Jeanne's Weblog

Hello Sir/Madam,

I come to announce the good news about my TRUNK BOX, I finally found a friend who paid for my Air ticket that allowed me to arrive in this country to get my trunk box personally. God so kind,

I was able to recover it successfully, but I’m afraid to cross the two airports with the big luggage, however, I need you to join me here to find solution together to get everything DONE in order that we get this 14.5 MILLION USD out of this country to your country for investment.

I have another solution, if I open the trunk box, I will send you
10,000 usd so you can use it to open a special account so that all
14.5 MILLION USD will be transferred to the account. Is this solution good??

Please answer me immediately.

Hope to hear from you soon in this email address:

Sincerely,

Ms. karen Mangi
Quebec Canada

Een week geleden heb ik een afspraak bij de mondhygiëniste en de tandarts.
De mondhygiëniste reinigt mijn gebit en spreekt me toe.
Wanneer ze net is begonnen, vraagt de tandarts of het goed is als ze nu vast even kijkt ipv na het reinigen. Prima.
Ze kijkt en als het twee minuten duurt is dat veel.
Ik heb, zegt ze, geen gaatjes.

Gisteren komt de rekening.
€ 21,78.
Dat is niet slecht betaald voor even snel kijken, denk ik.
Maar het blijkt het vaste tarief te zijn voor ‘periodieke controle’.
Trouwens ook voor ‘probleemgericht consult’.

Gelukkig heb ik geen problemen, althans niet met mijn gebit.
En ze heeft er een studie voor gedaan.
Bedrag dus overgemaakt.
Ik kon ook moeilijk anders natuurlijk.

Eigenlijk ben ik wel klaar met de mini-trips.
Een deel heb ik al laten vallen, eerst gedwongen omdat ik ziek was – daarna bewust omdat ik merkte dat ik écht niet zo erg meer hóefde mbt die sopraan.
Er is nog een andere sopraan en daar ga ik nog wel (minstens) 1x heen in het buitenland.

Eind deze maand is er een opera met een leuke tenor.
In München.
Toen ik het boekte dacht ik: leuk! München.
En: leuke opera!
En vooral: erg leuke tenor.

Nu het nadert hoef ik niet meer zo erg.
Er zijn momenten dat ik denk: ik ga gewoon niet.
Dan denk ik weer: het is die ene mini-trip dit jaar.
En het *is* een leuke opera en van alle steden vind ik München het leukst.

Dan zwenk ik weer naar: geen zin.
Ik ben benieuwd wat het wordt.

Ik verbleef 5 dagen in een mooi huis in Pahrump, NV.
Geen uitzicht maar een tuin met mooie planten, diertjes (konijnen, lizards, vogels) en een vijver met Koi. Ik maakte honderden foto’s en voelde me er heel prettig.

Toen ik weg was liet ik een erg positieve comment achter op de verhuursite. Ook stuurde ik de eigenaren een email. Dat ik het er geweldig had gevonden maar dat er 1 ding was dat ik nogal onsympathiek vond en dat ik nooit ergens elders had gezien.
Wie een reservering zou cancellen was niet alleen het volle bedrag kwijt (dat doen meer verhuurders) maar moest ook nog eens een boete van $ 155 betalen.
Dat vond ik naar. En kijkend naar hun reserveringen: onnodig. Ze verhuren het huis meer niet dan wel. Het is niet zo dat ze door zo’n afzegging een hoop geld zouden mislopen omdat andere potentiële huurders stonden te dringen.

Ik vroeg ze te overwegen die boeteclausule te schrappen.
En eindigde met dat ik zeker zou terug komen, zelfs mét die clausule.
Ik kreeg geen antwoord.

Net kijk ik eens op de website van Vrbo.
Voor de komende vier maaanden (verder keek ik niet) hebben ze huurders voor 1 week.
Ach.. wat jammer.
Maar.. de boeteclausule is verdwenen.
Mooi. Fijn.
Zou wel aardig zijn geweest als ze me even hadden gemeld dat ik ze had overtuigd.
Maar zoiets zit niet iedereen in de genen.

