In december gaat mijn combi magnetron kapot.
Op mijn verzoek bestelt R. voor mij een nieuwe bij zijn vertrouwde winkel in Amsterdam waarbij mijn enige eis is dat hij eenvoudig te bedienen moet zijn.
De winkel zegt dat deze het is en ik installeer ‘m en snap er de ballen van.
Ik probeer het écht.
Lees de eerste bladzijden van de handleiding, zoek in het register, probeer dit en dan weer dat en het wordt niks.
Héél af en toe doet iets ut – een beetje.
Een lasagne die zich laat opwarmen maar die óf lauwwarm blijft of juist verbrandt.
Maanden negeer ik het ding.
Doe dan nog eens een poging.
Tot ik onder ogen zie dat het met mij en dit kreng van bijna 300 Euro nooit iets zal worden.
Ik kijk op marktplaats.
En daar staan ze: de combi’s tussen de 50 en 100 Euro met hooguit vier knoppen.
Zoals ik ze ken uit hotelkamers.
Appeltaart zul je er niet in kunnen bakken maar een beetje gekookte rijst opwarmen wél.
En lasagne.
Nu is het te laat, maar zodra ik terug ben uit Amerika koop ik er 1 – een supersimpele.
Want wat heb je aan een mooi exemplaar dat stralend uit de tests komt als je er niet meer mee kunt dan het hartgrondig haten.
Geef een reactie