Jeanne's Weblog

Over mezelf en andere dieren

J-lag

Ik heb wel eens jetlags gehad die amper iets voorstelden.
Uurtje te vroeg wakker misschien. Extra middagdut.
Dit is een jetlag from hell.

Ik ben de hele dag doodmoe, ik word klaar wakker om half 5 en sta dan maar op, hopend dat ik om half 7 weer kan inslapen (wat niet lukt).
Ik wankel door de dag met veel wachten op de postbode want de house sitter maakte veel op dat moet worden aangevuld en daarna weer in bed vallen.
Nét op tijd om de konijnen te voeren weer wakker, dan weer in bed.
Weer óp. Weer naar bed.

Om te voorkomen dat ik vandaag weer om half 5 opsta ga ik om half 1 uit bed.
Hopend dat ik er dan om 2 uur weer in zal gaan en zo zal kunnen uitslapen tot een normaal tijdtip.

Het is nu half drie.
Ok.
We zullen zien wat het wordt.

Geen Toréador maar Mario

Een dag voordat ik wegvloog voelde konijn Oscar zich duidelijk niet lekker.
Hij at niet en duwde zijn kopje onder het kopje van zijn Carmen die het liefdevol troostend likte.
Mijn angst was dat hij zich onder de grond (waar hun woning is) zou terugtrekken en daar zou sterven.
Maar mijn overburen die voor de dieren zorgden tot de oppas er zou zijn, troffen bovengronds een dood konijntje aan.
Ze maakten er foto’s van voor mij (lief), legden het in een kistje en begroeven het.

Carmen ging treuren.
En: steeds minder eten.
Zodat ik regelde dat ze werd gehaald door iemand die verstand heeft van konijnen.
Die had ook een nieuw vriendje op het oog. Een konijn uit Spanje (dat zou meereizen met een transport met zielige honden).
Toréador zou het konijn heten naar de man in de opera Carmen. Die voor haar valt en dan zingt het koor ‘Toréador, prend garde!’ (pas op – want die Carmen is een onbetrouwbare verleidster)

Maar dat konijn kwam toch niet en toen kwam *dit* konijn en dat vond ik er niet uitzien als een stierenvechter.
In overleg met de house sitter kwam ik tot Mario naar de schilder uit de opera Tosca.
In Tosca is Mario aan het schilderen in een kerk waar de heldin langs komt roepend “Mario! Mario! Mario!” en dan zegt hij “son qui…” (ik ben hier).

Gisteren zijn ze samen gearriveerd.
Ze vinden elkaar leuk. Carmen is vooral blij weer terug te zijn, heb ik de indruk.
En Mario (super jong, amper 6 maanden) prijst zich gelukkig dat hij is gevallen voor een Oudere Vrouw die zo mooi woont.

Terug

Ik ben anderhalve dag terug.
Wat ik me vooral herinner van mijn reis was de desoriëntatie.
Wakker worden en denken ‘waar ben ik’.

Dat heb ik nog steeds.
Ook hier, thuis.
Ik doe een middagdut of een avonddut of een nachtdut en ik word wakker en denk ‘waar ben ik’.
Dat is niet fijn.

Ik ben in Amerika

En dat is toch een beetje een wonder.

Een aantal maanden geleden kreeg ik Dupuytren aan mijn rechterpink.
Wanneer je op LAX het land binnenkomt (ik weet niet hoe het gaat bij andere Amerikaanse luchthavens) doe je een soort zelf-check-in.
Je scant je paspoort (check) en kijkt naar het vogeltje voor een foto-zonder-bril (ook: check). En: je legt de vingers van je rechterhand op de scanner voor een hand-vinger-afdruk. Plat.

Al weken denk ik: zal dat nog wel lukken.
Ik oefen door met mijn linkerhand mijn rechterpink zoveel mogelijk plat te drukken. Ik forceer mijn rechterpink. Zou dit voldoende zijn?

Nu sta ik op LAX voor die kiosk en de kiosk zegt dat ik *faal* en: retry. Wat ik doe. En nog een keer en nog een keer.
Het lukt niet.

