Over mezelf en andere dieren
En dan schiet me vanmiddag opeens te binnen: heeft de Knaagdierenopvang Heiloo rond Dierendag niet een rommelmarkt.
Zeker wel!
Dus beloof ik ze alles wat hier aan kleine en iets grotere kadootjes ligt te liggen én de boeken die over zijn.
Sorry, I.
Met boeken geld verzamelen voor een goed doel is toch een betere bestemming dan lukraak neerleggen in de hoop dat iemand de boeken niet meteen wegflikkert.
Stretch kettinkje met zwart steentje.
Volgens de achterkant: “Its power may help lead you to a position of authority.”
Zakje wat stoffig, wel nieuw.
Logprijs 2 Euro incl. verzendkosten, ‘hebbes’ in de commentjes en binnen een week betalen.
"If you can´t be with the one you love – love the one you´re with".
Een tekst waaruit een praktische instelling blijkt maar die ik mbt de liefde nooit heb begrepen.
Mbt werkzaamheden ligt dat anders.
De laatste dagen blokkeer ik als het gaat om de nieuwe Kadotips.
Opruimen daarentegen moet lukken.
Dozen gehaald bij de Plusmarkt.
Straks volstoppen met wat aan boeken onverhandelbaar is en waarvoor jullie niet eens de verzendkosten willen betalen en dinsdag afgeven bij de ouders van haar.
Zodat zij ze kan gaan Bookcrossen.
Vindt ze leuk.
Herman van der Zandt dus.
Wat een Mooie Jongen. Vast gay.
Die mooie jongen die nu het NOS-Journaal zit te presenteren, is dat nou Herman van der Zandt?
Ik vraag het alweer nieuwe Radio 1 Journaal-jongens en meisjes wat er in hun cd-speler zit als ze voor ons on the road again zijn.
Voor een artikel op het Fanlog voor as zondag.
Vandaag mijn cd ´Sandi Thom – Smile … it confuses people´.
En of ik de hele cd leuk vind weet ik nog niet.
Maar ik zing de polder bij mekaar en ram me gek op m´n stuur bij "I wish I was a punk rocker (with flowers in my hair)".
Ik ben op een grote bijeenkomst en beland aan een tafeltje naast een bekende presentator (nee, niet die).
We praten en het is heel gezellig en dan buigt hij zich over me heen en trekt liefdevol mijn spijkerbroek uit. En ik ben aangenaam verrast door hoe goed mijn benen eruit zien.
Mooi gevormd en ´roomblank´ en zacht.
Dan zie ik een verdwaald konijntje zich een weg banen door de massa mensen.
Ik spring op, pak het voorzichtig, houd het tegen me aan en breng het naar binnen waar ik het in een kamer zet waar ook andere konijnen zitten.
Wanneer ik terug kom is het feest voorbij en de man is weg.
Ik stap ook in mijn auto en later zie ik hem fietsen. Met een bakfiets en daarin een mooie jonge meid.
Ik stop en loop naar hem toe.
Hij slaat zijn armen om me heen en zegt dat ik geen idee heb hoe aantrekkelijk hij me vindt en o, wat was dat lief, ik met dat konijntje. Maar: ik ben vijf jaar ouder.
"Ik vraag je niet ten huwelijk," zeg ik.
En ja, dat is ook wel weer zo.
Waarop we ons naar elkaar buigen voor een Kus en ik wakker schrik want(?) het is zes uur en ik heb vergeten de wekker te zetten en daar is Max van Weezel – en die was het trouwens óók niet in mijn droom.
Â
Roberta Alexander
De telefoon gaat.
"Uw telefoonnummer staat op een kattenbandje".
Klopt.
De kat blijkt te wonen op Galjoen 3 in De Rijp.
En hij wordt ook gevoerd. Denkt de vrouw die me belt want de mensen van de kat zijn op vakantie maar haar dochter zit met het zoontje van de kat op school en ze zal het vragen.
Heel fijn.
Of ze mij dan belt als ze het zeker weet.
Nou – ok.
Een uur later.
Ze heeft de man/jongen die de kat moet voeren gesproken en die zal hem ophalen bij het winkelcentrum. En er wordt echt goed voor gezorgd.
Ik geloof er niets van.
