Jeanne's Weblog

Ik ren de Plusmarkt in De Rijp binnen voor andijvie en lekker bruin brood voor de konijnen.
In de hal staat een meisje van een jaar of 25 met een groot bloknoot en de ‘mag ik u een paar vragen stellen’-blik in de ogen.
Hoe lang duurt het, vraag ik en ik blijk het ook online te kunnen invullen.
Ik neem het kaartje aan.

Dan licht zij toe: de Mieuwijdt wordt binnenkort verbouwd.
Dat is een verzorgingshuis in Graft (= aangrenzend dorp).
En nu willen ze graag weten wat ‘mensen’ daarbij wensen.
Waarmee ze bedoelt: oudjes zoals ik die er binnen afzienbare tijd in dreigen te worden opgenomen.

Ik zeg dat ik het nogal confronterend vind dat ze mij hiervoor aanspreekt en ze glimlacht want dat zal haar worst zijn als ik die lijst maar invul (mogelijk krijgt ze per ingevulde lijst betaald).

Thuis gooi ik het kaartje weg.
Want nog liever gewoon en versneld dood dan in een bejaardentehuis.

Ik begon aan het overzicht van waar ik was vol van goede plannen en toen kwam er de klad in.
Zodat ik nu denk: moet ik het nou afmaken of niet?
Niet leidt tot een gevoel van onvolledigheid (en een gevoel van schuld) maar aan de andere kant: ik deed het voor *mij* en niet om anderen te amuseren – als het al zo zou werken.

Toch: kort.
Ik eindigde weer in Pioneertown en daarvóór was ik twee dagen in Whitewater in een prachtig ontworpen cabin van houten balken. Alleen: hij zou ‘verlaten’ liggen en hij lag direct aan de doorgaande weg naar de top van de berg.

Ook was ik in Kayenta waar ik al vele keren eerder was en waarvan ik had gedacht ‘nu is het mooi zat’ maar vanwege de raar geplande reis kwam het weer zo uit.
Kayenta is een mooi appartement met vanaf het dakterras een mooi uitzicht. Maar wat het eerst, een jaar of vier-vijf geleden, aan luxe had, is nu verdwenen.
Dus geen lekkere biscotti’s, geen flesjes water, geen keur aan verschillende ‘soda’s’. En ook geen uitleg van de televisie (altijd een lastig iets in Amerika). Alleen in de korte handleiding bij het huis: de tv werkt net als bij u thuis.
Duh.

1 dag was ik in Chloride als overbrugging tussen Kayenta en Blythe. Krakkemikkig (en vooral: koud) huisje. Wat maar voor een deel werd goed gemaakt door de reeën en konijntjes die regelmatig langs kwamen.

2x overbrugde ik in Blythe.
Prachthuis, erg comfortabel en niet duur (komt denk ik door de ligging, wat moet een mens nou langer dan 1 nacht in Blythe).
Ik was er eerder, ze hebben kalkoenen en kippen en een echtpaar geit en ik trof het want dat echtpaar was net bevallen van een baby geitje.
Als het zo uitkomt – kwa overbrugging – zal ik hier zeker weer eens langs gaan.
Die andere optrekjes laat ik verder links liggen.

Een week ben ik nu thuis.
‘Geen honger’ is een normaal bijverschijnsel van jetlag.
Toch bedacht ik na een paar dagen: laat ik maar wat maken.

Dus voorgebakken gehaktballen uit de vriezer gehaald en gedacht: daar maak ik rijst bij.
Een hoop rijst die ik dan later ook per portie kan opwarmen.
Het kwam er niet van.

Nieuw plan.
Spaghetti met rivierkreeftjes.
Spaghetti had ik al in huis, olijfolie ook, de knoflook en de kreeftjes heb ik aangeschaft.
Ook dat kwam er niet van.

Toen: als ik de gehaktbal nu eens eet met gekookte aardappelen.
Ik wist al dat ik aardappelen niet ging schillen dus voorgekookte aardappels in een zakje gekocht.
Dat stond voor gisteren op het programma.
Helaas.

Ontbijten doe ik trouwens wél.
En af en toe snack ik wat.
En ja, ik wéét het dat ik ‘goed moet eten’.
Maar tussen droom en daad sta ik.

Er is me deze reis 1 ding overkomen waarvan ik erg ben geschrokken.

Ik had overnacht in Blythe, CA waar het heel hard had geregend.
Toen ik wegreed, moest ik door een aantal plassen.
Niet erg, heb ik vaker gedaan.

Ik koos voor de scenic route naar Yuma. En stuitte op een lange file.
Modder op de weg. Modderplassen.
Daarmee had ik minder ervaring maar ik dacht dat als de auto voor me, die iets hoger op de wielen stond, er doorheen kon, ik een bepaalde plas ook zou kunnen nemen.

