Ik probeer dus mezelf bij de schouders uit het moeras van ellende en self-pity te sleuren maar ik beken: het lukt me niet alleen.
Dus doe ik een mailberoep op anderen.
Resultaat: geen.
En denk ik: dan moet het alleen.
Maar dat lukt niet.
Ik pieker over hoe ik dat deed begin twintig.
Hoe ik bij ‘en nu is het genoeg’ mezelf weer op de pootjes zette.
Ik haal het me niet meer voor de geest.
(nee: nu *niet* de ambulance sturen, ik kom er wel uit – heb alleen nog geen idee hóe)
Geef een reactie