De aanloop naar gisteren was treurig en gisteren was treurig maar mijn hart uitstorten (en niet te vergeten: lieve reacties krijgen!) wil dan zeker helpen.
Niet dat ik nu juichend door het leven ga, maar iets van closure is er toch. Niet échte closure maar de closure van ‘dit wordt de eerste dag dat het een jaar geleden is’- als dat nog te volgen is.
Iemand aan wie ik eerder vertelde dat de reis toch niet helemaal zo geweldig was geweest als ik had gehoopt, vroeg daarna nóg eens hoe ik erop terugkeek.
Ik antwoordde dat ik me kon voorstellen dat ik, kijkend naar de foto’s, die reis zou ervaren alsof ik in twee parallelle werelden had geleefd.
Dat lijkt nu ook zo te zijn.
Het meeste van de reis was echt niet fijn.
Maar er waren ook mooie momenten. En die vind ik vaak terug in de foto’s.
Vandaag hoorde ik iemand op radio 1 zeggen dat de mooiste momenten in zijn leven zijn wanneer hij zich 1 voelt met de natuur maar dat dat nooit langer dan een paar minuten duurt.
Ik herken dat heel erg en gelukkig kunnen die momenten bij mij langer duren.
Deze reis missch niet.
Maar een volgend keer hopelijk weer wél.
Deze foto van Roelof plaatste ik gisteren nog op Facebook.
Het was van onze laatste keer samen in München, om Edita Gruberova te zien in Roberto Devereux.
Ik beloofde hem toen dat als ze de rol weer zou zingen, dat ik dan weer kaartjes zou kopen voor hem en mij.
Ik kocht ook kaartjes en het was voor afgelopen seizoen maar ik had geen zin met iemand anders te gaan en gaf ze weg.
Geef een reactie