Jeanne's Weblog

Over mezelf en andere dieren

Getrouwd

Mijn man, die 20 jaar dood is, was van adel.
Lage adel: jonkheer.
Maar ook lage adel wordt vermeld in een Adelsboek en omdat ik met hem getrouwd was vraagt de schrijver van dat boek mij nu om *mijn* gegevens.
Zoals wie mijn ouders waren.

Dat kan ik nog wel beantwoorden.
Maar wanneer zijn Lodewijk en ik getrouwd? echt geen idee! en zoeken levert ook geen trouwboekje op.
Ik dénk ‘ergens in augustus dertig jaar geleden’ maar dat is natuurlijk niet concreet genoeg.

Ik kan de acte opvragen bij de gemeente Amsterdam.
Voor meer dan tien Euro.
Beetje overdreven.
Zeker omdat die man het boek vast mooi op orde wil hebben maar omdat de familie zich na de dood van mijn man niets meer aan mij gelegen heeft laten liggen.

Met 1 neef heb ik via FB af en toe een ietsje contact. Dat is wel een leuke jongen (man).
En toen het er twee jaar geleden op leek dat ik dood ging aan kanker vroeg hij of hij dat aan zijn vader mocht vertellen.
Van mij wel. Maar waaróm?
Omdat ik interessanter was ivm ‘bijna dood’??

Ik ging niet eens echt dood.
Want het wás geen kanker.
Waarmee ik ook niet meer interessant was.

Ben ik bitter?
Ach.
Nou ja.
Misschien ietsje.

Hulu

Het kan niet: Hulu.
Er zijn sites die zeggen dat het wél kan, als je maar een VPN hebt.
Dat helpt natuurlijk – inloggen alsof je in Amerika bent (zoals ik nu ook doe met Netflix).
Maar ze slaan een belangrijke stap over.

Ik kan nl inloggen op Netflix omdat ik een account heb. Weliswaar een NL Netflix account maar daar zit Netflix niet mee.
Hulu is anders.
Die accepteert alleen abonnees uit Amerika.

Ik probeerde me aan te melden.
Ze vragen om een credit card.
En een adres in Amerika.
Dat adres kan ik wel faken, maar niet een adres dat is gekoppeld aan de credit card.

Mogelijk kan het toch als ik kan inloggen op een account van een Amerikaan die meerdere aansluitingen toelaat.
Aangenomen dat Hulu dat soort accounts heeft én dat ik iemand ken die zo’n account met me wil delen.
Maar voor nu is het spoor doodgelopen.

Scheiding der geesten

Ik had het al eens over de Whatsappers en de Niet-Whatsappers.
Er is nog een verschil tussen mensen: de tv-kijkers en de Netflixers en dan binnen die groep weer degenen die af en toe op Netflix zitten en de binge watchers.

Ik kijk amper meer tv.
Ik binge watch op Netflix.
Er zijn veel series die ik goed vind maar vlak voordat ik naar Amerika ging besloot ik de hele Grey’s Anatomy eens vanaf het begin te bekijken.
Dat kan niet via de Nederlandse Netflix maar wel via de Amerikaanse.
Daarvoor moet je een VPN hebben (een soort omweg waarmee je op een buitenlandse zendmast kunt inloggen – zoiets is het ongeveer).

Nu denk ik: wat me ook leuk lijkt is de hele ER kijken.
Met George Clooney.
Dat kan weer niet via Netflix maar wél via Hulu.
Ook daarvoor heb je een VPN nodig.

Ik ga er achteraan zodra ik klaar ben met Grey’s Anatomy.
Klaar als in ‘feitelijk klaar nl serie is af’ of ‘klaar als in ik heb het nu wel gezien’.

Egeltje

Tussen de middag zit Loki op de vensterbank achter wat meestal betekent dat hij wil dat ik het raam voor hem open doe.
Dus vraag ik of dat idd de bedoeling is: “Loki wandelen? Loki wandelen?”
En dan zie ik op het terras een klein egeltje dat kippengraan eet.

Ik wist niet dat er nog egels waren! ik heb ze ook niet gevoerd sinds ik terug ben.
De house sitter zei dat zij het vaak was vergeten en geen egels meer had gezien.
Dus had ik gedacht dat ze wel weg zouden zijn.
Winterslaap.

Maar daar zit nu opeens dat mini beestje, duidelijk een jonkie.
Ik pak een ei en ik gooi het stuk in zijn/haar buurt wat natuurlijk *niet* het gewenste effect heeft (egeltje komt niet smullen, egeltje vlucht weg).
Ik strooi in de hele tuin graan. En vlak voor donker leg ik op het terrasje nog twee eieren neer met een pets erop.