Modderschuivers waren bezig de weg voor ons vrij te maken.
Op een bepaald moment gaf een chauffeur van zo’n auto een teken aan vrachtwagens en trucks dat ze hem mochten volgen. Ik deed dat ook (ik had een kleine SUV) net als een aantal personenwagens.

We belandden bij een heuse mudslide.
Kolkende modder die van een heuvel kwam, een deel van de weg kapot maakte en daarná nog harder kolkend afdaalde in de diepte.

Als ik had nagedacht (zoals ik bestuurders van personenauto’s wel zag doen) was ik daar gestopt in afwachting van dat het beter werd.
Maar ik volgde nog steeds de auto voor me en we reden tot onze (auto)buik door de kolkende modder en ik dacht: hou vol, hou vol, doe wat hij doet en kijk niet naar de afgrond links.
Want als je daarin terecht komt ga je hartstikke dood.

Ik kwam er doorheen.
Ik wou tien km verder een afslag nemen maar die weg was afgezet.
Omdat ook daar stukken van de weg waren verdwenen door de modder.

Ik zat nog heel lang te trillen van angst.

Bij de blote man in Jacumba Hot Springs kocht ik veel waar ik eigenlijk geen emplooi voor had.
Geweldige verkoop gimmick voor vrouwen en mogelijk ook mannen die zéggen dat ze ‘nudity’ geen punt vinden maar intussen steeds gegeneerd staan te staren naar die blote piemel.
Het meeste deed ik kado aan Sachi, de vrouw bij mijn eerste en laatste rental in Pioneertown.

Thuis keek ik nog verbaasd naar deze sokken.
Waarom kocht ik die ook weer?
‘Tie dye’ en one of a kind en naked creations dwz gemaakt door iemand in haar of zijn nakie.

Ik vind ze origineel en zelfs wel mooi maar ik draag nooit kousen tot aan de knie.
Jij wel? Of denk je: een perfect kado voor… Ik vermoed dat ze one size fits all zijn.
Ik wil er geen winst op maken! Verzendkosten en missch een paar Euro zou wel leuk zijn.

Je mág hier in de commentjes reageren.
Direct mailen mag ook jd@jeanne-doomen.net
[Er heeft zich al een gegadigde gemeld]

Zes dagen ben ik thuis.
Het valt me niet mee.

De jetlag breekt me zwaar op.
Contacten verlopen moeizaam.
Wat o.a. komt door dat whatsapp-gedoe.
Mensen aan wie ik mail lezen mijn mail niet of ze mailen me 1x en lezen dan mijn antwoord niet omdat ze liever appen.
Wat ik pas merk wanneer de communicatie in de soep is gelopen.

Loki is lief!
Waarschijnlijk omdat hij niet veel hád met deze house sitter.
Die weer wel erg lief was voor de konijnen en ze heeft hem vast trouw verzorgd maar ‘no love lost’ vermoed ik.

Zes dagen voelt als veel langer.
En voor de zoveelste keer ervaar ik dat het goede gevoel waarmee ik soms terug kom van een fijne vakantie precies zo lang duurt als die vakantie.
‘Erop teren’- ha! dat is dus echt gelul.

Mijn eerste PC kocht ik in 1996.
Als email programma zette ik er Eudora op.
Dat hield ik zolang het werkte onder Windows 7.

Windows 10 vertikt het met Eudora dus werk ik nu met Outlook (zo’n beetje, want dol op elkaar zijn we niet). So far so we modderen aan.

Maar net legt iemand me uit dat het hele mailen niet meer van deze tijd is (“alleen bedrijven doen dat nog”).
De vrouw van deze tijd Whatsappt.
Het is handig voor snelle mededelingen.
Zoals “kom je eraan” en “heb je wat nodig”.

Nu wissel ik zelden dat soort woorden resp vragen uit.
Ik schrijf juist wat langer.
Daarom: mail.

Maar, weet ik nu: dat is wat een fossiel doet.
Ik geloof het. Het zal best.
Ik beloof Whatsapp op de smartphone te zetten zodat ik in elk geval kan leren hoe het werkt.

En kwa ‘fossiel’: veel fossieliger dan een weblog kun je het natuurlijk ook niet bedenken.

Deze reis zegden drie verhuurders af van wie twee op het laatste nippertje.
Mn 1 was heel vervelend omdat ik meerdere bestemmingen had gekozen om deze rental te kunnen bezoeken.
Maricopa (dat ligt ten zuiden van Phoenix, AZ) ging niet door, de volgende bestemming was Dolan Springs (= in het noorden van Arizona) dus ik moest iets vinden waardoor de autorit naar Dolan Springs niet te lang zou worden.

De keus viel op Wickenburg waar ik verder niet veel te zoeken had maar het lag goed.
En het huis dat me trok had (inderdaad) veel dieren. Alpaca’s, een lama, paarden, kippen, eenden.
Toen in aankwam hadden net coyotes de helft van de kippen uitgemoord.
Op mijn laatste dag bezocht ik de alpaca’s en de paarden. En liet me uitleggen dat hoewel alpaca’s er erg knuffelbaar uitzien, ze niet aangeraakt willen worden. Niet door mensen en ook niet door elkaar.