Maar ik heb nu, denk ik, alles gedaan wat ik kan doen behalve de kat ontvoeren.
Ik moet snel zijn met de nieuwe naam voor Bleekneus.
Ik merk dat ze in mijn hoofd al bijna zo heet.
Daarom hier nog even op een rijtje wat is voorgesteld (met doorhaling van wat ik om welke reden dan ook niet wil): Astrid, BéBé, Bertine, Bertje, Bles, Blessy, Darling, Dodo, Eloise, Freddy, Glansoog, Goloxy, Govertien, Govertje, Ineke, Ingrid, Louise, Lucella, Marcella, Marjan, Maxima, Menna, Mennone, Nora (Romanesco), Roberta, Spot.
Naar de Plusmarkt waar voor me uit een katje naar binnen loopt.
Cypers met witte voetjes en een wit befje. Mager. Erg mager.
"Is hij van jullie?" vraag ik aan de vrouw van de drogist.
Nee. Van de Plusmarkt dan. Ook niet. En de kat wordt weer buiten gezet.
"Hij was hier gisteren ook al," vertelt een vrouw me. En heen en weer pratend vinden we allemaal dat er iets moet gebeuren en iemand moet iets doen en morgen misschien.
Thuis denk ik: iemand is ik.
Dus bel ik de Dierenbescherming Alkmaar.
Die noteren de gegevens van de kat en van mij. En willen dat ik hem (of haar? Niet goed gekeken) een bandje omdoe met "Van wie is deze kat?" en een telefoonnummer want ze willen eerst zeker weten dat ze niet een kat van de straat plukken die toch van iemand is.
De Plusmarkt gebeld. Gevraagd naar Helga aan wie ik net nog heb toevertrouwd dat ik mijn katten rosbief voer.
Zij zal de kat een bandje omdoen.
Mijn telefoonnummer komt erop.
Is ook wel logisch.
Ik heb me verantwoordelijk gemaakt.
Half zes.
De wekker wekt me luidruchtig uit een droom die erotisch had kunnen worden.
Húp uit bed en luisteren naar Lucella Carasso.
Stukjes schrijven. Pakjes maken.
Winkel, postkantoor.
Weer Lucella Carasso.
Stukje. Ook nog wat huishouden.
Tv gezapt en schande gedacht bij de moeder die haar zeven weken oude huilende baby zo hard door elkaar heeft geschud dat het kind ernstig gewond is geraakt.
En ik moet nog een pakje maken van vanochtend waar ik toen geen geschikte doos voor had en het is al bijna vier uur en over een uur begint Govert van Brakel die ik alleen moet ´doen´.
Opschieten dus met dat pakje.
En dat is het moment dat Eebje op mijn bureau gaat zitten en begint te marcheren en éh – éh gaat doen en aandacht wil en op mijn papieren neerstrijkt en dan wéér éh éh.
En tuurlijk zou ik haar nooit slaan.
Maar het scheelt maar *dit* of ik was hard gaan gillen waarvan ze schrikt zodat ze ophoudt.
Mijn ´schande´ mbt die moeder verstomt.
Deel twee van ´wat beluisteren de Radio-1 verslaggevers in de auto´ staat op het Fanlog.
Ontdek daar met wie je muzikaal het meest gemeen hebt en wie een dubbelleven leidt als drummer in een hard rock band.
Liefde is… als je een getekend poppetje bent ongeveer alles van de ander het eerst de krant laten lezen tot de ander een op het strand gevonden schelpje presenteren.
Geluk is… ik zou het niet weten.
Maar net sta ik een half uur te kijken naar mijn caafjes en alle elf storten ze zich op het eten en proberen lekkere hapjes mee te sleuren voor privé opeten en rukken ze elkaar heerlijkheden uit de bek en slurpen ze aan hooi en dartelen ze rond.
Ik zie een paar bullies maar ik zie geen sissies.
Wat ik zie zijn elf caven die na – wat is het – vier, vijf dagen een gesettelde cavengemeenschap vormen.
Of zij gelukkig zijn weet ik niet.
Ik ontleen er wel geluk aan.
En ja, aan de man van mijn wildste fantasieën die opeens zou bedenken dat ik ook de vrouw van zijn dromen ben zou ik vast méér geluk ontlenen.
Maar ik doe het hier dus maar even mee.