Dezer dagen heeft Radio 1 (de zender met de onbedoelde doelgroep van vijftigers) het vaak over OOR dat 35 jaar bestaat.
Ik zet daardoor geénspireerd – maar het had ook ´zomaar´ kunnen zijn – een cd op die volgens mij valt binnen wat zij ooit aanprezen: lang-speel-platen die niet per se hits genereren.
Bob Dylan – Blood on the tracks.
Ah – herinneringen.
En belangrijker: ah – prachtige muziek.
Na dertig jaar nog even whoa als toen (toen we het nog geen whoa noemden).
Geef een reactie