Ik rijd naar het dierencrematorium om de as van Sammie op te halen.
En de verklaring dat hij is gecremeerd.
Plus een kaartje waarop ook een pootafdruk staat.
Ik ken het protocol en luister half en zie dan op het blikje SammY staan.
Klopt niet, zeg ik.
Het is SammIE.
De man laat me het briefje van de dierenarts zien.
Daar staat óók SammY op. Onbegrijpelijk.
“Het is echt SammIE,” zeg ik.
“Want hij is genoemd naar dat liedje van Ramses Shaffy.”
Wat nu.
Wil ik een nieuw verklaring? en een nieuw kaartje?
Dat laatste kan helemaal niet, denk ik, want het pootje kan niet nóg een keer worden ‘afgedrukt’.
Tenzij dat stiekem een gewoon stempel is, maar daar ga ik maar niet van uit want dan vallen alle zekerheden weg.
Ik zeg dat volstaat als de naam op het blikje klopt.
Dus pulkt de man het plakkertje van het blikje en print een nieuwe naam uit en nu is alles goed.
Alleen nog even pinnen.
Dan naar de dierenarts waar ze op het punt stonden mijn rekening naar het incassobureau te sturen hoewel ik echt had gezegd dat ik deze week zou komen afrekenen en het mandje ophalen.
Aan de assistente gevraagd of blaasgruis bij een kat erg is.
Omdat iemand van het asiel zegt dat dat niet zo is en ze hebben een lieve poes zitten die geschikt voor me zou zijn.
Terwijl we het erover hebben voel ik weer tranen prikken en denk ik: volgens mij ben ik nog niet toe aan een nieuwe kat.
Geef een reactie