Dan duikt een man op. Iemand die er werkt.
Hij vraagt ‘pinkie’? pakt mijn hand en drukt de pink er op een speciale manier op zónder de andere vingers. Dat bood de kiosk niet als optie. Die wou ze allemaal tegelijk plat hebben.
Maar de kiosk zegt dat het gelukt is! en geeft me een print die ik weer elders mag laten zien om ‘m dan nóg weer elders in te leveren.

Ik kan de man wel zoenen! ik bedank hem en nog een keer en zeg dat ik zo bang was dat ik het land niet zou inkomen! Hij klopt me geruststellend op de rug en lacht een beetje.
Ik ben nog nooit zo opgelucht Amerika binnen gestapt.

Welkom

Het is vaak toch een hoop ‘gedoe’- een huisje huren en zeggen dat ik privacy op prijs stel en de verhuurder zegt ’tuurlijk’ maar doet het tegenovergestelde.
Helemaal voorkomen kan ik dat niet.
Je hébt nu eenmaal mensen die ‘nee’ niet snappen.

Het enige dat ik kan doen is beklemtonen dat ik het liefst alleen ben en niet wil socializen en dat ik hoop dat ze daar begrip voor hebben.
Wat soms nog steeds leidt tot mensen die ‘ja hoor’ zeggen en ‘nee hoor’ doen.

Vandaag krijg ik een mail van mijn eerste adres na Pioneertown.
Veel staat er niet in. Inhoudelijk.
Maar ze spreken me aan met ‘Madame Solo’.
Dus, denk ik, die snáppen me! 😀

Ideetjes

Wanneer je via Booking.com een hotel reserveert, geeft de website je tips over wat je aan leuks in die omgeving kunt doen.

Zaterdag verblijf ik in de Hilton Garden Inn in El Segundo.
Omdat die dichtbij LAX ligt (en omdat het hotel weliswaar niet geweldig is, maar ik ben er nu aan gewend).

Dús krijg ik nu een mail over ‘Attracties die je niet wilt missen’ en die ‘Echt El Segundo’ zijn.
Zoals deze:
Private Surf Lesson
US$130
During this private surf lesson, you’ll have the undivided attention of a professional instructor to get you up and riding on the waves in no time. The surf school will provide all the necessary equipment, so all you need to do is show up.

Wat weer eens aantoont dat Booking me niet snápt.
Airbnb doet dat wel.
Die wil me meestal lama’s of alpaca’s laten aaien. Of natuurwandelingen (al dan niet onder begeleiding) laten maken.

“… all you need to do is show up…”
Right.

Influencer

Een influencer is iemand die via sociale media als YouTube en Instagram berichten verspreidt die andere mensen doen besluiten iets te doen of te kopen.
Ik ben géén influencer.
Maar vandaag bleek ik dat toch een ietsje te zijn.

Ik heb een fijne huisarts.
Toen ik hem vertelde dat ik niet blij was met de twee-minuten-chirurg in Alkmaar, zei hij, dat als ik dat wóu, hij me zou verwijzen naar de handkliniek in Hoorn. Ik mocht erover nadenken.
Dat deed ik (kort, want de dokter zou twee dagen later 3 weken op vakantie gaan).
Ik gaf het door aan de assistente en hij stuurde de nieuwe verwijzing naar Hoorn.
‘Hoorn’ belde me al de volgende ochtend om een afspraak te maken en de rest staat hieronder.

Ik vond het netjes om even te laten weten hoe het was gelopen en mailde dat gisteravond aan mijn huisarts.
Die mailt me vanmiddag terug: dat hij nav mijn mail vandaag al een ándere patiënte naar de kliniek in Hoorn heeft verwezen.

Dat doet me goed!
Niet zozeer dat ik ‘invloed’ heb gehad (hoewel dat ook leuk is) maar dat ik een andere vrouw de snijgrage chirurg in Alkmaar heb bespaard en er de oorzaak van ben geweest dat zij een net zo prettig traject als ik zal ingaan.