Gisteren was ik bij een Masterclass van mijn favoriete sopraan, Nelly Miricioiu.
Ik run haar Fanclub op Facebook en mijn taak is het om tijdens zo’n Masterclass van in totaal 12 leerlingen foto’s te maken.
Om de drie leerlingen is er pauze. Dan praten mensen met elkaar en ook met mij.
Al na een halve ochtend (we beginnen om tien uur, het zal eindigen om zes uur ’s avonds) ben ik kapot.
Er gebeurt teveel, er zijn teveel mensen, het loopt me om.
Ik zeg zoiets tegen een paar mensen die me niet begrijpen (wat het erger maakt).
Later vertel ik ze dat Nelly me had uitgenodigd om na de Masterclass met haar en man Barry en nog tien anderen te gaan eten maar dat ik mezelf ken: ik breng het niet op. Ik ken mijn grenzen en dit gaat er overheen.
Onbegrip.
Hoe kan ik zo’n buitenkans nu laten lopen?
Omdat ik gek word van de prikkels.
Ik probeer: ik spreek nooit mensen, ik woon alleen met mijn kat.
Ik zie ze ‘so what’ denken en besluit de term ‘social introvert’ maar niet eens te laten vallen.
Voor wie nu denkt ‘wat is dat’ wou ik even een handige link toevoegen maar er zijn erg veel links en ze zeggen allemaal iets anders dus dat heeft geen zin.
Houd het er maar op dat ik na contact in een grote groep met veel mensen kapót ben.
Uitgeteld.
Die uren Masterclass met pauzes met interactie trok ik al amper, ‘gezellig’ erna met een groep eten was een no-no.
Wel vervelend dat zo weinig mensen dat begrijpen.
Ik snap het wel hoor. Ik houd wel van het gezelschap van mensen, maar net als jij beschrijft, put het me ook uit. Ik kan ook maar een bepaalde dosis hebben.
Ik vind het trouwens heel goed dat jij in dit geval je grenzen hebt bewaakt. Je hebt zelfs aan mensen uitgelegd waarom je het niet langer kon volhouden. Dat ze je dan niet begrijpen is niet jouw schuld en niet jouw zorg. Goed dat je je rust hebt gepakt. Je moet binnenkort ook nog op reis!
Vroeger zou ik wel over deze grens zijn gegaan.
Nu ken ik mezelf op dit punt zo goed dat ik weet dat ik daar doodellendig van zou zijn geworden. Van het etentje zou ik niet hebben genoten en daarna zou ik als een niet erg alerte zombie anderhalf uur naar huis zijn gereden.
Intussen zijn er nog genoeg grenzen waarover ik helaas wél laat gaan.