Ik rijd door een buitenwijk van Las Vegas, zie een 99 ct-store, ga er voor 100 dollar shoppen.
Bij de kassa trek ik mijn Mastercard. En toon desgevraagd mijn rijbewijs.
Mm. Probleem.
Op mijn credit card staat Jeanne als voornaam. Op mijn rijbewijs Adriana.
Klopt, zeg ik en leg uit dat zij toch ook een birthname als William hebben en dan iemand Bill noemen en dat dit ook zoiets is. In Nederland dan.
Het Chinees ogende meisje vertrouwt het niet.
Ik trek nog drie credit cards en mijn paspoort: kijk maar, ik ben het echt. Mm.
Ze roept er iemand bij en legt die in het Chinees oid het probleem uit.
Achter mij vormt zich een lange rij en ik sta te zweten als een ware bandiet.
Traveller cheques dan! Probeer ik. Kijk! American Express! Gegarandeerd.
De meisjes kijken maar zeggen niets.
Het tweede meisje pakt de telefoon. Weer Chinees.
“Manager says NO.”
Intussen portemonnee omgekeerd: kijk, ik heb het nét.
Of zijn mijn American Dollars nu ook niet goed meer.
Nou – vooruit.
Omdat het winkelwagentje het parkeerterrein niet op mag (anders zou ik dat misschien ook nog stelen) helpt meisje 2 me bij het dragen van de tassen naar mijn auto.
Ze komt uit Zuid-Korea zegt ze. En dan: “Hiddink.”
Ik kan haar wel zoenen om deze simpele ‘band’ en smeek haar bijna zijn voornaam voor me uit te spreken. “Guus, Guus, Guus.” Helaas.
Toch verzeker ik haar dat she has made my day wat niet waar is want ik voel me nog zeker twee, drie uur een zeer suspecte creepy crimineel.
Geef een reactie