Vorige week zaterdag was de Volkskrant er niet en werd ook niet nabezorgd.
Vorige week maandag hetzelfde liedje.
Deze zaterdag was de Volkskrant er wél – maar zonder Volkskrant magazine.
Lamaar, dacht ik. Omdat ik geen zin had weer tien minuten te hangen voor ik eindelijk m’n verhaal kwijt kon.
Van gedachten veranderd toen ik gisteren van buurvrouw L. hoorde dat die óók geen VK magazine had ontvangen. Deze bezorger, besloten we, moest worden gestraft.
Dus bel ik vanochtend VK, doorloop het hele automatisch inspreken-traject en word dan doorverbonden met een echt mens omdat ik de laatste tijd al vaker heb geklaagd.
Drie minuten later wordt de verbinding verbroken.
Nog een keer en dan eindelijk een mens.
Die mij zegt dat hij VK magazine zal nasturen.
Dat hoeft niet, zeg ik. Ik wil het alleen melden. Omdat er nu in 1 week 3x iets is misgegaan en daar moet iets aan veranderen.
Maar, zegt de aardige jongeman, als hij *niet* nástuurt, wordt het geen serieuze klacht.
In hun systeem.
Pure verspilling denk ik. Maar het moet dan maar.
Terwijl ik alleen wil dat de chef van wie ook de huidige bezorger is het knulletje (m/v) nu woest opbelt en uitfoetert zodat het nóóit meer zal gebeuren.
Wij hebben een tijd gehad dat de krant er af en toe wél was. Ik kreeg na bellen altijd netjes nabezorgd, maar helpen deed het verder niet. Krant kwam vaak te laat (wij al naar werk) of stak half uit de brievenbus, wat je bij de flat waar wij toen woonden niet moet doen. Ik heb mijn incasso ingetrokken en tegen de dame in Amsterdam gezegd dat ik alleen betaal voor kranten die er om 7 uur zijn. Ik heb zolang ik daar woonde een vrij goedkoop abonnement gehad. Volkskrant belde regelmatig hoe het met de bezorging was, nou beroerd – maar een goede bezorger vinden was kennelijk nog lastiger en dat is nu ook vaak het probleem. Wij krijgen om de zoveel tijd de krant te laat. Bezorger weg, andere bezorger doet 2 wijken en wij zijn dan de tweede. Gelukkig gaat het nu weer goed, anders ga ik weer over op de andere betaalactie.