Jeanne's Weblog

Woensdag, 6 april – In het heetst van de verkiezingscampagne van 2002 liet de zwaar beproefde PvdA-lijsttrekker Ad Melkert zich een keer bijna moedeloos ontvallen, dat hij toch potverdriedubbeltje niet bezig was met een beauty-contest. Die verzuchting moet Rita Verdonk toen volledig zijn ontgaan. De minister van Vreemdelingenzaken en Integratie was woensdag op de BouwRAI in Amsterdam geknipt en geschoren voor een Oscar-uitreiking.

Het betrof de presentatie van een politiek leider. Kandidaat-lijsttrekker voor de Volkspartij voor Vrijheid en Democratie. Op de wijs van “We´ve got him” maakte ze aan alle twijfels een eind: “Ik doe het!!” Geen bezoeker van de BouwRAI die er nog van opkeek.

De parlementaire pers werd vanaf een verhoging toegesproken alsof zij niet met enkele tientallen maar met honderden naar het verre Amsterdam waren gekomen. Verdonks spreekvaardigheid roept vaak herinneringen op aan van die strijdbare actiebijeenkomsten uit de jaren zeventig van de vorige eeuw. Met altijd wel een paar CPN- of PSP-activisten die streden om het hoogste woord.

Lees hier verder.

Minister Rita Verdonk (Vreemdelingenzaken) stelt zich definitief kandidaat voor het lijsttrekkerschap van de VVD. ‘Ik doe het. Ik heb er met familie, vrienden en partijgenoten over gesproken. Ik zeg nu luid en duidelijk: Ja, let’s go…’

Eh.. “let’s go”?
Ik dacht dat we hier allemaal Nederlands moesten spreken?

Opeens ontkiemt er van alles in de tuin.

Vraag: ga ik er straks blij mee zijn.

Twee uur en wakker.
Malen malen malen over iets dat me gisteren niet lekker zat en waarvan ik toen dacht ´let it go´ maar zo midden in de nacht lukt dat opeens niet meer.
Plukjes slaap mee gepikt maar te weinig, te weinig.

Een onderwerp uit het Radio 1 Journaal op me genomen dat me tenslotte toch niet inspireert.
Bestellingen afgehandeld. Een artikel uit de Winkel gehaald denkend dat het uitverkocht was en dan vind ik er nóg een exemplaar van en moet ik het nou weer opnieuw gaan invoeren? (het is een van die kalenders)

Moe moe moe.
En helemaal geen zin in (de rest van) deze dag.

Ik open mijn ogen om 5:47 en denk ´hoe lang tot de wekker gaat´ en dan: een kwartier *geleden*.
Bleek de radioknop op af te staan.
Snel op en ontbijt en radio aan en drie uur erg leuk Radio 1 Journaal mn het Filiaal van Joris van de Kerkhof.

Mailtjes van en aan medefanloggers, mailtje van een R1J-er over wie we gisteren schreven.
Tussendoor pakjes gepakt en beleefd gemaild aan een klant die me irriteert.
Naar het postkantoor en de supermarkt.

Half twaalf terug. Twaalf uur Radio 1 Journaal.
Ook weer leuk.

Busy busy busy.
Terloops bezig te verdringen dat 1 van de party tenten door de storm van vannacht enigszins is verzakt.

Sinds wanneer is afkomst toch ‘komaf’ geworden?

En waarom?

Ik nam een abonnement (meteen maar een jaarabonnement) op Vrij Nederland vanwege de columns van Max van Weezel. Amper een maand later gaat die voor twee maanden op wereldreis en niks columns.
Leuk – heel leuk.
En eerst bladerde ik nog wel eens en toen niet meer en nu komt-ie al niet meer uit het cellofaan behalve om ´m bij de oude kranten te deponeren.

Bewaren, adviseerde iemand. Na een paar jaar is een oude VN gouden handel.
Maar als ik iets *niet* heb is het ruimte. Weg ermee dus.
Maar oud papier-ophaal zelfs al is het tbv de plaatselijke voetbalclub, da´s eigenlijk ook zonde.

Dus als iemand belangstelling heeft – laat het me weten.
Ik stuur ze graag toe.
En verzendkosten betalen hóeft niet maar wordt wel zeer op prijs gesteld.

De petitie tekenen om wilde dieren de (circus)tent uit te krijgen.

Tenzij je olifanten op een krukje of zeeleeuwen die ringen om hun neus geworpen krijgen wel geinig vindt.

Maar dan ben je bij dit log aan het verkeerde adres.

Ik word wakker uit een nare droom.
Mannen zijn mijn erf op gelopen en hebben de nieuwe kippenren met opzet vernield omdat die van het verkeerde materiaal is gemaakt. Ze doen boos tegen mij.

Wakker dus. Het is vijf uur en ik wil niet terug naar de droom.
Dus denk ik over wat nog moet en overweeg vandaag de recensie te schrijven die al weken op de te doen lijst staat en neem me voor die ene plek troep rechts naast mijn bureau op te ruimen.
Tien minuten later denk ik: geen recensie.

En een uur later: wanneer is de laatste keer dat ik vrolijk uit bed ben gestapt.
Met het gevoel van *zin* in deze dag. Om een concrete reden of – nog beter – omdat elke nieuwe dag mogelijk een te gékke dag kan worden.

Weer een uur later denk ik dat ik dat vrijwel nooit heb en dat ik dat ook niet erg vind. Ik ben niet zo´n dagenplukker.
Maar ´deze dag zou best eens ok kunnen worden´, dat lijkt me wel wat.

Morgen misschien.
Of anders overmorgen.