Jeanne's Weblog

Vandaag een mail van een meneer van wie ik voor begin oktober 2 nachten een mooi huis had gehuurd.
Een klere eind weg van waar ik normaal reis.
Dus ook een rental geboekt voor 1 nacht om er heen te hoppen.

Maar die meneer dus. Die mailt me: “I’m sorry for the inconvenience but we’ve had to rent the Airbnb out full time and we’re leaving the site. If you could cancel your reservation I would really appreciate it. Thank you and sorry for the trouble.”

Antwoord: maar waarom cancel jij mij niet zelf? Want anders kost het mij de service fee.
Omdat hij zijn status van Super Host niet wil verliezen.
Jammer dan want “You just cancelled on me!”

Waarna ik ga zoeken naar een vervangend huis.
Ik begin op Airbnb omdat ik daar meestal zoek. Maar áls ik daar zou boeken zou Airbnb me zeggen: je hébt dan al een reservering. Zodat ik die alsnog op mijn kosten zou moeten cancellen.

Op naar VRBO dus.
Ik zie ook daar huisjes en trailers. Ze worden leuker naarmate ik de rental erná nader.
En omdat ik nu alles even wantrouw denk ik: eens kijken hoe het dáármee staat. Wie weet kan ik bv regelen dat ik vroeg mag aankomen.
Tot mijn verbazing en schrik zie ik dat ze alle data ‘onboekbaar’ hebben gemaakt.
Wordt er daar eigenlijk nog wel op *mij* gerekend of krijg ik ook van hen dadelijk een annulering?

Een mail gestuurd.
Nu afwachten. Maar volgens Airbnb reageren ze op z’n vroegst over twee dagen.
En hebben ze al 19 dagen niets aan hun advertentie gedaan.
Huren van particulieren heeft ook nadelen.

Ik zat foto’s te bekijken van mijn verblijf in Lone Pine.
Ik was er dit voorjaar en na het huis in Pioneertown is dit mijn favoriete verblijf.
Ik geniet van de rotsen, van het uitzicht.
Het huis zelf is erg licht en mooi ingericht en het heeft een wrap around deck. Zodat je kunt mee-draaien met de zon en de wind.

Dit najaar ga ik er niet heen, maar ik wil volgend voorjaar weer wél.
Ik kijk op de kaart en bedenk hoe het te combineren is met waar ik óók heen wil.
Knoop doorgehakt en vier nachten gereserveerd. Wat voor mijn doen heel veel is, gewoonlijk houd ik het bij twee-drie nachten en als ik alleen een afstand wil overbruggen zelfs maar 1 nacht.
Maar in Lone Pine ben ik gelukkig en wil ik best wat langer blijven. Dus een reservering aangevraagd met ‘Hi Doug, it’s me again…’

Doug vindt het leuk dat ik terugkom.
En mailt me een uur later: weet je zeker dat vier nachten genoeg is? Blijf je niet liever vijf nachten? Ik doe je die vijfde nacht kado!
Weer zo’n aardige verhuurder.
En natuurlijk zei ik ja!

Ik zit aan mijn bureau wanneer ik in de tuin ‘onraad’ hoor.
Vogels stuiven alle kanten op, de eksters krijsen. Als ze met hun allen zijn, zijn het drie jonge eksters. Ik denk: zou 1 van de eksters zijn gegrepen door de sperwer?
Ik hoor tenminste twee eksters of misschien wel drie.

Ik kijk uit het slaapkamerraam en zie geworstel in de bossages naast vh de vijver.
Een help/pijn/doodsnood-roep van een vogel.
Ik denk nog steeds ‘sperwer’ en weet uit ervaring: dit is einde verhaal (einde ‘vogel’).

Maar de vogel weet zich te verplaatsen en Bruni (dat is de kat van de overburen) grijpt hem opnieuw én laat hem weer gaan en probeert het nog eens.
En omdat ik het (ze zijn nu in de achtertuin) niet goed kan zien, denk ik: o nee! niet ‘Duif’!
Vrezend dat het wél Duif is ren ik naar beneden de tuin in.

