Stom toevallig (want: bijna vergeten) dacht ik vandaag, staand in de rij bij de Plusmarkt: zal ik even kijken naar Rob Trip in de Esta?
Om: nee! te besluiten. Want Rob Trip, is dat niet die jongen die zonder zelfs maar een ‘nee sorry’ de aanvraag voor een interview van Fanlog wegwierp en die niet eens bedankte voor de namens ons aan hem gezonden twee flessen kostelijke (en ook nog dure) witte wijn.
Dan mailt iemand van Twitter me: jij vond Rob Trip leuk? Dat interview met hem staat in Esta – wil je een scan?
En iets in mij zegt: Scan? van een interview met Rob Trip? Nah.
Maar ik doe toch: ja, graag.
En dan krijg ik de scan en het is best een leuk interview waarin helemaal *niets* nieuws staat maar ik krijg ook meegestuurd de opwarmer van de hoofdredactrice van Esta die minstens zo hijgerig is over Rob Trip als ik ooit was.
Opnieuw denk ik: waarom kreeg Fanlog niet dat interview.
Maar zinloos. Bridges die verbrand zijn. Spilled milk en nog zo wat.
Hijgerig was je nooit, wel op jouw manier onbeteugeld enthousiast, wat Trip in zijn bangelijke benepenheid vermoedelijk voor hijgerigheid hield, waardoor hij iets smoezelig maakte wat niet smoezelig wás.
Dat onder meer is zijn doodzonde.
(Ik word weer nijdig)
@ Jaap: jij bent een schat.
En weet je wat extra klote is: jij, Jaap, had zoveel betere vragen.
Wij, Fanlog, hadden een zoveel beter interview kunnen hebben!
Maar helaas – Rob Trip koos niet voor ons.
Zand er over maar. What else.