Moet ik naar de dokter.

Wat ik niet zal doen en anders wél doe voor de vakantie: naar de kapper.
Dit hoofd wil ik niet een half uur in de spiegel zien.

Ben geloof ik niet zo vrolijk.