Vannacht viel ik van de trap.
Ik ging, zoals ik wel vaker doe, kijken of Loki binnen was en zo niet – hem roepen op straat.
Maar halverwege de trap gleed ik weg en viel een meter of 5-6 naar beneden.
Met een bochtje.
Zodat ik op de kamervloer belandde met een bloedende wond in mijn gezicht, een geschaafde rechterpols, een totaal beurse rechterdij (zijkant en achterkant).
En links gekneusde ribben althans zo voelde het.
Mijn hand ging eerst naar mijn gezicht omdat ik het bloed uit mijn voorhoofd voelde stromen.
Ik dacht: ik blijf hier liggen. Ik kán helemaal niet die trap op.
Maar na een tijdje ‘beklom’ ik de trap toch door er eerst de billen op te zetten en tree voor tree te gaan.
Niet alleen deed alles, echt álles, pijn.
Ik begon ook te klappertanden.
Ik vermoedde dat dat shock was maar ‘even googlen’ was er niet bij.
Ik sleepte me naar bed.
Waar ik niet op de linkerzij kon liggen ivm de gekwetste ribben en ook niet rechts ivm de beschadigde dij.
En dan was er nog het smoeltje waarop ik tissue na tissue vast hield om te voorkomen dat ik op een kussensloop zou leegbloeden.
In de ochtend doet alles nog steeds hartstikke pijn.
Wanneer ik wil opstaan blijk ik duizelig te zijn.
Nu wél googlen.
Het is allemaal niet zo dramatisch tenzij je 60+ bent.
Dan moet je als de sodeju naar de huisarts of de huisartsenpost.
Nee dus.
Lijkt heel sterk op de klapper die ik maakte bij een zijdelingse val van fiets. Ook dat ‘shockgevoel’. Als je niets gebroken hebt, hoef je echt niet naar de dokter. Herstel kan best lang duren, dat beurse gevoel, maar het zal langzaamaan verdwijnen. Paracetamol haalt de scherpe kantjes er wat af.
Trappen zijn zo gevaarlijk. Ik heb me aangewend om me altijd vast te houden aan de trapleuning als ik die beklim of afdaal. Wens je heel veel sterkte en beterschap 😘.
Weet je dat ik daaraan moest denken? aan ‘jouw’ val!
Ik ben vandaag begonnen met paracetamol, had er niet aan gedacht. Geen idee of het helpt.
Waar ik het meest van schrik is dat ik opeens overal bang van ben. Dé trap natuurlijk maar ook een klein trapje bij de schuurdeur waarvan de onderste tree los zit.
Ik kan er niet op staan maar er overheen stappen is ook lastig zeker met dit beurse lijf én 9 om mijn enkels krioelende kippen.
Om hulp gevraagd bij een buurman die vanochtend zei dat hij het ‘vanmiddag’ zou fiksen.
Hij heeft nog een uur voor de middag voorbij is en hij heeft denk ik geen idee hoe báng ik opeens ben.
Dat bang worden herken ik ook. Dat had ik ook heel sterk toen ik mijn heup gebroken had. Ik durfde ineens heel veel niet. Als ik rotsachtig landschap zag, al was het op een foto, dan begon ik te huiveren. En na die fietsval dacht ik gedurende een tijd niet meer te durven fietsen. Maar nu fiets ik alweer. De angst gaat echt langzaamaan ook over. Je voelt nu je kwetsbaarheid, zeker omdat je lichaam nog zo een pijn doet. Het is in ieder geval een soort waarschuwing om voorzichtiger te worden. Hoe ouder we worden, hoe minder goed ons evenwichtsorgaan werkt, heb ik weleens gelezen. Dus voorzichtig zijn en blijven en stapje voor stapje wordt je echt steeds minder bang. Ik leef echt met je mee en wens je heel veel sterkte
Dank je, Shabnam. Heb ik veel aan.
Ik was gewend die trap af te rennen.
Wel leuning vasthouden (zo’n beetje) maar: rennen.
Omdat de postbode aanbelde, omdat ik uit het raam zag dat Loki aan de overkant van de straat zat te wachten tot ik de deur voor hem zou opendoen.
En idd nu durf ik niets meer.
Geen trap, geen klein trapje, niet meer vrij lopen tussen de kippen die er alles aan doen om me te laten struikelen.
Ook angst om nog naar Amerika te gaan, daar weer vanwege het autorijden.
Pijn wordt ook al niet minder.
Kan wel even duren. Ik had zeker een maand nog last van mijn knie en de rib en dacht dat ik er nu misschien ‘in zou blijven’, maar nu is het echt zo goed als over. Dus geduld. Trap afrennen is echt een ‘no more go’ voor ons ‘oudjes’. Soms zie ik mensen dat doen in films en dan begin ik al plaatsvervangend te huiveren. Gewoon rustig aan die trap aflopen en je goed concentreren op de treden. Dat heb ik me aangewend.
Die angst voor het autorijden begrijp ik ook wel. De wegen (overal) worden steeds drukker. Maar ik houd mezelf dan maar voor dat ik echt goed kan rijden en dat ik gewoon heel goed uitkijk. Ik snap ook de mensen niet die appjes versturen vanachter het stuur. Het idee dat je veilig bent in die autocabine is klopt absoluut niet. Het is echt iedere keer uitkijken geblazen met ogen op steeltjes. Maar je kan het echt nog wel. Blijf rijden, ook in Nederland!
sorry, spelfoutje is niet waar/klopt niet 🧐
Dank je, Shabnam, heb ik echt iets aan.
Meer dan aan mensen die nu goedbedoelend informeren of ‘het al beter gaat’.
Door de dag heen gaat het beter, omdat ik erop let dat ik in beweging blijf en niet alleen in een stoel onderuit ga hangen.
Maar wanneer ik ’s ochteds opsta lijkt alle stramheid weer terug te zijn.
Keek gisteren eens goed naar mijn lijf in de spiegel en dat was not a pretty picture.
Grote dieproodblauwe plekken. Hele rechterbil. Hele zijkant rechterdij én hele achterkant rechterdij.
Aan pijnlijke ribben links is niets te zien. Verder spanning in het hele lijf.
Vrees niet: geen foto’s van die plekken 😉
Je bent helemaal beurs. Maar bij de gekneusde of gebroken ribben zie je meestal vanbuiten niets. Gebroken of gekneusd, ze helen vanzelf, ook al duurt dat soms lang. Ik ben helaas ook daarin ervaringsdeskundig (brokkenpiloot). Na een ellendige val in een ligbad in Baskenland kreeg ik in het ziekenhuis aldaar te horen dat ik een paar ribben gebroken had, maar dat er verder niets aangedaan hoefde te worden. Alleen pijnstillers en dan zou het vanzelf overgaan. En dat gebeurde ook.
Na zo een traumatische val, waarbij je helemaal beurs bent geraakt, is het normaal dat je extra veel pijn en stijfheid voelt na rust. Dus rustigjes blijven bewegen is goed en ook lekker warm houden. Sommigen zweren bij ijskompressen, maar ik vind warmte veel lekkerder. Je kan ook crème smeren (Tantum). Het komt echt goed, maar het is gewoon een rotervaring. (Ik heb nog steeds een gevoelige knie bij het fietsen). Nogmaals sterkte!