Ramses

Ramses Shaffy is dood.
Het zit om 11 uur in het nieuws en daarna herdenkt Radio 1 hem de hele dag zodat ik blij ben dat mede-Fanlogger Robbie Kammeijer zelf voorstelt om Ramses-dood voor Fanlog te doen. Ik heb intussen genoeg herdacht.
Ook word ik wat ziek van de bekende ‘zing-vecht-huil’- en ‘laat-me’-nummers.
Mooi hoor, maar niet mijn nummers.
Mijn nummers zijn ‘5 uur’ en ‘Het is stil in Amsterdam’ en ‘De een wil de ander’ en ‘Kom, lieve lieve’. Die zijn uit een andere, eerdere periode.

Ik heb ook geen zin in de tv-programma’s die je zó kunt voorspellen.
Wat waar blijkt bij RTL Boulevard. En wat me erg meevalt bij DWDD (voor zover ik dat zag, het eerste deel hing ik nog bij Law&Order).
Wanneer ik me echt in DWDD verdiep vind ik het mooi. Simek. En Bluf met dat ‘zing-vecht’ maar dan érg krachtig.
Op twitter begrijp ik dat ik er helemaal naast zit.
Wie ertoe doet (tenzij BN-er en grachtengordel) vindt dit helemaal niks en vindt Shaffy helemaal niks.

Niet dat ik nou zo’n giga-Shaffy-fan was.
De laatste jaren vond ik dat zeulen met ‘m ter meerdere glorie van Liesbeth List érg genant.
Maar er zijn een paar liedjes. Zoals die ik al noemde.

Ik zal hem niet missen, die zielige, aftakelende man.
Wat ik mis is de tijd waarin hij in mijn leven was. Jaren zeventig.
Omdat ik toen ontluikte.
En nu zegt Wordperfect dat ‘ontluikte’ geen woord is.
Ook dat nog.