Ik mail met iemand die 40 is.
Hartstikke aardige vrouw. Ik herken me in wat ze schrijft.
Zij herkent zich ook in wat ik schrijf.
Wat we herkennen voelt goed en fuzzy,
En een tijd terug had ik gedacht: vrouwen onder elkaar, herkenning, virtuele kennisjes/vriendinnen.
Maar opeens, me bewust van mijn gruwelijke leeftijd van 55, denk ik: als ze zich realiseert dat ik een bijna rollator-type ben vindt ze me vast niet meer aardig.
Ik haat mijn leeftijd.
Ik voel me niet 55. Ik wil het niet zijn.
Ik klamp me vast aan foto´s-van-nu waarop ik jonger lijk.
Maar uit de spiegel kijkt 55 terug.
Het is niet dat ik het niet probeer, mezelf te accepteren.
Maar als ik dan denk aan zo´n mailcontact dat hartstikke lekker loopt dan denk ik: hoe zou ik het vinden als *mijn* mailpartner 70 was.
"Best oud" – op ´n minst.