Jeanne's Weblog

Hij doet het niet met opzet, schreef ik een paar dagen geleden over de afwasmachine die het vertikte.
Nu weet ik dat niet meer zo zeker.

Want een paar dagen nadat ik *bijna* alles met de hand had gedaan en alleen nog wat pannen in hem had achtergelaten gaf ik voor de grap een tikje op ´n aan-knop en toen deed-ie het wel.
Zodat ik daarna weer ga volladen en hem vandaag gewoon vól en wel wil aan zetten.
Maar ´nee´ doet het kreng en ik haal ´n ondersta la helemaal leeg en doe alles met de hand.
Alleen wat glazen en kopjes boven blijven achter.

En omdat ik het niet kan laten doe ik het net dus wéér – dat speelse tikje.
En de afwasmachine slaat aan en staat nu electra en water verspillend acht glazen en tien kopjes grondig te soppen.
En lacht zich volgens mij helemaal gék.

Ik heb Rita een nederlaag zien slikken. Voor het eerst. Een meisje met al haar knikkers kwijt. En daar gaat ze geen genoegen mee nemen. Want wat wil Rita. Rita wil Pim na doen. En wat wil het volk. Dat Rita Pim na doet.

Natuurlijk zonder dat ze slachtoffer wordt van een aanslag. Dat zal echter niet gebeuren. Daar is ze per definitie te klein voor. Het lijkt me nog een kwestie van maanden voordat mevrouw Verdonk breekt met de VVD en de kar van xenofoob Nederland gaat trekken. Want die zijn er helemaal klaar voor.

Lees hier de hele column.

Morgen ben ik een week terug.
Ik vind het wel leuk hier. Mijn daagse leven. Het Fanlog. De Winkel nog niet zó. Maar dat kan nog komen.
Alleen overvalt me vandaag een soort onrust.
En uitgerekend nu is er niets op tv (of ik kan het niet vinden).

Ik probeer de nieuwe cd van de Dixie Chicks te downen maar vind alleen een met wachtwoord beveiligd exemplaar (flauw!).
Ik denk: is dit het moment dat anderen gaan chatten met wie ze allemaal via hun chatprogramma tot zich hebben toegelaten?
(Ik chat niet)
Cd-player op Play gedrukt.
Jack Johnson. Zoet.

Even overweeg ik te surfen naar ´midden september naar Phoenix vliegen´.
Maar daarvoor is het nog te vroeg, te vroeg.

Uruzgan! Zal ik er in mijn hoedanigheid als komiek heen gaan om die jongens een hart onder de riem te steken? Dat wij broodnodige cabaretiers er een traditie van maken! Dat ik onze jongens ga uitleggen dat ze die lieve Afghanen moeten vertellen dat ze hun onze westerse vrijheid komen brengen. Onze democratie! Onze moraal.

Dat we daar net zo lang blijven tot ook de Talibaan zijn eigen jaarlijkse Gay Parade heeft en de Free Record Shop in Kabul dildo´s van het model Vanessa verkoopt. Moeten we al zo ver gaan dat we willen dat ze net als wij een heuse pedopartij krijgen? Misschien is het leuk om de oprichter van deze NVD te sturen. Zag dat de man in een caravan woont. Dus hij kan zijn huis meenemen.

Wie weet kan ik nog wat woordspelen met het begrip trekhaak.

Lees hier verder.

Vannacht is Luilak en ik heb me ingesteld op het ergste zoals vanaf middernacht door het dorp claxonnerende auto´s wat een paar jaar geleden gebeurde.
En anders vanaf half vier ´gewone´ herrie en natuurlijk ramen van huis en auto onder een smerig soort zeep.

Om vijf voor half vier hoor ik een fiets met blikjes er achteraan en ik denk: daar gaan we.
Maar we ´gaan´ helemaal niet want hier blijft het bij.

Een verloren gegane folklore?
Of alle kids toevallig dit jaar met pa en moe een weekje naar de camping.

Er zijn mensen die gewoon een auto kunnen huren en andere mensen naast wier naam iemand een sterretje voor ´sucker!´ heeft gezet. Dat zijn de mensen die met wat zeuren te bewegen zijn tot het bijbetalen voor een groter exemplaar dat ze eigenlijk helemaal niet willen. Zo iemand ben ik.
Dus als ik na vierentwintig uur slaaploos reizen in Phoenix voor de balie van Alamo sta gaat men meteen van onder uit de zak over die mooie nieuwe auto die ze nét binnen hebben die maar ietsje meer kost maar dan heb je ook wat.
En ik hoef en wil niet maar vraag dan of van de bestelde auto (een Ford Escape) er ook een rooie beschikbaar is en al bijna plat geluld zeg ik dat zo niet en indien van deze Nissan Murano wél ik die dan zal nemen.
De jongen belt en "niet lachen!" roept hij tegen zijn maatje aan de andere kant van de lijn over dat ´rode auto´ maar er is dus geen rode Escape zodat ik voor 9 dollar extra per dag een Murano huur.
Die prima rijdt en zeer comfortabel zit en een goeie geluidsinstallatie heeft en een super airco. En die werkt als een vlieg op mannen die meer van hém willen weten en nee, das niet een smoes voor een contact met mij.
Hij is een mannenauto stel ik na drie weken en een paar dagen vast.
Mannen vinden ´m mooi en ik niet want hij lijkt niet op een jeep.
De volgende keer neemt deze vrouw dus weer gewoon een Ford Escape-je. Desnoods wit.

Vandaag óp om iets voor vijf uur (wat véél beter is dan drie of vier uur).
Interview met Marcel Oosten aan laatste controle onderworpen en hem toegemaild ter ´ja, doe maar´ wat de hele dag niet doorkomt. Waar *is* die man?
Drie uur Menno Reemeijer.
Winkel – boodschappen – moe.

Mail aan Joris van de Kerkhof van wie ik nog wel elke dag een repo hoor maar geen live verslagen meer zodat ik denk: zou-ie terug zijn. Wil hij wat vragen beantwoorden?
Hij wil. Vragen toegestuurd.
En door gekregen dat anders dan je zou denken (de NOS-site is ondoorgrondelijk) hij daar wel degelijk ook teksten over de aardbeving op Java heeft geschreven en foto´s heeft gemaakt. Zie hier.

Vijf tot zeven Govert van Brakel waarbij ik gok op drie onderwerpen waarvan er twee helemaal niet komen wat me de hele week al overkomt. En bij een nieuw onderwerp vind ik ´m raar reageren wat denk ik niet zo bedoeld is wat ik dan maar schrijf maar wat het meteen tot een slap stuk maakt.

Katten gevoerd, in bed gerold, kwart voor tien eruit gerold, knagers gevoerd, Hansje gemaild, wekker op half zeven gezet (voor Marcel Oosten).

Ik zie op tegen – dadelijk – Luilak.
Verder ben ik blij dat ik terug ben.
Mijn leven is best ok.