Ik zit op een lijst waar opeens iedereen Second Life in wil.
En ik denk: echt iets voor mij.
Erg virtueel (=geen enge echte mensen die iets van me willen) en toch net zoveel ikzelf als ik wil prijs geven.
Op die lijst biedt iemand die er al lang vertoeft aan een excursie te organiseren.
We kunnen ons aanmelden. Ik meld me aan.
De enige eis: een Second Life identiteit hebben en “van het eiland zijn afgekomen”.
Ik meld me aan.
De achternamen staan vast. Regiane lijkt me mooi. En dan Regina als voornaam.
Maar die heeft een ander al.
Principessa dan.
Dat kan.
Maar als ik daarna wil inloggen word ik niet herkend.
Nieuwe naam.
Mariza Markova.
Misschien ook wel mooier. Meer ‘ik’.
Aangemeld, ingelogd en dan een half uurtje weg van de PC voor een snelle hap terwijl mijn virtuele ik in d’r nakie in Second Life staat te bibberen.
Wanneer ik terug kom beweeg ik niet meer. Beweegt heel Second Life niet meer.
En beweegt de hele PC nog maar uiterst traag.
Ik besluit van Second Life af te zien.
Omdat mijn PC het niet aan lijkt te kunnen.
Maar vooral omdat ik een verslaving voorzie die me nog meer in het virtuele trekt, nóg verder van dat ietsje Echt Leven waar ik amper nog met twee voetjes in sta.
Mijn computer kon het ook niet aan. Zo traag… Tot ik om andere redenen een keer geheugen bij had geplaatst en Second Life nog eens testte. Stukken beter.
Ben er nu al een tijd niet meer geweest. Leuk vond ik wel de ballonvaart die ik maakte. Heb uren in een mand zitten wachten, omdat ik niet wist dat ik ‘go’ in moest typen. 🙂
Oh, en het virtuele bezoek aan een pub in Ierland was ook net echt. Maar goed, hier heb jij allemaal niks aan.
@ Karin: ik weet wel zeker dat ik het leuk zou vinden.
Juist daarom kan ik er beter niet aan beginnen.
Eigenlijk ben ik dus wel blij dat mijn computer me tegenhield.