Ik heb een aantal (5, 6, 7) jaren gehad dat ik een echte opera groupie was.
Als 1 van mijn favoriete zangers optrad, reisde ik erheen.
Wanneer dat ‘vliegen’ betekende, was het met toenemende tegenzin.
Maar ik dééd het wel.
Omdat ik een idool wou zien. Het idool wou hóren.

Het afgelopen half jaar heb ik 1x een geweldig optreden in München afgezegd omdat ik totaal gevloerd door ernstige griep in bed lag.
Diezelfde week kon ik een Masterclass in Nederland van een andere sopraan niet bijwonen (zelfde reden).
Een andere Masterclass van haar moest ik een paar weken geleden afzeggen omdat ik door mijn rug was gegaan.

Geen smoezen, allemaal echte redenen en allemaal onbegrepen.
Wanneer ik een gemeenschappelijke fan die het adres heeft van de laatste diva vraag of hij namens mij haar een kadootje wil sturen. Had ik haar willen geven! lag al klaar. Maar: rug.
Dan mailt hij: geef het zelf maar in september.
Maar dan treedt zij op op 6 september in Den Bosch en vlieg ik een dag later naar Amerika. Dat kan dus niet. Zeg ik. Waarop ik niet eens meer antwoord krijg en ik ken deze man: hij vindt mijn antwoord totaal flauwekul want de diva gaat voor alles.

Een tenor dan! ik zou in december naar een optreden in Dresden gaan. Hij zegde af, kaartje bleek onverkoopbaar, van de KLM-vlucht kreeg ik maar een fractie terug.
Eind juli ga ik weer (als hij niet afzegt). En dan weer volgend jaar juni.
Wanneer ik dat een gemeenschappelijke fan vertel, reageert zij verwijtend: dan pas? je moet veel vaker gaan!

Ik begin een gotsgruwelijke pesthekel aan de zgn échte fans te krijgen.

Ik vind het fijn mijn Amerika-reizen lang vantevoren te plannen.
De route.
Alle rentals.
Vorfreude.

Later kijk ik er graag nog eens naar, ga ik mijn huisjes langs, me vast verheugend op wat ik ga meemaken.
In Sedona had ik voor twee dagen een schitterend huis gehuurd. Modern ingericht, uitzicht op de rode rotsen, diverse zitjes buiten, de mogelijkheid vanaf het huis direct de woestijn in te lopen.
Vorige week kijk ik er nog eens naar en opeens staat erbij dat ze de etage erbóven ook verhuren (etage erboven? daarvan was toen ik niet huurde niet eens sprake; en nu ik erover nadenk… alle foto’s waren van het interieur en de buitenzitjes en het uitzicht, niets van de voorkant).

In de commentaren lees ik grote vreugde van mensen die de hele dag op sjouw waren en dan konden uitpuffen in dit mooie appartement.
Maar er is ook een klacht: dat je woordelijk kon verstaan wat de mensen boven je zeiden.
Het kost me acht mailtjes voordat ik een reactie krijg maar dan ben ik van de reservering af.

Zoeken

Nu een nieuw huis.
Dat nog beschikbaar is op mijn dagen, dat niet naaste buren heeft, dat niet midden tussen de bomen ligt en dat niet idioot duur is.
Dat beperkt het zoeken behoorlijk.
De mooiste huizen zijn al weg, als je goed kijkt zie je vaak in een hoekje van de foto een buurhuis staan. En andere mensen worden misschien dolblij van overal bomen en geen uitzicht maar ik krijg het daarvan benauwd.

Een paar komen tenslotte in aanmerking.
Een ziet er zowel van binnen als van buiten het mooiste uit.
Maar na een foto of zes gaan alle andere foto’s over wat er op berijdbare afstand aan fraais is te zien.
Een ander is een petieterig niet echt sjiek huisje

Met mooie vergezichten over prairie(?) – in elk geval grassig land. Als je geluk hebt: herten en antilopen. En – belangrijk voor mij – het is op een working ranch.
Met paarden en schapen en lama’s en alpaca’s.
Die mag je bezoeken en je mág praten met de eigenaar maar dat hóeft niet.

Dit was het huis in Sedona. Mooi, hè?