Eerst kan ik niemand vinden.
Dan zie ik Bruni met een fladderende vogel richting het tuinhek gaan. Hij wil er onderdoor dus schreeuw ik tegen hem en een jonge spreeuw kan ontsnappen en vliegt zich eerst bijna klem in de konijnenren maar dan: over het tuinhek en naar de wijde wereld.
Bruni er achteraan.
Maar nu de spreeuw op 5 meter boven de grond vliegt is dat een kansloze missie.

Eind goed, al goed.
Voor de spreeuw en voor mij (mn omdat het niet Duif was).
Mijn eigen harige held ligt op de woontafel te maffen op mijn puzzel.

Dat huis afzeggen waar ik niet echt blij mee was.
Nu heb ik dit huis gekozen

Het ligt op een klein uur rijden van Pioneertown (waar ik begin).
Ik heb geregeld dat ik vroeg kan aankomen.

Morongo Star Ranch sits on 5 acres nestled in the scenic Morongo Valley. The San Jacinto Mountains are to the south and the San Gorgonio Mountain Range to the northwest. The high desert is a magical place and home to golden eagles, hawks, coyotes, owls, snakes, jack rabbits – we even have a local bobcat who has been seen in the early morning hours.

Na de vijf dagen met Rosie in Pioneertown, rijd ik naar Borrego Springs.
Daar hád ik een erg duur huis gehuurd.
Omdat het mooi was. En omdat ik de luxe niet kon weerstaan.
Ik had er al direct spijt van maar kon er niet meer onderuit (zulke contracten tekent deze jurist soms…).
Ik denk: nu compenseren met elders te huren trailers en kleine hokjes.

Toen, een maand geleden, liet het verhuurbedrijf me weten dat de eigenaars van het dure huis hun huis van de verhuurmarkt hadden gehaald. Deels: opluchting.
Maar ook: wat nu.
Een nieuw huis uitgezocht. Dat ik niet geweldig vond. Maar goed. 

Toch zit het me niet lekker en ga ik weer zoeken naar alternatieven.
Zo ontdek ik dat de mensen van de boerderij waar ik zou verblijven sinds kort ook een ander verblijf (een trailer) aanbieden.

Het *is* een trailer maar het uitzicht bevalt me beter. En dat terras!
Ik vraag de verhuurster (btw het is een ‘working farm’ met dieren) of ik kan switchen. We regelen het. Nadat ze me heeft gewaarschuwd dat de trailer geen tv heeft (niet erg – hij heeft WiFi) en: ze leveren ‘continental breakfast’.
Daar heb ik intussen ervaring mee: dat zijn bevroren bagels in de ijskast.
Dus schrijf ik dat dat niet hoeft want die eet ik toch niet. Wat ik wel eet? brood met ei.
Prima! ze zal zorgen voor brood en verse eieren en fruit en wil ik ook havermout en pannekoekmeel en siroop? Nee dank je. Maar met brood eieren en fuit ben ik erg blij.

Intussen heb ik nog steeds niets beters in Borrego Springs.
Soms denk ik: laat nou maar, missch valt het reuze mee.
Maar ik ken mezelf: dat wordt binnenkort weer zoeken.

Vandaag twee jaar geleden vloog ik naar Salt Lake City.
De gang door de douane was een breeze (dat is op LAX wel eens anders), hotel was fijn, auto was geweldig.
Ik at een hamburger op mijn kamer en kreeg toen een email van de broer van Roelof dat Roelof was opgenomen op de intensive care in Alkmaar. Geen uitleg. En het was daar nu midden in de nacht.

Ik bel Delta Airlines en hang uren in de wacht en zeg wanneer ik eindelijk iemand aan de lijn heb dat ik de volgende dag terug wil vliegen.
Dan zeg ik alle geboekte vakantiehuisjes af en op 1 na is niemand coulant en ben ik al het geld kwijt.

Terugvliegend hoop ik nog dat het zal meevallen.
Dat doet het niet en twee maanden later is Roelof dood.

Ik google hem en zie dat hij wordt gekoppeld aan de vrouw met wie hij een paar jaar was gehuwd.
Hij en ik als combi komen niet voor.