Het is drie uur, ik lig sluimerend. Denk een beetje over een artikel dat ik een paar dagen geleden schreef. Hoe ik dat heb aangepakt.
Op bed springt Sammie. Doelgericht loopt hij naar me toe. Pets!
Hij treft mijn wang en mijn oor.
Zo gaat het dus. Weet ik nu.
Ik doe helemaal *niets*. Hij komt bewust meppen.
Dan schreeuw ik naar hem en is hij weer weg.
Morgen ga ik met hem naar de dokter.
Ik hoop bijna dat het een tumor is. Iets dat je kunt aanraken. En verwijderen.
een moedige beslissing.
Veel sterkte, Jeanne.
Het is in elk geval heel erg vreemd!
Oh alweer…ik vind het een goede en moedige beslissing om naar de dierenarts te gaan
Jemig Jeanne! Dat is heftig. Ik ben nog niet helemaal bijgelezen, dus ik weet (nog) niet of er een oorzaak gevonden is voor dit gedrag. Sterkte ermee!