Soms, nou eigenlijk best vaak, heb ik problemen.
Niet altijd heel erge problemen.
Meestal los ik ze ook gewoon zelf op.
Nu en dan (lees: nu) heb ik een probleem dat ik graag met iemand zou willen bespreken omdat ik er niet zelf uit kom.
Ik kan het niet hier beschrijven omdat iedereen kan mee-lezen en het betreft mensen met wie ik het liever niet deel.
Dus vraag ik de paar mensen in mijn omgeving met wie ik een soort van vriendschappelijke relatie heb of ze willen meedenken.
Nee, zeggen die.
Zoek het vooral zélf uit.
Au! (klap in het gezicht)
Dit is een situatie waarin ik vroeger Roelof zou hebben gebeld.
Ik zou hem mijn dilemma hebben beschreven en al beschrijvend was ik zelf tot een oplossing gekomen.
En een heel enkele keer lukte dat niet en stelde hij nog wat aanvullende vragen en kwam ik dán tot een oplossing.
Zo voelt het dus: je alleen weten.
Met helemaal niemand om me heen die genoeg om me geeft om even méé te denken als ik een onontwarbare knoop op mijn pad vind.
Dat is niet fijn.
Geef een reactie