Jeanne's Weblog

Vrolijk word ik van het feit dat de Telegraafredactie in de war is omdat twee journalisten zijn afgeluisterd door de AIVD. De redactie was te klein toen men er achter kwam en Remkes kreeg onmiddellijk een proces aan zijn broek.

Moet denken aan de begrafenis van Toon Hermans. Op verzoek van de verdrietige familie was deze plechtigheid besloten. Door alle media werd dit uiteraard gerespecteerd. Bijna alle media. Alleen namens de Telegraaf lag er een zerkgrijze griezel vanachter een graf aantekeningen te maken. De lezers moesten weten welke verdrietige woorden zoon Hermans had gesproken.

Teruglopend van het graf probeerde de viespeuk mij een paar vragen te stellen. Ik bood hem de keuze: rennen of een graf uitzoeken. Deze reactie heb ik nooit teruggezien in het ochtendblad van wakker Nederland.

Lees hier verder.

In de TROS Nieuwsshow vertelt een journalist die embedded is geweest over Uruzgan.
Wat de soldaten zoal doen, wordt hem gevraagd.
Als ze dus niet kamp opzetten.

Ze liggen te zonnen (in die hitte? Allemachtig!).
Ze kijken WK.
En verder spelen ze stratego.

Niet scrabble niet monopoly niet mens-erger-je-niet: stratego.
Je bent soldaat of je bent het niet.

Mijn vliegreis is geboekt en betaald. De Yuma Cabana is gereserveerd.
De Days Inn in Phoenix (eerste en laatste nacht) ook en daar krijg je tegenwoordig korting als je boekt zonder de mogelijkheid om te cancellen en daar heb ik voor gekozen.
De rekening voor mijn SUV-je ligt voor me en die betaal ik dadelijk ook.

Langzamerhand kan er beter niets tussen komen.
Hoewel.
Als ik echt verschrikkelijk ziek word valt het onder de annuleringsverzekering (en jammer van de Days Inn dan). En stel dat ik verliefd word en de man van mijn leven geen dag uit mijn armen wil weten en ik daarom niet wil gaan – nou ja, dan mág het ook wat kosten.

De komkommers nemen steeds meer bezit van de radio.
Vanochtend bij het Radio 1 Journaal leken ze de redacteuren de tent uit te hebben geworsteld. Niet dat er géén nieuws was. Maar het beetje dat er was werd zo vaak herhaald dat me al snel een ´so whát´ beving.

Net even de tv gezapt. En ontdekt dat dat sportbabbelprogramma waarover iedereen zo lyrisch doet écht heel leuk is.
Nu VK lezen. Of meteen in bed rollen wegens hartstikke moe.

Wat te doen – wat te doen.
Dilemma…

Ooit, jaren geleden, meldde ik me aan bij Schoolbank.nl.
En eigenlijk zijn mijn herinneringen aan mijn schooltijd helemaal niet leuk.
Dus mogelijk was het meer een vage hang naar wie weet is er iets dat me bindt met het verleden.

Sindsdien kreeg ik contact met vage kennissen met wie ik na ´wat ben jij ga doen en waar woon je nu´ wel was uitgemaild.
Ook trof ik mensen van wie ik dacht dat het vriendinnen en vrienden waren die ik toen hartstikke leuk vond maar die nu om door de plee te trekken bleken.

Gisteren een mailtje van een meisje (nu vrouw) naast wie ik twee klassen zat.
Bloedmooi was ze. En woestwild.
Wanneer zij over het schoolplein heupwiegde in haar minirokje op haar hoge hakjes kwijlden alle jongens.

Was ze ´vriendin´?
Ik aarzel over dat woord.
Mijn herinneringen aan haar zijn positief – dat is al heel wat.

Ze meelt leuk.
Dus meel ik terug.

En geef ik prijs over mezelf met mate.

Ik gebruik mijn mobieltje alleen voor ´nood´ en R. bellen dat ik door de IJtunnel ben en dat hij naar beneden moet komen en voor het zoeken van mijn handsfree telefoon wanneer ik ben vergeten waar ik die heb neergelegd.
Zo kan het gebeuren dat ik nog wel beltegoed heb (veel zelfs) maar dat ik toch niet kan bellen omdat de laatste keer dat ik opwaardeerde meer dan een jaar geleden is. Dit ontdek ik wanneer ik op de dag dat ik wegvlieg R. wil bellen,

Aangezien een vrouw voor geval van nood toch een mobieltje moet hebben net in de Plusmarkt een tientje beltegoed gekocht. 1244 ingetoetst en op *bellen* gedrukt.
"U bent buiten het bereik van het netwerk." Op de site geen info. 0900-nummer (35 ct per minuut) dat op het briefje staat gebeld: dit nummer is gewijzigd in…
Dát nummer gebeld.

Tien minuten later te horen gekregen dat mijn account is opgeheven omdat ik die een half jaar niet heb gebruikt. Wat nu? Nieuwe sim-kaart kopen. Dat kan via internet.
Bestelling geplaatst, Visa-gegevens ingetoetst. Credit card wordt niet herkend. (3x)
Mastercard dan. Ook niet. Dan wil hij niet meer met me spelen en alleen nog onder rembours verzenden.

Ik geef het op.

Er is een reclame over een moeder die aan twee meisjes elk 5 Euro geeft.
De een koopt een doosje aardbeien (dure aardbeien), de ander een aardbeienplant en zo heeft die aan het eind van de zomer twee doosjes aardbeien.
De boodschap is: slim meisje, nummer twee.
En dat dacht ik eerst ook.

Intussen (zo´n reclame dóet toch wat met je) heb ik zitten denken: dat plantje is klein als je het koopt. Om het te laten groeien moet het na een tijdje overgepot in een grotere pot in goede aarde (kost geld).
Verder moet het bij voorkeur in de zon en in elk geval in goed licht staan. En het moet goed verzorgd worden (regelmatig genoeg water, dorre blaasjes er voorzichtig uithalen).

En nu zal tijd bij een ´meisje´ misschien geen ´geld´ zijn maar om nou te doen of die aardbeien spontaan groeien om tenslotte zichzelf te plukken en in twee doosjes te doen lijkt me ook weer wat overdreven.

Ik heb het hartstikke druk. Met – hoe-is-ut-mogelijk – véél en ook nog best substantiële bestellingen die bovendien snel betaald worden en dit nav de Nieuwsbrief die gewoonlijk vrijwel niks oplevert.

En tóch een aanbieding (ik ben te goed voor deze wereld…)

Een beeldschoon magneetje van een extreem vals kijkende woestmooie kat. En al die streepjes zijn fraaie ribbeltjes in een gewaagd perspectief.

Logprijs incl. verzendkosten  € 3,00 en dan heb je ook meteen het enige exemplaar in Nederland.

‘Hebbes’ in de commentjes en binnen een week betalen.