Op de een of andere manier vergeet ik altijd dat ik het schrijven van interviews verschrikkelijk vind.
Op het idee komen (dát is een leuk iemand), vragen bedenken (nieuwsgierig zijn), antwoorden ontvangen (de spanning om wat eruit komt) – het heeft allemaal wat.
Maar dan het schrijven. En dan mn wanneer de ondervraagde niet braaf vertelt wat ik hoop dat die gaat vertellen.
Toen ik nog F2F interviewde nam ik alles op. En tikte alles uit.
Het duurde uren maar daarna wás ik de geénterviewde, kon ik ´m dromen, had ik me ´m helemaal eigen gemaakt en het verhaal schreef zichzelf.
Nu zit ik met een hoop velletjes met een half antwoord hier en een ander half antwoord daar. En ergens in het geheel zit een artikel. Dat er makkelijker uit zou komen als ik de tijd kon nemen om te broeden maar die tijd heb ik niet.
Alle onderwerpen klein en groot en boeiend en best ok op een groot vel papier gezet dus maar.
Nu voor de zoveelste keer koffie zetten en dan hopen op het verlossende ei.
Geef een reactie