Plant

Ik sta de bakjes voor de knagers klaar te maken wanneer er wordt aangebeld.
Een mij onbekende vrouw wijst mij op iets in cellofaan dat naast mijn deur ligt: een plantje.
Het ligt er, zegt zij, al dágen. Dus belt ze nu maar eens aan.

Ik raap het cellofaanding op.
En éven denk ik: er kon bij de NOS blijkbaar geen doos wijn vanaf, ze kozen voor een beschaafd boeketje.
Maar het is geen boeketje maar een plant.
Van het CDA. O. Toch leuk.

“Ze zijn ermee langs de deuren geweest,” zegt de vrouw.
Leuk zeg ik, “maar het is niet mijn partij.”
Háár dank ik heel hartelijk voor het aanbellen en me op de plant wijzen.
Pas veel later denk ik: zou zij een CDA-vrouw zijn geweest? Zou ze misschien zelf zaterdag die plant voor m’n deur hebben gezet?
Want ze keek wat beteuterd toen ik zei dat ik er niet op ging stemmen.

Raar trouwens dat mij geen PvdA-rode-roos is uitgereikt!
PvdA-Schermer! waar zijn jullie?