Een dag eerder had de eigenares tussen de alpaca’s een ratelslang aangetroffen.
Normaal, vertelde ze, ving ze die en deed ‘m in een ton om hem ver verder los te laten. Maar omdat ze alleen was en ze snel moest ingrijpen (de alpaca’s stonden geïnteresseerd over de griezel gebogen en liepen dus gevaar) had ze hem doodgeslagen met een schop.
Stoer.

Ik had het er naar mijn zin maar ik denk niet dat ik terug ga.
Omdat er verder niets te doen is.

Als ik eerlijk ben: ik hecht aan luxe.
Missch omdat ik (relatief) arm ben opgegroeid. Missch ‘zomaar’.
Ieg: als geld geen rol speelde zou ik allemaal rentals met vele slaapkamers en een hoop grond er omheen huren.

Maar geld speelt wel een rol dus huur ik nu 2x goedkoop een trailer.
De eerste staat in Warner Springs, CA, de tweede die zichzelf motor home noemt (dus niet ’trailer’) staat in Dolan Springs, AZ.

Ik koos ‘Warner Springs’ omdat die trailer zo’n mooi zitje buiten had (helaas was het er erg koud dus kwam er niets van buiten zitten) en omdat het volgens de advertentie een working farm was met veel dieren. Maar de meeste dieren, die nog wel op de foto’s bij de advertentie stonden, waren verkocht of geslacht en de eigenares beloofde me van alles wat ze niet nakwam.
Aan de trailer ‘binnen’ kon ik wennen.
Maar behelpen was het wel.

De motor home had een naam: Brenda.
Hij was duidelijk comfortabeler en met meer aandacht voor detail ingericht.
Maar ook daar zat het weer niet mee.
En de helft van de raampjes was ‘vanwege de privacy’ afgeplakt met folie.

Van mijn plan om hier wat te fotograferen op korte afstand van Brenda kwam niets terecht door de snijdende wind die uit de bergen op ons neerdaalde.

Maar ik wist nu wel zeker dat dit luxe vrouwtje kán leven met primitieve omstandigheden in een trailer wanneer daar een lage huurprijs tegenover staat.
Een niet onbelangrijke ontdekking.

Maandagochtend landde ik even voor negen uur op Schiphol en reed in mijn eigen auto naar huis (wat mogelijk niet geheel verantwoord was gezien de vermoeidheid die me had getroffen).
Een paar uur later kreeg ik al de eerste mail ‘of ik al uitgerust was van de reis’.
Eh nee.

Daarna nog een mail van iemand anders ‘of de jetlag meeviel’.
Zodat ik me onbegrepen voel en in het defensief want ik voel me klote maar blijkbaar is dat niet een toegestaan gevoel.
Ik laat het maar zitten bij de eerste vrager, zeg het wel tegen de tweede en die had het niet zo bedoeld.

Voor wie ook denkt ‘maar wat is het probleem?’: wie naar het oosten vliegt doorkruist in korte tijd een groot aantal tijdzones. In mijn geval negen.
Daar moet het lijf aan wennen en het hoofd.
Vooral het hoofd. Biologische klok.
Samen zijn we moe en slap en we hebben geen honger en we voelen ons alsof we een kater hebben ook zonder te drinken.
Doodmoe doe ik overdag dutjes en word gedesoriënteerd wakker.
Denkend dat ik nog in een rental ben of anders in een hotel en dat ik dadelijk vanuit het hotel naar LAX moet om te vliegen.

’s Nachts slaap ik te kort.
Ik ga op een voor mij normale tijd (tien-elf uur) naar bed maar half vier, vier uur: wakker! Ik probeer het dan nog even maar om half vijf uiterlijk is er geen ontkomen meer aan.
Dus Loki en ik staan op.

O ja, voor ik het vergeet: nóg een symptoon van jetlag is prikkelbaarheid.
En deze ellende duurt net zoveel dagen als er tijdzones zijn doorbroken.
Kom me dus maar even niet te na.
Minstens negen dagen niet.

Na de Power Spot waarvan de luiken niet open konden was ik twee dagen op vertrouwd terrein: Ramona waar ik gratis werd ‘gehost’.

Het was mooi weer, er waren veel vogels en enkele lizards en konijntjes.
Ik wist wat ik kon verwachten nl behalve dát niet veel (er is daar niets te doen) maar het wás mooi weer en ik had het naar mijn zin.

Om de verhuurster te bedanken schreef ik aan het slot een erg hartelijke mail.
Dat was op 1 oktober.
Nooit antwoord gehad.
Wat ik wel katerig vond.
Ik hecht eraan zaken mooi af te sluiten.