Ik moet mijn paspoort verlengen.
Al weken stel ik het uit omdat ik erg opzie tegen het maken van de pasfoto.
Vandaag is het zover.
Ik heb mijn haren gewassen, ik kijk thuis in de spiegel, lach vrolijk en denk: dit moet het maar wezen.
Vanwege de harde wind haarborstel mee.
In het gemeentehuisje van Schermer is een pasfotoautomaat.
Een aardige vrouw gaat met me mee.
Is er een spiegel om te kijken of mijn haar goed zit? Nee.
Maar ik kan drie verschillende foto’s proef maken en dan kiezen.
Ik besluit opgewekt te kijken (om de blik van de vorige pasfoto ‘verschrikt konijn’) te vermijden.
Oei. Blijk ik mijn lippen ietsje van mekaar te hebben gehad! De foto wordt afgekeurd.
Foto twee. Foto drie.
Nu kiezen. Maar het zijn een soort hologrammen erg in de verte die er allebei beroerd uitzien.
Nog een keer drie maken? stelt de aardige vrouw voor.
Maar ik vrees dat het niet veel beter wordt dus vooruit: doe nr 2 maar.
De automaat doet er een minuut over en daar liggen vijf foto’s.
Verschrikt konijn. *Oud* *somber* verschrikt konijn.
Daar zal ik het weer vijf jaar mee moeten doen.
Hiha, ik herken het. Ik moest laatst ook een foto maken voor een nieuw rijbewijs. Ik had voor de gelegenheid maar eens een knalrood vestje aangetrokken. De foto was verschrikkelijk. Overbelicht en zowel het vestje als mijn haar gevaarlijk schelrood. Daarbij een stomme grijns met lodderogen. Net Lucifer. Ik had geen zin om nog een keer 7.50 uit te geven en heb hem gewoon gebruikt. Gelukkig kijk je bijna nooit naar dat soort foto’s.
Ik dacht ook: ik kán er nu telkens opnieuw Euro’s in blijven gooien maar als ik echt een mooie foto wil had ik naar een professionele fotograaf moeten gaan.
Wat ik er blijkbaar niet voor over had.