Ik voer de knagers een paar keer per dag.
Eerst hooi.
Dan wat droogvoer. ’s Middags een wortel of iets anders lekkers.
’s Avonds een kleine maaltijd (en nog meer hooi) voor wie nog steeds honger heeft.
Sally heeft altijd honger.
Of misschien niet zozeer honger maar ‘voernijd‘.
Toen ik dat nog niet doorhad, gaf ik toe aan haar eisend gedrag: zette ik bakjes neer dan kreeg zij zolang ze maar op haar achterpoten aan het hek ging stukjes extra. Paardebloem, dovenetel, aardbeiblad – wat ze maar lekker vond. Wat ze dan razendsnel opslurpte en soms zelfs liet vallen om méér te eisen.
Kreeg ze het niet (of niet genoeg of niet snel genoeg) dan was het grommen.
Vaak deed ze dat ook wanneer ik de bakjes neerzette. Nu trouwens nog steeds wel eens maar ook wel eens *niet* =vooruitgang.
Dat ze mij toegromt vind ik geen punt.
Ik weet hoe te voorkomen dat ze me aanvliegt en ze gromt maar als ze dat wil.
Wel maakte ik me zorgen over de caafjes. Omdat die de gewoonte hebben eten weg te grissen. Ook eten waaraan Sally net zit te knabbelen.
Vooral Ukkie heeft daar een handje van, klein mini-brutaaltje dat ze is.
Een keer zag ik hoe Sally haar toen een pets gaf. Of: corrigerende tik. Het was in elk geval niet het begin van achterna zitten en vals bijten.
Opmerkelijk is dat Ukkie bij het avondeten altijd (al jaren) midden in 1 van de voederbakjes gaat zitten.
Wat iedereen accepteert – ook Sally.
Vanavond heb ik foto’s gemaakt. Helaas niet van ‘met ons alleen om 1 bakje en Ukkie er middenin’ (dat valt lastig te ensceneren) maar toch wel leuk.
Vind ik.
Mooi beeld 🙂
Wat ontzettend schattig! Die caven zijn van die lieve bolletjes. En wat een mooie vacht heeft Sally! Ik werkte een tijd in het asiel en daar hadden we ook vaak konijnen, die vond ik altijd zo eng doen. Maar nu weet ik dus wat het was: voernijd.
Stel dat ik een caafje was, een kat of een konijn, ik zou heel graag bij je wonen, want dat, en dat ziet iedereen, is meer dan heel erg fijn.