Jeanne's Weblog

Op reis zie ik graag wilde dieren.
Maar ook tamme.
Daarom verblijf ik regelmatig op boerderijen en probeer dan een evenwicht te vinden tussen duidelijke betrokkenheid en privacy.

Dit keer ging ik naar de San Diego Farm Animal Rescue.
Afgaand op hun website verwachtte ik paarden, rondlopende varkentjes, kippen en een haan.
Er waren inderdaad vier paarden die met elkaar midden in een omheining stonden.
De varkens kregen het voor elkaar alle drie dagen dat ik er was te slapen.
De kippen vond ik erg klein gehuisvest.

Daarboven, achter de vele bladeren in de boom, was mijn appartement. Vrij klein en donker.
Met, door die bladeren, eigenlijk uitzicht op niks.

Het is niet toevallig dat ik er amper foto’s heb genomen.

Mijn huis oppas wou graag de dieren verwennen.
Ik had haar gevraagd dat *niet* met Loki te doen. Zijn eerste human heeft hem nl goed opgevoed: hij eet op vaste tijden en géén mensenvoer.

Ik had lekkere ‘sticks’ achtergelaten voor de konijntjes met als instructie ‘1 stick per konijntje 1x per dag’.
Alleen de kippen mochten wat guller (lees: vaker!) gevoerd omdat die kleine maagjes hebben dus ze eten per keer kleine porties maar ev wel méér kleine porties.

De oppas heeft Loki 4x ipv 3x per dag gevoerd.
Ze heeft vele doosjes van de knabbelsticks er doorheen gejaagd voor de konijntjes.
Ik had graan in huis gehaald waar we normaal gesproken de winter mee door waren gekomen maar het is vrijwel helemaal op.

Ze hád het aangekondigd, toen ze zich opwierp als oppasser.
Dat ze iedereen ging verwennen!
Nee, alsjeblieft *niet* doen, was mijn reactie.
Maar vanuit het verre Amerika stond ik er niet naast en pas op het allerlaatst, twee dagen voordat ik terugvloog, bekende ze dat 4x per dag voeren. Het leek me toen nogal zinloos om te vragen of ze ook de konijnen en de kippen had ‘verwend’ met overvloedig voer.

Zondag landde ik op Schiphol.
Thuis trof ik Loki aan die bekwaam verborg dat hij dolblij was me weer te zien.
Het heeft anderhalve dag gekost maar toen kwam hij luidspinnend knuffen.

In Amerika heb ik niet alleen gefotografeerd.
Ik heb ook in de zon gezeten. Best vaak.
Zodat mijn laatste host toen ik wegreed zei dat ‘ze’ in Nederland wel jaloers zouden zijn omdat ik zo bruin was.
Ik zei maar niet dat ik in Nederland eigenlijk alleen de kassameisjes van de Plus spreek en die worden niet zo gauw jaloers.

Vanochtend zie ik dat de gezonde kleur van mijn smoeltje alweer is opgegaan in rook.
Geheel verdwenen.
Zo snel gaat dat blijkbaar wanneer je/ik drie dagen niet meer in de zon zit.

Tweeëneenhalf jaar geleden onderging ik een onderzoek en daarna nog een en nog een en nog een en *ze* dachten dat ik kanker had. In elk geval eierstokkanker. Dus zouden ze dat bij een operatie vaststellen en als het idd zo was, dan zouden ze álles eruit slopen.

Ik herinner me heel goed die onderzoeken en het afschuwelijke verblijf in het ziekenhuis. Maar laatst dacht ik: wat hebben ze eigenlijk uit me gehaald. Want ik wist nog wel dat het toch geen kanker was geweest (wel een vergrote eierstok) maar hadden ze nou wel of niet voor alle zekerheid alles verwijderd?

Mijn dagboek helderde niets op.
Ik stopte met schrijven zodra ik het ziekenhuis in ging en pakte het pas weken later weer op.

Dit weblog vertelde me net wel de waarheid: mijn eierstokken en eileiders zijn verwijderd. Niet baarmoeder en al die andere dingen.
Ik vind het vooral heel raar dat ik zoiets essentieels niet gewoon heb onthouden.

Vandaag over een week ben ik in Pioneertown.
Na een knuffel van Rosie en een hug van Dave en wat boodschappen in de koelkast schuiven en uitstellen van uitpakken grijp ik een Diet Coke en installeer me met zicht op de rotsen en de vogels en de critters.

Dan drie dagen naar een Opvang voor afgedankte boerderijdieren en daarna naar Old Souls waar vooral oude en zieke honden zijn maar ook een paar katten, schildpadden, varkentjes en nog zo wat.
De test voor mij is hoe ik het dit keer doe in de ‘privé kamer’ die grenst aan hun woonkamer en keuken. Of ik me weer zo onhandig voel of dat ik er beter mee kan omgaan dan de vorige keer zonder nou meteen hartstikke sociaal te worden want dat bén ik nu eenmaal niet.

Dan is het 16 mei en 16 mei is vier dagen Hereford (geen idee wat dat wordt) en daarna telkens ergens 1 dag – twee dagen de Eco Pods waar ze het ‘awesome’ vinden dat ik terug kom, drie dagen Pahrump (geen idee), vijf heerlijke dagen Lone Pine, twee dagen die Yurt die alleen te bereiken blijkt te zijn via een weg waarop je dreigt te verongelukken en waarover je van de verhuurster niet mag zeuren.

Laatste drie dagen: Pioneertown.
Laatste dág… via een andere route dan ánders een keer proberen *niet* te verdwalen terugrijdend naar LAX.