Konijn Jozef is een lieverd. Het werd me gezegd toen ik hem haalde en het *is* ook zo.
Waarbij ‘lief’ blijkt uit dat hij zich door een mens laat aaien.
Ik word daar altijd wat onzeker van.
Vindt hij het echt leuk? Of laat hij het zich welgevallen omdat hij in mij het dominante wezen erkent (wat hij mogelijk helemáál niet leuk vindt).
Omdat er een mogelijkheid is dat hij het inderdaad leuk vindt, aai ik hem af en toe.
Ik voel me dan ongemakkelijk. Omdat ik hem wel een plezier wil doen als hij daar iets aan ontleent, maar ik me tegelijk niet kan voorstellen dát hij er iets aan ontleent.
En ook: een konijn voelt lekker zacht maar ik voel het aaiend niet die connectie die ik met een kat heb.
Wat ik van een konijn wil is dat het lol heeft met een ánder konijn.
Wanneer ik dat zie, word ik daar vrolijk van.
Wat ik wel doe als vorm van contact: lekkere hapjes geven.
Maar hier wreekt zich dat Jozef niet houdt van wat andere konijnen lekker vinden.
Dus niet: wortel, andijvie, witlof, bamboe, wilgentakje, aardbeiplantblaadje.
Stukje bruin brood – ok. En (ontdekte ik gisteren): broccoli.
Maar vandaag hoefde hij die broccoli weer niet.
Hij eet wel. Gewoon konijnenvoer. Maar verwennen is er op deze manier niet bij.
Behalve misschien door in zijn nekje te kroelen. Waarvan ik dan weer denk dat hij het vast niet echt fijn vindt.
Dan de relatie met zijn a.s. echtgenote.
Toen ik vanochtend opstond (nog geen zeven uur, stromende regen) zaten ze naast elkaar met het gaas er tussen zeiknat te worden.
Daarna ging Snuf elders in de ren zitten en eerst gedroeg Jozef zich als een gekooide ijsbeer en toen ging hij ook zitten.
Zodat de situatie nu al uren is zoals op deze foto.
Allebei playing hard to get.
Terwijl R. en ik zojuist in onze agenda’s zetten: donderdag 19 maart is de Dag der Dagen. Omstreeks het middaguur mogen de geliefden elkaar voor het eerst in de gretige pootjes vallen.
Onze snuf heeft een zeer eigenzinnig karakter. Wat ze niet wil, dat wil ze niet. Toen we haar pas hadden wilden ze eigenlijk alleen eten. Nu komt ze naar het hek (in eerste instantie voor eten – altijd eten) voor een krabbel. Ze gaat er voor zitten, kopje wat scheef beetje links graag, nog een beetje rechts. Sinds kort komt Foxy, haar partner, er ook bij. Kopje naar mijn hand, ook graag even hier wat gekrabbel en geaai. Zodra het genoeg is huppelen ze weer weg, maar het is niet gauw genoeg. Snuf wil zelfs nog wel eens op schoot komen, op het bankje in hun ren. Zolang ik maar aai blijft ze wel zitten. En dat doet ze echt niet als ze het niet ontzettend lekker vindt.
Dus Jeanne, lekker blijven aaien, als jij dat wil. Als ik naar onze dames kijk, denk ik dat konijnen dat wel degelijk lekker vinden. Ze vinden het immers ook heerlijk om de hele dag door de ander gelikt te worden. Ik denk dat ze houden van die streling over hun lijfje.