Arme kleine schat.
Ik hoop dat het goed afloopt met je.

Loki

Loki op zijn favoriete plekje in mijn klerenkast.
Hij ligt er soms maanden niet maar dan opeens weer wel.
Daarom vraag ik mijn house sitter ook altijd om die deur open te zetten.
Wat zij/hij helaas niet altijd doet.

Goede doelen

Een paar maanden geleden had ik een week dat ik elke dag geld overmaakte naar een goed dierendoel.
Vaak een tientje, maar er waren ook dagen van 25 Euro bij.
Tot ik me realiseerde dat ik in die ene week meer dan 100 Euro had gestort.
Wat afgezet tegen mijn maandelijks inkomen behoorlijk veel was.
Daarmee ben ik toen gestopt.
Ik stort nu nog steeds maar niet meer elke dag.

Vandaag vallen tegelijk donatieverzoeken in de bus van
– het tuberculosefonds
– het longfonds
– de Koninklijke Nederlandse Redding Maatschappij
(allemaal met ansichten bijgesloten – om je schuldig te doen voelen als je die wel uitpakt maar toch niet overmaakt?)
– de Dierenbescherming (zónder ansichten maar met een zielige foto van een hondje dat dankzij de Dierenbescherming is gered en goed terechtgekomen)

Dilemma, dilemma….

Virusvrij en echt terug

Gisteravond heeft iemand me van het virus afgeholpen.
Ik vind het altijd fascinerend om te zien hoe een deskundige via Teamviewer in razende vaart door alles heen gaat, hier iets weggooit, daar iets toevoegt.
Het virus is nu in elk geval weg.

Vannacht was ook de eerste nacht dat Loki *niet* op bed lag.
Zelfs niet even.
Terwijl hij tot een paar dagen geleden al op bed ging liggen voordat ik ging slapen, missch ’s nachts even opstond om te gaan plassen en/of een hapje te eten (er staan altijd droge brokjes – zowel beneden als boven, twee verschillende merken) maar daarna lag hij er weer.

Ik probeer het positief te zien: Loki weet nu zeker dat ik terug ben en terug blijf.
Maar het was wel heel lekker, de hele nacht die kat in mijn armen.

Oud en nog ouder

Vandaag heb ik een afspraak om mijn rijbewijs te verlengen.
Ik moet o.a. een recente pasfoto meenemen.
Ik zoek in de doos waarin o.a. pasfoto’s zitten en vind er 1 die monsterlijk is en dus neem ik aan ‘recent’.

Wat ik ook moet meenemen: mijn huidige rijbewijs.
Waarop diezelfde foto blijkt te zitten.
Die dus al tien jaar oud is en tien jaar monsterlijk zit te zijn.

Ik graai dieper.
En vind nóg recentere pasfoto’s voor mijn paspoort van anderhalf jaar geleden.
Gotsallemachtig: wat een oud wijf!
Maar die moet het wezen want ik kan moeilijk aankomen met de pasfoto die nu al op mijn rijbewijs zit.

(nee, ik ga ze hier *niet* allebei tonen!)

Medicijnen voor het haar

Vlak voordat ik naar Amerika ging kocht ik bij de kapper medicijnen die mijn uitvallende haren een boost moesten geven.
Eenmaal terug dacht ik: nu begin ik met de kuur.
Maar ik snapte de kuur niet zodat ik vrijdag een afspraak maakte bij de kapper om het me 1x te laten voordoen.

De kapper was aardig: ik kreeg voordoen en uitleg en dat allemaal ook nog eens voor niks (PLUS ‘pony knippen’).
Sindsdien doe ik elke dag braaf de kuur wat 2 weken lang dagelijks moet en dan een paar keer per week en steeds minder maar nog steeds best vaak.

Het valt me zwaar.
Vooral omdat ik douchen helemaal niet leuk vind.
Ik zie het als een noodzakelijk kwaad en als ik nergens heen hoef sla ik vaak over en verder houd ik het meestal kort.
Maar deze shampoo moet 3 minuten intrekken en de conditioner ook zodat ik met inmasseren erbij toch al gauw 10+ minuten onder de douche sta.
En dan nog eens een spray voor de finishing touch die ‘de hoofdhuid rood kan doen kleuren maar dat trekt na 20 minuten weer weg’.

Over twee maanden moet er een wonder zijn geschied.
Ik doe heel erg mijn best daarin te geloven.