Sally

Een paar dagen voor 15 januari (de dag die in mijn geheugen staat gegrift omdat ik toen met R. naar München vloog om Edita Gruberova te zien) lever ik konijn Sally in bij de dierenarts.
Ze trekt met een pootje en wordt daarvoor behandeld met o.a. iets tegen Cuni Culi.
Dat moet vier weken en al die tijd zit ze bij E. die ook ‘korreltjes op de oren’ vaststelt en -door de dierenarts óók al gesignaleerde- doorligplekjes onder de achterpoten.

Daarvoor is ze tot vandaag 12 dagen bij de dierenarts en de plekjes worden beter maar zijn nog niet dicht.
Zodat ze moet worden vérdergezalfd wat R. aanbiedt te doen.
Naar buiten zit er voorlopig toch niet in voor dit buitenkonijn aangezien ze intussen haar buitenvacht kwijt is.

Wanneer ik gistermiddag bel om te vragen of ik Sally vandaag kan ophalen zegt de assistente dat ze sinds donderdag ook ontstoken oogjes heeft.
Daarvoor heeft ze van dierenarts Jessica een antibioticaprik gekregen en moet ze over een week weer gecontroleerd.

Vanochtend om tien uur haal ik Sally op.
Heb ik al gehoord, vraagt assistente Celine, dat Sally korreltjes aan haar oren heeft?
Ja, zeg ik – maar daarvan zei dierenarts Martin toen ik haar bracht dat het iets ouds was en dat hij ze zó kon wegwrijven.
Nou.. toch niet.
Dús heeft dierenarts Saskia haar gisteravond voor alle zekerheid een injectie tegen mijt gegeven en moet ze écht over een week ter controle.
En o ja: ze moet ook 3-4x daags zalf in de oogjes plus dus die 2x daags zalf op de pootjes.

Hoe kán dat nou?! vraag ik.
Al die kwalen.
Minder weerstand, is het antwoord.
Wat niet onlogisch klinkt want zo ging het ook met Greta toen die zo zwaar moest ruien.

Sally afgeleverd bij R. die *niet* zucht en steunt maar zegt dat ik me nu een week geen zorgen moet maken.
Na die week haal ik Sally ’s ochtends vroeg weer op en breng haar naar de dierenarts in Alkmaar en dan weer terug naar Amsterdam.

Intussen zit Sally in een kooi op zolder.
Ze eet wél goed.
Vanaf de eerste dag in ziekenboeg-gevangenschap t/m nu.