Jeanne's Weblog

Er zijn dagen dat ik denk (en zeg): het kan me niet schelen of jullie me lezen en wat jullie van me vinden en ik ga niet om te plezieren kunstjes vertonen en nog zo wat.
Er zijn andere dagen dat het feit dat ik niet in het luchtledige schrijf en dat er váste lezers zijn die ook nog aardige dingen schrijven me goed doet. Meer dan dat.

Dit – je voelt ´m aankomen – is zo´n dag.
Moe, uitgeput, struikelend over woorden, boos mailtje van 1 van mijn favoriete R1J-ers, genegeerd door een andere, 2x (lunch en avond) fout gegokt op de onderwerpen zodat ik wél zit te werken maar er niets uit komt.

Zullen de R1J-ers aan wie ik naast mijn echte werk een volle werkdag wijd me missen?
Nee.
Zal ik hen missen? Vast wel.
Die acht uur per dag R1J en dankzij G-day de afgelopen weken vaak zelfs twaalf uur per dag – dat glijdt niet zomaar uit mijn systeem.
Wat de onevenwichtigheid in de idool-fan-relatie ten voeten uit is natuurlijk.

Zal ik jullie missen.
Niet in de zin van ´waar is mijn bevestiging´. Hoop ik.
En ook niet in de zin van ´hoe uit ik me nu´. Daar heb ik dan een dagboek voor.

Maar toch.

"Ik ben ook een hele grote fan van Rob Trip. Hoe zou ik aan zijn emailadres kunnen komen? met vr gr"

Op dit mailtje (binnengekomen via mijn log-adres) antwoordde ik iets als "geen idee en in elk geval niet via mij". Dat was wat kort.
Daarom nu de lange versie.

Begin een Fanlog over een programma waaraan hij meewerkt. Besteed daar elke dag minimaal acht uur (liever tien) aan om er iets moois van te maken.
Organiseer dan na driekwart jaar een feestje voor een collega van hem en vraag hem of hij voor die collega een aardig tekstje wil schrijven.

Hoop en bid dat hij het tekstje niet via de NOS aan jou stuurt maar aan een redacteur van het programma die het doorstuurt en verzuimt daarbij zijn privé-adres weg te halen.
Hebbes! het email-adres van Rob Trip.

Wat nog iets anders is dan hebbes! een gezellig email-contact met je idool.

Woekerplek

inzoemen

Toen ik hier kwam wonen was er een perfect aangelegde tuin.
Dankzij de vorige bewoonster die er haar ziel en al haar tijd in investeerde.
De tuin was zo perfect dat er tijd zat was voor extraatjes.
Zoals een kruidenbakje tegen de schuur.

Niet van mooi aardewerk maar van plastic – omdat ik een voorkeur heb voor intellectuele mannen die wel dénken dat ze ook heel aardig kunnen knutselen maar .. laat ik zeggen dat ze net iets minder handig zijn dan ze denken zodat de minder eenvoudige klussen wel eens mislukken. En het noodlot moet niet onnodig getart.

Een paar jaar heb ik hierin tijm en peterselie en basilium en bieslook gekweekt.
Nu groeit er spontaan knagers-delicatesse.

Ik trek het niet meer geloof ik.
En dat ik moe ben is 1 ding maar dat ik fouten ga maken is iets anders erger.

Om half zes sleep ik me uit bed.
Vanaf vijf over zes hou ik de playlist voor het fanlog bij.
Na zeven uur ga ik stukjes schrijven.
Ik spel de naam van de presentator fout (krijg boze mail).
Ik vergeet de laatste plaat (wel genoteerd) aan de playlist toe te voegen (mede-logger wijst me daarop via de commentjes zodat iedereen m´n blunder ziet – heel fijn).

Klant plaatst een bestelling en beklaagt zich erover dat ik voor de verzending van een mok zo´n hoog bedrag reken. Ik leg beleefd uit dat TPG Post dat doet – niet ik.

En ik vraag me af of het denkbaar is dat 1 dag, echt niet meer, iedereen gewoon even *lief* voor me kan zijn. Niet afkatten, niet boos zijn, niet zeuren.
En langer dan 1 dag mag natuurlijk ook.

Buiten wat foto’s genomen. Planten enzo.

Toen nog 1 kiek van mezelf in de niet erg schone schuurdeurruit.

Nog twee ochtenden om half zes opstaan, een ochtend om half zeven en een keer om zeven uur (wegens zondag op het laatste nippertje zo´n achterstallige onbetaalde boekrecensie schrijven).
En dinsdag om half vijf of daaromtrent of beter nog eerder.
Omdat ik om zeven uur al op Schiphol moet zijn en na eten en douchen ook R. moet ophalen voor samen naar de luchthaven.

Ik word al moe bij het idee.
Ik ben natuurlijk al moe.

"Heb je zin?" vragen mensen en het enig toelaatbare antwoord is ja.
Want je zult maar drieëneenhalve week naar Amerika gaan en ambivalent zijn. Of stomweg geen idee hebben.

Wat is mijn haar lang zegt mijn kapster.

En ik leg uit dat ik een maand later dan anders op vakantie ga en aangezien ik alleen knip voor Amerika zodoende.
En hoezo een maand later en ik leg uit over dat de vorige vakantie kut was en dat ik toen dacht dit jaar maar 1x en bovendien korter.

En terwijl ik mezelf hoor blabberen denk ik: mij hoeven de Amerikanen niet te martelen als ze iets willen weten. Een directe vraag is voldoende voor wie (ik) zelfs tegen een meisje dat 2x pj haar haar knipt al niet kan liegen.

Bijna een jaar geleden krijg ik een mailtje van een vrouw dat ze mijn log graag leest.
Een paar weken later is zij 1 van degenen die me erop wijst dat de HP mij in een artikeltje ´Trippen op Rob Trip´ vermeldt (lees: belachelijk maakt).
Onregelmatig mailen we tot ik haar in februari vraag mee te gaan fanloggen. Ik heb haar dan gegoogled en ontdekt dat ze een bekroonde documentaire heeft gemaakt en een boek heeft geschreven dat nu ongeveer uitkomt.
Ze doet mee. Leuk.

En morgen komt dat boek dus écht uit en opeens is ze beroemd (vorige week was ze bij Paul de Leeuw) en nu volgt papieren interview op radio-interview en houdt ze voor de Volkskrant het weeklog bij.
Doek op, spot aan: Maroesja Perizonius.

En volgens mij doet ze haar best er heel gewoon onder te blijven. Maar zelf moet ik er een beetje aan wennen dat ik opeens een beroemdheid ken.