Ik las laatst een niet zo goed boek waarin o.a. aan de orde kwam hoe ver je zelf kunt gaan om een ander mens pijn te doen.
Fysiek.
De meesten van ons zouden niet zomaar iemand doodschieten.
En ook niet in het been of arm schieten.
Of met een honkbalknuppel op het hoofd slaan – hard.
Vanmiddag hoorde ik op Radio Tour de France een ‘geestige’ anecdote van een wielrenner over hoe ze een pony hadden mishandeld.
De man, Peter Winnen, had er echt lol in om erover te vertellen.
De bedoeling was dat wij, luisteraars, ook ‘haha’ zouden denken.
Hier mijn stukje op de Kalkoen.
Erna ging ik brieven enzo posten.
Onderweg dacht ik: ik háát die man. Ik zou hem iets kunnen aandoen.
Maar aangezien ik een trutje, een watje, een lafaard ben – doe ik dus niets áán.
Wel vroeg ik me daarna iha af: zou ik tot geweld in staat zijn tegen mensen die dieren kwellen.
Als ik dit soort dingen lees denk ik altijd, leefde Pistolen Paultje nog maar, die wist r wel raad mee. Maarja, die kon weer niet zo hard fietsen.
Wel Jeanne, je hebt gedaan wat je wel kunt doen, en dat is: het melden aan het volk. En niet 1 keer, maar 2 keer, want je hebt het al eerder gedaan.
Ik denk dat @PeterWinnen niet weet dat alles wat op internet staat ‘eeuwig bewaard’ blijft. Hij komt daar op enig moment wel achter. En vanaf dat moment kijkt hij wel uit.
Dus: blaming & shaming heeft af en toe wel degelijk zin, vooral daar waar justitie er zijn neus voor ophaalt (ach, ’t zijn maar beesten, en deze vent is er een om trots op te zijn, als natie!)